Δεν αρκεί μόνο η αγάπη για να αντέξει μια σχέση

Στην αρχή μιας σχέσης όλα μοιάζουν ρόδινα. Λίγο ο έρωτας που κάνει και τους έξυπνους, βλάκες, λίγο ο ενθουσιασμός που μας κάνει να εθελοτυφλούμε, λίγο κι η μοναξιά στην οποία αρνούμαστε να επιστρέψουμε και τελικά όλο αυτό το καινούριο δεδομένο μοιάζει με παραμύθι. Πιθανότατα να είναι κιόλας, γιατί πρώτα απ’ όλους παραμυθιάσαμε τον εαυτό μας πως όλα βαίνουν καλώς· είναι έτσι, όμως; Κι αν ναι, μέχρι πότε;

Μέχρι πότε θα παραβλέπεις πράγματα που σε ενοχλούν κι ως πότε θα εθελοτυφλείς; Ποιο είναι το σημείο που θα πεις «νισάφι πια!» και θα ανοίξεις την πόρτα να φύγεις; Πότε η απάντηση «μα, τον/την αγαπάω» δε θα είναι πια αρκετή; Γιατί όσο κι αν πιστεύεις πως αφού αγαπιέστε θα είστε μαζί για πάντα, σου έχω μια έκπληξη. Δεν αρκεί η αγάπη από μόνη της για να αλλάξει όλα τα κακώς κείμενα. Θέλει και λίγο φιλότιμο. Θέλει και προσπάθεια. Αρκετή προσπάθεια.

Βλέπεις, μπορεί εσείς να αγαπιέστε, μπορεί και να ταιριάζετε και να είστε μια χαρά οι δυο σας, αλλά στη σχέση σας να μην είστε μόνο εσείς. Όχι, δε λέω πως σε κερατώνει, υπαινίσσομαι όμως πως υπάρχουν τρίτοι. Μια μάνα, μια φίλη, ένας αδερφός, ο κολλητός του που δε σε γουστάρει, κάποιος, εν πάση περιπτώσει, που τρυπώνει εκεί που δεν τον σπέρνουν. Μπορεί ο άνθρωπός σου να μην έχει τη δύναμη ή την ικανότητα να οριοθετήσει άτομα του κύκλου του που τον επηρεάζουν. Ή μπορεί παρά τις φιλότιμες προσπάθειές του να μην μπαίνει τάξη. Τι κάνεις εκεί;

Πριν βιαστείς να απαντήσεις, σκέψου κι αυτό:  αντέχεις να έρθεις σε σύγκρουση; ‘Η για να το θέσω πιο σωστά, η σχέση σας το αντέχει; Αν φοβάσαι πως όχι, ξεκινάς να κάνεις καταστάσεις «γαργάρα». Να κοιτάς αλλού, να κάνεις τον μαλάκα. Το ίδιο βέβαια, θα κάνεις κι όταν αρχίσεις να λες στον εαυτό σου πως ο άνθρωπός σου θα αλλάξει. Άλλη μια έκπληξη για σένα! Κανένας δε θα αλλάξει γιατί εσύ το θες· πρέπει να το θέλει ο ίδιος. Ας μην γελιόμαστε, όμως, πόσοι είναι εκείνοι που καταφέρνουν να αλλάξουν ριζικά στοιχεία του χαρακτήρα τους και κατά πόσο είναι εύκολο να το κάνουν;

Αν ο γκόμενός σου είναι για παράδειγμα οκνηρός, δε γουστάρει να τον τρέχεις για ορειβασίες, όπως δε θα γούσταρε κάποιος που δεν καταλαβαίνει από μπάλα, να τον σέρνουν στο γήπεδο για να δει 22 εκατομμυριούχους να κυνηγούν ένα πετσί. Δεν μπορείς να επιβάλλεις στον άλλο το γούστο ή τις δικές σου συνήθειες. Γι’ αυτό, απάντα ειλικρινά, μπορείς να αποδεχτείς εκατό τοις εκατό τον άλλο ή κάποια χαρακτηριστικά του κάνουν τα μάτια σου να γυρνούν σαν τα φρουτάκια στον κουλοχέρη;

Όσο και να τον αγαπάς τον άλλο, δεν αρκεί. Σε μια σχέση πρέπει να νιώθεις ικανοποιημένος, αν όχι υπερτυχερός. Αν κάνεις μονίμως τα στραβά μάτια τότε θα φτάσει εκείνη η στιγμή που θα νιώσεις αδικημένος και θα έχεις και δίκιο. Αν μια σχέση αποτελείται από πολλούς μεγάλους συμβιβασμούς τότε υποφώσκει πάντα μια πικρία που διογκώνεται.

Αυτή η πικρία είναι που θα σε κάνει να εκνευρίζεσαι με το παραμικρό, αυτή η πικρία είναι που θα σε κάνει πικρόχολο απέναντι σε εκείνον που λες πως αγαπάς, κι αυτή η πικρία θα γίνει η αιτία που ανά πάσα στιγμή θα τον περιμένεις στη γωνία. Αργά μα μεθοδικά θα σκάβετε τον λάκκο αυτής της σχέσης γιατί δεν αντέξατε να πείτε ανοιχτά -ακόμα και στον ίδιο σας τον εαυτό- τι ήταν αυτό που σας ενοχλούσε και πόσο πολύ ή λίγο.

Να βάλουμε τα πράγματα στη θέση τους. Να τον αγαπάς τον άνθρωπό σου. Να τον αγαπάς όσο ο νους δε φτάνει. Αλλά είτε θα τον αγαπήσεις όλο, μαζί με τα παρελκόμενα και δίχως στρουθοκαμηλισμούς, είτε αφήστε το όσο είναι νωρίς και δεν έχετε σιχαθεί ο ένας τον άλλο. Γιατί μια σχέση δεν μπορεί να δεχτεί μεγαλύτερο εκφυλισμό από την σταδιακή απέχθεια ενός αγαπημένου προσώπου. Άσε που στο τέλος θα λήξει άδοξα παίρνοντας σβάρνα ό,τι όμορφο ζήσατε κι αφήνοντάς σε να αναρωτιέσαι πώς φτάσατε ως εκεί ενώ αγαπιόσασταν τόσο.

Μια φορά, εγώ στο λέω, η αγάπη από μόνη της δε φτάνει. Σίγουρα είναι απαραίτητη, σίγουρα σας κρατάει κοντά, αλλά για να αντέξει στην πράξη μια σχέση πρέπει αυτή η αγάπη να είναι πολλή, αμφίδρομη και να συνοδεύεται από σεβασμό, εκτίμηση, κατανόηση, ειλικρίνεια κι αμοιβαία προσπάθεια. Αν ξέρεις πως κάτι πικραίνει τον άνθρωπό σου, πες συγγνώμη και προσπάθησε να το διορθώσεις. Αν κάτι σε πικραίνει πες το ειλικρινά, μην κλείνεις τα μάτια. Τίποτα δε λύθηκε απ’ όσα κρύψαμε κάτω απ’ το χαλί.

Ακόμα κι αν αυτό το κάτι δεν αλλάζει, ή δε διορθώνεται, κάνε τη χάρη -στον εαυτό σου πρώτα- να το βγάλεις από μέσα σου σαν να αποτινάσσεις το δικό σου μερίδιο ευθύνης.  Γιατί η εθελοτυφλία είναι ευθύνη· μια καταδίκη που ορίζεις εσύ στον εαυτό σου. Όταν, λοιπόν, η αγάπη δε φτάνει για να κλείσει πληγές, λίγη ειλικρίνεια μπορεί να αποτρέψει μια πορεία προς την καταστροφή.