Αλλάξαμε πόλη και ζωή για έναν έρωτα

Ξέρεις πώς είναι να σας χωρίζουν χιλιόμετρα; Σαν να έχεις κάτι, να το ποθείς, να το λαχταράς κι όμως να μην μπορείς να το αγγίξεις. Είναι ένα βασανιστήριο, το δίχως άλλο, κι όσο πάθος και να προσθέτει στις μεταξύ σας συναντήσεις η απόσταση, τον αποχαιρετισμό πάντα τον συνοδεύει μια πικρή επίγευση.

Όσοι ζήσαμε μια σχέση με απόσταση περάσαμε από εκείνο το στάδιο που το μόνο που σκεφτόμασταν ήταν πότε θα ξαναβρεθούμε, αν θα αντέξουμε χώρια και γιατί να μην είμαστε μαζί τα βράδια· πιθανότατα όχι μόνο τα βράδια, αλλά κυρίως αυτά. Άλλωστε, αυτά είναι πιο μοναχικά όταν ο άνθρωπός σου δεν είναι ένα χάδι μακριά.

Κάπως έτσι, με τον ενθουσιασμό και το πάθος, τον έρωτα και τον πόθο, εμφανίζεται μια φωνή που σου λέει να κάνεις ένα σωρό τρέλες. Σου λέει να στείλεις φωτογραφίες σου με το τι τρως, τι κάνεις, πώς κοιμάσαι -ίσως και κάποιες λίγο ακατάλληλες. Σε ωθεί να μιλάτε στα τηλέφωνα για ώρες ξορκίζοντας τη χιλιομετρική σας απόσταση με τη συναισθηματική σας επαφή. Σε αναγκάζει να πάρεις το πρώτο αεροπλάνο ή τραίνο και να βρεθείς έστω για λίγο εκεί· κοντά στον άνθρωπό σου κι έπειτα παίρνει θάρρος. Αφού τα κάνεις όλα αυτά, θα νιώσεις πως δε φτάνει κι αυτή η φωνή θα απαιτήσει περισσότερα. Θα απαιτήσει αυτό ακριβώς που ήθελες εξ αρχής, αλλά φοβόσουν να παραδεχτείς. Καθημερινή επαφή.

Να ξυπνάς στο πλάι του, να τον αγγίζεις, να τον ζεις, να απολαμβάνετε τον έρωτά σας. Να ζείτε τη σχέση σας στο φουλ κι όχι με παύσεις. Κάπου εκεί και κάπως έτσι, βρίσκεσαι να πακετάρεις τα πράγματά σου και να φεύγεις. Το πάθος κι η λαχτάρα γίνονται μια αφροδισιακή τρέλα και σπρώχνουν τα χέρια σου να γεμίσουν κάθε σου βαλίτσα.

Όλη αυτή η παρόρμηση θα σε κάνει να κλείσεις τα αφτιά σου όχι μόνο στους κακεντρεχείς και τα σκωπτικά τους σχόλια, αλλά και στους υπερπροστατευτικούς φίλους που κοιτούν να σε αποτρέψουν γιατί πρόκειται για μια μεγάλη απόφαση κι ένα ακόμα μεγαλύτερο βήμα.

Τον κίνδυνο τον ξέρεις μέσα σου και φοβάσαι μην τυχόν κι αποδειχθούν αληθινά όσα σου είπαν, όμως λίγο ο έρωτας, λίγο η ανάγκη σου να ζήσεις αυτή τη σχέση στο έπακρο κι η απόφαση έχει ληφθεί. Αυτό είναι ένα ρίσκο που θα το πάρεις και μάλιστα με χαρά ακόμα κι αν καταλήξεις να φας τα μούτρα σου. Θα το τολμήσεις και θα βρεθείς εκεί που είναι ο άνθρωπος που θες στη ζωή σου περισσότερο απ’ όλους. Θα το κάνεις αυτό το βήμα κι όπου βγει.

Δεν είναι απερισκεψία, δεν είναι μια αφελής παρόρμηση, είναι αυτό που σου επιβάλλει το συναίσθημά σου, αυτό που χρειάζεσαι τη δεδομένη στιγμή για να είσαι ευτυχισμένος. Για να είσαι καλά θες εκείνον που κατέχει μια ξεχωριστή θέση μέσα σου και δε σου μένουν και πολλές λύσεις παρά να πας να τον βρεις.

Θα αλλάξεις πόλη, θα αλλάξεις ζωή, μα ίσως αυτή η νέα ζωή να είναι κι ο δικός σου δρόμος προς την ολοκλήρωση. Μπορεί να είναι αυτό που θες, αυτό που έψαχνες, αυτό το μερίδιο στην ευτυχία που σου αναλογεί. Μπορεί κι όχι, αλλά δε σε νοιάζει για την ώρα.

Δε θα περιμένεις κι άλλο. Αρκετός χρόνος χαραμίστηκε στο χώρια της απόστασης. Δε θα αφήσεις άλλον να πάει χαμένος. Θα κάνεις εσύ το βήμα και θα πας εκεί που λαχταράς, γιατί αρκετές αγάπες θυσιάστηκαν σε εγωισμούς και πείσματα αναμένοντας πάντα απ’ τον άλλο να κάνει το μεγάλο βήμα. Θα τα παίξεις όλα για όλα. Όχι γιατί είσαι ανόητος, όχι γιατί δεν το σκέφτηκες διεξοδικά, αλλά γιατί το σκέφτηκες έτσι ακριβώς κι η μόνη σου λύση είναι το ίδιο το τόλμημα.

Εδώ που τα λέμε, τι θα ήταν ο έρωτας αν δεν είχε και λίγη τόλμη; Θα φτιάχναμε όλοι ζωές επίπεδες και συνηθισμένες δίχως σασπένς κι ίντριγκες· σκέτη μιζέρια. Γι’ αυτό να πας εκεί που σε καλεί ο έρωτας κι η αγάπη και μη σε νοιάζει. Αν φας τα μούτρα σου θα είναι ένα λάθος που κάνουν λίγοι –οι πιο θαρραλέοι– κι αν ευδοκιμήσει θα είσαι ένα ζωντανό παράδειγμα για τους άλλους. Θα είσαι εκείνος που τόλμησε και πέτυχε στον έρωτα.