Δε σε αφορά πότε –κι αν– θα παντρευτούν

Νομίζεις ότι το να πηγαίνεις σε γάμους, βαφτίσια κι οικογενειακά τραπέζια είναι δύσκολο όταν είσαι single, κι έχεις τα δίκια σου. Βέβαια, και το να είσαι σε μακροχρόνια σχέση σε τέτοιες –κι όχι μόνο– κοινωνικές εκδηλώσεις αποτελεί κι αυτό ένα άλλου είδους ψυχολογικό θρίλερ. Δε με πιστεύεις;

Φαντάσου να ‘σαι σε μια σχέση μερικά χρόνια. Φαντάσου τώρα ζευγάρια που ίσως να ‘ναι και λιγότερο καιρό μαζί να παντρεύονται. Ο καιρός περνάει, εσείς δε βιάζεστε, είστε καλά μαζί, αλλά οι άλλοι διανύουν έγγαμο βίο, ενώ εσείς όχι. Τώρα φαντάσου πόσες φορές θα ερωτηθείς όπου πηγαίνεις «ρε παιδιά, εσείς πότε θα παντρευτείτε;» ή θα ακούσεις την άλλη εξυπνάδα, «τι περιμένετε, επιτέλους;».

Πριν βιαστείς να πεις ότι περιμένεις να τους αποκαταστήσεις όλους ή να πιάσεις το τζόκερ πρώτα για να σου βγαίνουν τα έξοδα, έχε κατά νου ότι αν δε δώσεις ακριβή ημερομηνία αυτή η ερώτηση θα επαναλαμβάνεται μονίμως. Μια αγενής προσέγγιση –λειτουργική ωστόσο– είναι να πεις πως αυτά τα κάνουν τα συνηθισμένα ζευγάρια, κάνοντας αυτό το «συνηθισμένα» να μοιάζει υποτιμητικό. Δε θα σε ξαναρωτήσουν, ιδίως αν πρόκειται για έγγαμο ζευγάρι, γιατί μόλις τους πρόσβαλες. Αν παντρευτείς ωστόσο, θα σου γυρίσει μπούμερανγκ γιατί θα γίνετε κι εσείς αυτό που έκραζες.

Μια άλλη προσέγγιση είναι οι ειρωνικές απαντήσεις τύπου «Γιατί ρωτάς; Θες να σε κάνω παρανυφάκι;» ή «Τα δικά μου κουφέτα ορέχτηκες;», όμως κι αυτά δε βοηθούν πολύ -ομολογουμένως. Κάποιοι δεν αντιλαμβάνονται την ειρωνεία και τους passive aggressive τόνους ή απλά το παραβλέπουν, γιατί προτιμούν να χώνουν τη μύτη τους σε υποθέσεις άλλων και δη τόσο προσωπικές. Μεταξύ μας, ακόμα κι αν έλεγες πως κάποια στιγμή θα ανεβείτε τα σκαλιά της εκκλησίας, οι ερωτήσεις πάλι δε θα σταματούσαν.

Για να σταματήσεις να ερωτάσαι θα ‘πρεπε αυτός που κάνει την ερώτηση να μην ένιωθε ποτέ την ανάγκη να την κάνει. Ιδανικά, δε θα ‘πρεπε να ασχολούμαστε με το τι κάνουν οι γύρω μας. Δε θα έπρεπε να τους φέρνουμε στην αμήχανη θέση να απαντήσουν δημοσίως ή και κατ’ ιδίαν για το μέλλον τους. Στην τελική, τι σε νοιάζει πότε θα παντρευτεί κάποιος; Και γιατί αυτός ο κάποιος να θέλει, ας πούμε, να ενημερώσει εσένα; Μπορεί να μην είσαι καν στη λίστα των καλεσμένων του, θα σου άρεσε να στο πει κατάμουτρα;

Πρέπει να σταματήσουμε να κάνουμε αυτήν την ερώτηση. Είναι αδιάκριτη, αγενής και οπισθοδρομική. Φέρνεις έναν άνθρωπο σε δύσκολη θέση, γιατί πρέπει να σου δώσει αναφορά για κάτι που δεν είναι μόνο δική του απόφαση και δεν εξαρτάται καν απολύτως απ’ το ζευγάρι. Θέλω να πω, δεν ξέρουμε τα οικονομικά τους, δεν ξέρουμε τις βλέψεις ή τις τρέχουσες ανάγκες τους, δεν ξέρουμε καν αν τους νοιάζει να παντρευτούν ή όχι. Είμαστε στον 21ο αιώνα· κάποιοι δεν έχουν ανάγκη ένα χαρτί ή την αλλαγή στο κοινωνικό τους status, πρέπει σώνει και ντε να τους παντρέψουμε; Τι είμαστε, υπηρεσία συνοικεσίων;

Κάποιοι άνθρωποι πήραν την απόφαση και παντρεύτηκαν, είτε γιατί αυτό ήταν σημαντικό για τους ίδιους είτε γιατί ήταν η κατάλληλη γι’ αυτούς στιγμή. Ρωτώντας «εσείς πότε θα παντρευτείτε;» φορτώνεται λίγη ακόμα πίεση σε ένα ζευγάρι. Στην πραγματικότητα είναι σαν να τους εξαναγκάζεις να προβούν εις γάμου κοινωνία για να ‘ναι αποδεκτοί. Λες και το νόημα της ύπαρξης ενός ανθρώπου κι ενός ζευγαριού είναι ο γάμος κι όχι η ίδια η προσωπική τους ευτυχία. Έμμεσα με αυτήν την ερώτηση τους κάνεις να αναρωτιούνται αν είναι λιγότερο «μαζί» απ’ τους παντρεμένους. Κι αυτό είναι τόσο γελοίο από μόνο του, όμως υπό πίεση δεν μπορείς να το δεις.

Αυτή η ερώτηση είναι τόσο λάθος όταν μιλάμε για ένα ζευγάρι που έχει βρει τις ισορροπίες του, αλλά τουλάχιστον ανεπίτρεπτη όταν γίνεται σε ένα ζευγάρι που παλεύει να τα καταφέρει. Σκέψου μόνο ο ένας να θέλει να παντρευτεί χθες κι ο άλλος να μην πιστεύει στον γάμο ή να νιώθει ότι είναι νωρίς ακόμα. Σκέψου να θέλουν κι οι δύο, αλλά να νιώθουν αναγκασμένοι να ξοδέψουν χρήματα που ίσως να μην έχουν για να ευχαριστήσουν τον περίγυρο. Απλά αναλογίσου όλα εκείνα τα σενάρια που μπορεί να παίζουν στο παρασκήνιο κι εσύ δεν τα ξέρεις. Μήπως ρωτώντας «πότε θα παντρευτείτε;» γινόμαστε λίγο οι αδιάκριτοι μαλάκες που ξύνουν πληγές;

Κανείς δε θέλει να ‘ναι ο κακός της υπόθεσης. Τα ζευγάρια που παντρεύονται ενημερώνουν πρώτα, δε χρειάζονται συνεντεύξεις, ούτε αδιάκριτες ερωτήσεις. Υποθέτω πως κανείς δε θέλει να μοιάσει στην κουτσομπόλα θεία μου, τη Ρίτσα, απ’ το χωριό, που το κραγιόν της ήταν κόκκινο κολλημένο στα κιτρινισμένα δόντια της κι αντί να μου τραβάει τα μάγουλα, τώρα που μεγάλωσα με ρωτάει αν παντρεύτηκα και τι περιμένω για να το κάνω. Μη γίνεστε η θεία μου η Ρίτσα. Σταματήστε να ρωτάτε τα ζευγάρια πότε θα παντρευτούν.