Αγαπητό Χόλιγουντ, βαρεθήκαμε τα ευτυχισμένα τέλη σου

Λες θα δω μια ταινία κι αναρωτιέσαι τι να δεις. Σου παίρνει λίγη ώρα, το σκέφτεσαι, επιλέγεις μια και τη βάζεις. Πατάς το play και παρακολουθείς, μόνο που η ιστορία, τελικά, κάτι σου θυμίζει. Λίγο-πολύ προβλέπεις τι θα γίνει σε μερικά καρέ παρακάτω ή στη χειρότερη έχεις φανταστεί το τέλος στα πρώτα δέκα λεπτά και ξενερώνεις. Την ταινία δεν την είχες ξαναδεί μήτε πρόκειται για remake. Το έχεις πια καταλάβει πως όλες οι ταινίες του Hollywood είναι σαν απ’ το ίδιο κράμα. Οι μόνες διαφορές μεταξύ των ειδών είναι η μουσική και το πόσο πιστολίδι θα πέσει για να αλλάξει το είδος για το οποίο μιλάμε. Απόλυτη ξενέρα.

Λοιπόν, Hollywood, τι θα γίνει; Δε βαρέθηκες επιτέλους να παράγεις τα ίδια και τα ίδια; Μια θεματολογία όλα, ένα μείγμα, μια ταυτότητα. Σαν να πετάς στο μπλέντερ λίγο σαχλό χιούμορ, μια-δυο συγκινήσεις, κάμποσο πιστολίδι κι άφθονο σεξ κι έπειτα το σερβίρεις. Αλλάζουμε λίγο τα πρόσωπα, τα σκηνικά και το προωθούμε με εντυπωσιακά τρέιλερ και άφθονη διαφήμιση για να πάει καθείς εξ υμών να το δει και να έχει μια εντελώς διαφορετική εικόνα απ’ την πραγματικότητα. Εγώ μια φορά πάντως σε βαρέθηκα.

Βαρέθηκα που στις ταινίες σου προβάλλεται η επιτυχία εντός ενός στενού πλαισίου. Δηλαδή, για να είμαστε ευτυχισμένοι πρέπει να έχουμε απαραιτήτως σχέση που να οδηγείται σε γάμο ή και μια εξέχουσα καριέρα; Κι αν δεν έχουμε τίποτα από αυτά; Αν είμαστε άνεργοι και μπακούρια να κόψουμε νουμεράκι για τον Καιάδα; Όχι, αδερφέ, δεν το νομίζω.

Αρκετό παραμύθι μας πούλησες πάνω στην ανάγκη μας για κάτι πιο ανάλαφρο, κάτι πιο εύπεπτο, κάτι πιο ειδυλλιακό από αυτό που βιώνουμε. Θες να μας πεις και καμιά αλήθεια; Κάθε χρόνο παράγονται περίπου 100 ταινίες κι από αυτές δεν καταφέρνουν να ξεχωρίσουν πάνω από δέκα, μήπως τελικά κάτι δεν πάει καλά; Τι λες, θα μας δώσεις λίγη αλήθεια έστω και σιγά-σιγά; Ας περάσουμε στην εποχή του ρεαλισμού και στον κινηματογράφο, καλό θα μας κάνει.

Στην πραγματικότητα, αγαπητό μου Hollywood, οι ήρωες είναι καθημερινοί άνθρωποι. Δεν έχουν δυο μέτρα πόδι ούτε τέλειες αναλογίες. Έχουν ρυτίδες· πότε έκφρασης και πότε λόγω ηλικίας. Δεν είναι στην πλειοψηφία τους λευκοί με μπλε μάτια ούτε με καλογυμνασμένους κοιλιακούς κι ας πίνουν μπίρες στον ελεύθερο χρόνο τους. Βασικά, αγαπητό μου Hollywood, οι αληθινοί άνθρωποι δεν έχουν καμία σχέση με όσα μας προβάλλεις. Για να είμαστε ειλικρινείς, δε θα μπορούσαν να έχουν.

Ο μέσος άνθρωπος βιοπορίζεται και δεν μπορεί να πηγαίνει γυμναστήριο καθημερινά μήτε και να φροντίζει μονίμως τη διατροφή του -ιδίως αν έχει παιδιά, σκυλιά, γατιά κι 8ωρη δουλειά. Εκ των πραγμάτων, λοιπόν, οι τέλειες αναλογίες μας κουνούν το μαντήλι. Το ίδιο ακριβώς κι η καριέρα. Ποιος θα έχει καριέρα στις μέρες μας; Άσε την Ελλάδα της κρίσης! Εσείς εκεί «στο Αμέρικα» έχετε όλοι καριέρα με το 13% να ζει κάτω απ’ το όριο της φτώχιας;

Όσο για τις σχέσεις; Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι να βρεις τον άνθρωπό σου; Ξέρεις πόσο δύσκολο είναι όχι απλά να παντρευτείς αλλά να κάνεις έναν καλό γάμο που θα έχει αγάπη και διάρκεια; Όχι, καλό μου Hollywood, στην πραγματικότητα κανείς δε φίλησε βάτραχο που έγινε πρίγκιπας, τα one night stand σπάνια έγιναν σχέσεις και δη επιτυχημένες ούτε καταλήξαμε με τον απίστευτα σέξι προϊστάμενό μας, ή συνάδελφο, ή φίλο. Και το πιο βασικό, καμιά μας δε σώθηκε σαν από θαύμα από κάποιον με τεράστιες πλάτες και μπράτσα. Και ξέρεις κάτι; Ούτε που έχουμε ανάγκη να μας σώσουν, μια χαρά θα τα καταφέρουμε και μόνες μας και χωρίς υπερδυνάμεις, ευχαριστούμε. Οπότε, κράτα κάθε εμετικό σου love story κι όλες τις δήθεν περιπέτειες.

Αν θες να μας δώσεις ερωτικές ιστορίες και παραμύθια, δώσε μας κλασικά. Δώσε μας κάτι εφάμιλλο με το «Όσα παίρνει ο άνεμος» για να μας δείξεις πως με λίγη γη και πείσμα ξεκινά κανείς απ’ το μηδέν, δώσε μας μια φρέσκια «Καζαμπλάνκα» και δείξε τη γοητεία του ανεκπλήρωτου. Μίλα για αληθινές ιστορίες ή ρεαλιστικές μυθοπλασίες. Ας είναι σύγχρονο ή κι από μιαν άλλη εποχή, αρκεί να είναι αληθινό. Αν δεν ταυτίζονται οι απλοί άνθρωποι με τους πρωταγωνιστές, για ποια επιτυχία τολμάς να μιλήσεις; Αυτήν απ’ τις εισπράξεις σου και μόνο;

Αγαπητό μου Hollywood, η ζωή δεν έχει τόσα happy end, μα δεν έχει και την ανάγκη να την εξωραΐσεις. Μπορεί να είναι όμορφη από μόνη της, ακόμα και μέσα από δύσκολες καταστάσεις. Αυτό μπορείς να το δείξεις; Κι αν αδυνατείς γιατί δε μας αφήνεις με ένα διφορούμενο τέλος; Ένα τέλος δίχως τέλος, όπως συμβαίνει και στην πραγματικότητα. Μια άνω τελεία που αφήνει νοήματα, προκαλεί ερωτήσεις και διεγείρει τη φαντασία. Υπάρχει κάτι καλύτερο από αυτό;

Αν υπάρχει πάντως, σίγουρα δεν είναι στις πρόσφατες παραγωγές σου. Ίσως στον ευρωπαϊκό κινηματογράφο, ίσως σε ταινίες ασπρόμαυρες. Πάντως στο τώρα μετράμε πόση απ’ τη δυναμική σου πάει χαμένη στη δημιουργία ταινιών χειρότερων από άρλεκιν ή εφηβικά ημερολόγια. Μπορείς και καλύτερα, όμως, έτσι;