Ψάχνοντας πώς θα πάρεις γρηγορότερα αυτό που ζητάς

Μπαίνω γρήγορα στο ψητό γιατί «δεν έχουμε και πολύ χρόνο». Μια φράση που θα ήθελα να σταματήσουμε να λέμε. Κι αυτό γιατί έχουμε όλο το χρόνο. Πιο σωστό θα ήταν να σου πω πως μπαίνω απότομα στο θέμα, γιατί θα συζητήσουμε ορισμένα πραγματάκια για την υπομονή σήμερα και δεν την έχω και πολύ φίλη μου την κυρία.

Αρχικά θέλω να ξέρεις πως αυτή την αρετή όλοι την έχουμε και δεν την έχουμε ταυτόχρονα με τον ίδιο τρόπο. Γιατί εγώ, ας πούμε, μπορεί πολύ εύκολα να περιμένω χωρίς να εκνευριστώ διόλου με την κυρία που βρίσκεται πριν από εμένα στο ταμείο του σούπερ μάρκετ που «ωχ κάτι ξέχασε» και καταλήγει να επιστρέψει με τέσσερα ακόμη καρότσια γεμάτα πράγματα. Και σ’ αυτό το διάστημα μπορεί να έχουν προκύψει διάφορα άβολα βλέμματα με την ταμία- τι να κάνει κι αυτή. Αλλά για σένα αυτό να σημαίνει θάνατο, μπλοκ ντιλίτ ριπόρτ, χαρακιά στο αμάξι της και κατάρες να έχει πάρει καταλάθος γιαούρτια 0% αντί για 2% (όλοι ξέρουμε ότι τα 0% απλώς δεν τρώγονται).

Αντίστοιχα λοιπόν, μπορεί για εσένα να είναι παιχνιδάκι να κάνεις υπομονή μέχρι να κάτσει η σκόνη σε ένα περίεργο καταστασιόν με το πρόσωπο και να μπορείς να αποφύγεις άβολα μηνύματα κι επικοινωνίες σαν κάποιον παίκτη ποδοσφαίρου ή μπάσκετ που κάνει ντρίμπλα και σουτάρει. Αλλά για εμένα να είναι μια μορφή βασανιστηρίου βιωμένου ως ηλεκτροσόκ, βραστών αβγών κάτω από τις μασχάλες, χαλάουα και τα λοιπά. Καταλαβαίνεις.

Οποιαδήποτε κι αν είναι η σχέση σου με την υπομονή, είτε την έχεις είτε δεν την έχεις, μπορεί να ορίσει σε μεγάλο βαθμό την πορεία σου στη ζωή. Πέρα από την πλάκα τώρα, πρόκειται για ένα στοιχείο που καθόλου τυχαία έχει ταυτιστεί με αρετή. Μπορεί να σού φαίνεται πάρα πολύ λογικό ή ακόμη και ζήτημα επιβίωσης το να δρας μονίμως, ή να αντιδράς αμέσως σε οποιοδήποτε ερέθισμα. Μπορεί να φτάνεις και στο σημείο να προκαλείς περισσότερα ερεθίσματα γύρω σου από αυτά που εισπράττεις. Ιδρώνεις στη σκέψη ότι θα σε προλάβουν οι καταστάσεις απροετοίμαστο. Και τι κάνεις για να μη συμβεί αυτό; Τσιγκλάς μάι φρεντ.

Είναι όπως η σάλτσα για τα μακαρόνια. Η συνταγή έχει κάποιες οδηγίες με χρόνους. Τι μπαίνει πρώτα, πόση ώρα τσιγαρίζεις το κρεμμύδι και τα λοιπά. Εσύ όμως, επειδή δεν είσαι και κανένας χθεσινός, σκέφτεσαι το εξής: «Θα κάτσω να περιμένω μέχρι να τσιγαριστεί το κρεμμύδι;» ή «Πώς θα ξέρω πότε τσιγαρίστηκε τέλος πάντων το κρεμμύδι;». Για να μη στα πολυλογώ, ανάβεις το μάτι, τα πετάς όλα μέσα και περιμένεις λίγη ώρα μέχρι να μαγειρευτούν όλα από μόνα τους. Τα υλικά και οι ποσότητες είναι τα ίδια, πρακτικά δεν έχεις αλλοιώσει τη συνταγή. Μόνο τη διαδικασία. Στο τέλος θα φας μακαρόνια με κόκκινη σάλτσα. Το εάν θα σού αρέσουν είναι άλλο θέμα. Το εάν θα μπορούσες να τα απολαύσεις περισσότερο με τον άλλο τρόπο είναι πάλι άλλο θέμα.

Το πόιντ είναι ότι γινόμαστε ανυπόμονοι όταν βλέπουμε πως αυτό που θέλουμε κοστίζει κάτι παραπάνω από αυτό που υπολογίζαμε εξ αρχής. Κυρίως χρόνο. Ας δούμε δηλαδή τη σχέση του χρόνου με την ικανότητα να αφήνεις τα πράγματα να εξελίσσονται χωρίς να τα τσιγκλάς. Ας θεωρήσουμε επίσης τον χρόνο στην περίπτωση της υπομονής σαν κάτι που ανταλλάσσεις. Όσο περισσότερο χρόνο έχεις για να ανταλλάξεις, τόσο πιο πλούσιος σε υπομονή γίνεσαι. Σωστά; Κατά μία έννοια ναι, ίσως, δεν ξέρω. Δες το όμως λίγο αλλιώς τώρα καθώς αυτό που θα σου πω είναι φοβερά καινοτόμο: έχουμε όλοι τη δυνατότητα να ξοδέψουμε ακριβώς τον ίδιο χρόνο για να αγοράσουμε όση υπομονή μπορούμε. Η μέρα έχει για όλους 24 ώρες. Δεν ισχύει κάτι άλλο για εσένα μονάκριβο μπουρμπουλιθρίνι μου. Αυτό που διαφέρει είναι η διάθεση να τόν διαθέσεις για να αγοράσεις υπομονή.

Και επειδή ξέρω ότι κι εσύ ζηλεύεις σε κάποιο βαθμό όσους έχουν τη δυνατότητα να κάνουν υπομονή σε όσα δεν μπορείς να κάνεις εσύ, θα μπούμε για λίγο στο προφίλ της υπομονής στα σόσιαλ, να δούμε τι σόι τυπάκι είναι. Γιατί δεν πρόκειται για την άπιαστη αρετή με την οποία γεννιέσαι ή δε γεννιέσαι. Χτίζεται και είναι συμπεριφορά. Και τώρα θα μου πεις πως, ωραία όλα αυτά αλλά γιατί δηλαδή η ανυπομονησία να σημαίνει έλλειψη υπομονής; Λες και πρόκειται για μία μπάι ντιφόλτ λειτουργία του νορμάλ ανθρώπου και η έλλειψη αυτής να τον σακατεύει; Θα σου πω πως είναι εξαιρετική ερώτηση και μπράβο σου. Γιατί αν ήταν να έπαιρνα επίδομα με βάση το ποσοστό έλλειψης υπομονής, τότε θα ήμουν πάρα πολύ πλούσια αυτή τη στιγμή.

Η υπομονή είναι ζήτημα timing. Υπάρχουν φορές που νιώθεις ότι πρέπει να κάνεις υπομονή και φορές που νιώθεις ότι κάνοντας υπομονή στερείσαι κι αδειάζεις. Ωστόσο το να μπορείς απλώς να περιμένεις σημαίνει αυτό και μόνο αυτό. Κρύβει μια παθητικότητα. Δεν έχει κάποια τέχνη μέσα. Η στερεοτυπική εικόνα του φυλακισμένου που χαράσσει γραμμές στον τοίχο για κάθε ημέρα που περνάει. Αυτή είναι η ικανότητα του να περιμένεις και μάλιστα σε μία συνθήκη στερημένης χρόνου. Η υπομονή διδάσκεσαι από το αρπακτικό που καραδοκεί να επιτεθεί στο θύμα του την κατάλληλη στιγμή. Η υπομονή θέλει τεχνική. Γιατί είναι ο προθάλαμος του να πάρεις μία απόφαση. Κι όχι όποια κι όποια απόφαση, αλλά τη σωστή.
Κάνουμε υπομονή όταν περιμένουμε κάτι να συμβεί. Έχουμε κάνει ό,τι ήταν να κάνουμε, σκουπίσαμε τα χέρια μας και περιμένουμε την άλλη πλευρά, το καταστασιόν να κάνει τη δική του κίνηση. Δες το λίγο σαν σκάκι, αν είναι να φτιάξεις εικόνα.

Κακά τα ψέματα, θέλει να είσαι και λίγο ανοιχτοχέρης η υπομονή. Δε σηκώνει τσιπιές και καβούρια στις τσέπες ή όπου τέλος πάντων γουστάρεις να αποθηκεύεις τον χρόνο σου. Θέλει επίσης ξεκάθαρο στόχο. Ξέρεις τι ακριβώς θέλεις και ταυτόχρονα διαθέτεις όλα τα μέσα για να το πετύχεις. Μέσα σε αυτά τα μέσα είναι και η όρεξη. Πηγαίνοντας πίσω στο παράδειγμα με τα μακαρόνια, αν ο στόχος σου είναι απλώς να τραφείς για να μπει κάτι στο άδειο σου στομάχι, τότε κατά πάσα πιθανότητα θα σε πείσεις πως έπαιξες τόσο σωστά τα χαρτιά σου, που ξόδεψες τον ελάχιστο απαιτούμενο χρόνο για να φας κάτι παραπάνω από βρασμένα ζυμαρικά. Αν όμως ο στόχος σου ήταν να απολαύσεις το φαγητό σου, τότε έκανες σκιπ ένα αρκετά σημαντικό κομμάτι: τη διαδικασία.

Επειδή λοιπόν η ζωή μας όλη είναι μία διαχείριση πόρων (οικονομικών, χρόνου, συναισθήματος και τα λοιπά) κάτσε αναλογίσου εάν σε κάποιο βαθμό -μικρότερο ή μεγαλύτερο- βάζεις τρικλοποδιές στον εαυτό σου με το να μην μπορείς να κάνεις υπομονή σε ορισμένες καταστάσεις. Να ξέρεις πως αυτά που δεν μπορείς να υπομείνεις και νιώθεις πως αναγκάζεσαι να πράξεις βιαστικά, είναι τα πράγματα που έχουν να σού δώσουν τα μεγαλύτερα μαθήματα για τον εαυτό σου. Την επόμενη φορά που θα νιώσεις πως πνίγεσαι αν δε γίνει -χθες- το τάδε ή το δείνα σκέψου το εξής: momentum. Γίνε μένταλι ένας σέρφερ σε παραλία του LA και καβάλα το κύμα το σωστό το μπαμπάτσικο- όταν έρθει. Γιατί θα έρθει.