Είμαστε άνθρωποι και κάποτε βυθιζόμαστε στα σκοτάδια μας

Να σου πω μία αλήθεια; Πού και πού κοιτάζω τη ζωή μου μέχρι εδώ που έχω φτάσει κι ειλικρινά δεν ξέρω αν μου αρέσει. Άλλες φορές χαζεύω φωτογραφίες από στιγμές χαρούμενες και ξέγνοιαστες και νομίζω πως τα ‘χω όλα. Σαν να ‘χω κερδίσει το λαχείο. Έχω έναν ξεχωριστό άνθρωπο να μ’ αγαπάει και ν’ αγαπώ, έχω φίλους, τη δουλειά μου, την υγεία μου -εντάξει, με τα όποια προβλήματά της. Ναι, ακούγεται μια καλή ζωή. Ίσως, αν δεν ήμουν αυτή που είμαι, να το έτριβα και στη μούρη κάποιου που αντιπαθώ, αλλά το βρίσκω ανυπόφορο και μόνο σαν ιδέα.

Αυτή η ευτυχία σε διαφήμιση μου είναι απεχθής. Ποιος είναι, αλήθεια, τόσο ευτυχισμένος λες κι αναβλύζει σεροτονίνη ο εγκέφαλός του; Κανείς. Όσοι πάνε να σε πείσουν για το αντίθετο μάλλον ήθελαν τους εαυτούς τους να πείσουν κι έτυχε να ‘σαι στη μέση.

Εγώ πάντως δεν είμαι συνέχεια χαρούμενη. Όχι. Υπάρχουν μέρες που με ενοχλούν όλα, μέρες που δε θέλω ψυχή δίπλα μου. Εντάξει, εξαιρούνται οι γάτες μου. Κι αν είχα σκύλο, θα τον εξαιρούσα κι αυτόν. Απ’ τους ανθρώπους όμως, δεν εξαιρώ κανέναν. Όλοι είμαστε εν δυνάμει ενοχλητικοί, εν δυνάμει μαλάκες. Μεταξύ μας, υπάρχουν μέρες που τα βάζω και με τον εαυτό μου. Για την αναβλητικότητά μου, για το πόσο εύκολα κλαίω, για τη δίαιτα που μονίμως χαλάω.

Ναι, ρε φίλε. Είμαι άνθρωπος κι έχω κάθε δικαίωμα πού και πού να μη γουστάρω τίποτα. Δε βαρέθηκες να ακούς και να λες αυτό το «αγάπα τον εαυτό σου όπως είναι»; Δε βαρέθηκες να το βλέπεις παντού και τελικά να πρόκειται για ένα ακόμα πατρονάρισμα έξυπνα καλυμμένο; Εγώ μια φορά το σιχάθηκα και θα το πω. Σιχάθηκα να μου λένε πώς να είμαι, ακόμα κι αν  με παροτρύνουν να «είμαι ο εαυτός μου». Μπορεί ο εαυτός μου να ‘ναι μαλάκας, θα τον αφήσω ανεξέλεγκτο;

Όχι, αδερφέ. Θα κάνω την αυτοκριτική μου κι ας είναι αυστηρή. Άμα γουστάρω να αυτομαστιγώνομαι είναι πρόβλημά μου. Άμα νιώθω πως κάτι δε μου αρέσει, έχω κάθε δικαίωμα να το εκφράσω κι όποιος διαφωνεί να κλείσει τα αυτιά του και να μη μας ζαλίζει τον έρωτα. Σίγουρα δεν είναι κανένας μας το επίκεντρο του κόσμου, αλλά αυτή η μία ζωή που έχουμε μπορεί να ‘ναι εύκολη, δύσκολη, άδεια ακόμα και μάταιη ανάλογα με τα βιώματα και την οπτική του καθενός μας.

Γιατί πρέπει να δίνουμε τις ίδιες απαντήσεις όλοι όταν κάποιος κάνει τα παράπονά του; Τι πάει να πει «Έλα, μωρέ, πώς κάνεις έτσι;» και γιατί λέμε «Υπάρχουν και χειρότερα»; Τι είναι αυτά; Παρηγοριά; Άμα βρω τον εξυπνάκια που τα πρωτοείπε, μα τα χίλια χρυσά κριάρια, θα του σκάσω κλοτσιά στα δόντια με αρβύλες και θα του πω ακριβώς τα ίδια. Αρχικά, δε βρίσκω κανένα λόγο να χαρώ που υπάρχουν χειρότερα και κατά δεύτερον, τα καλύτερα θέλω και πνίγομαι να τα φτάσω, τι μου λες;

Κι έπειτα ο κόσμος νομίζει πως είμαι θετικός άνθρωπος, πως δήθεν είμαι δυνατή και πως τα αντιμετωπίζω όλα με το χαμόγελο. Ούτε καν. Δοκιμάζω τα όρια της υπομονής και της αντοχής μου καθημερινά γιατί είναι κρίμα να λερώσω το ποινικό μου μητρώο. Άνθρωπος είμαι, εκνευρίζομαι, θυμώνω, στεναχωριέμαι, πληγώνομαι, πικραίνομαι, πονάω, κλαίω, γελάω, πέφτω, σηκώνομαι κι εν τέλει προχωράω. Δεν έχω άλλη επιλογή. Αν είχα, θα την έπαιρνα ακόμα κι αν έπεφτα σε Ζονγκ.

Όμως ο κόσμος βλέπει ό,τι του δείχνεις, και δε θα τολμούσε κανείς να δείξει τον πόνο του, έτσι; Ποιος θα τολμούσε να δείξει την πληγή του και να πει: «Να! Αυτά είναι τα σημάδια μου, δείτε τα! Είναι εδώ και με κάνουν να διαφέρω από πολλούς, αλλά και να μοιάζω με άλλους τόσους». Είναι ευκολότερο να παραμυθιαζόμαστε ότι είμαστε καλά κι ευτυχισμένοι. Η ευτυχία, άλλωστε, πουλάει.

Αυτό, όμως, το θέατρο κούρασε. Φτάνει πια! Ξέρω πως πίσω απ’ τα πιο αληθινά χαμόγελα υπάρχει ένα παιδί που έχει κλάψει γοερά για κάτι ή κάποιον. Αυτό το παιδί το αγαπώ κι ας μην το γνωρίζω. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που σας πονάει, αυτό που σας κλέβει τον ύπνο και την ησυχία σας, όμως μη νιώθετε μόνοι. Όλοι κουβαλάμε ένα τέτοιο χτικιό που μας τρώει λίγο-λίγο. Είναι ανθρώπινο.

Ας το δούμε κατάματα κι ας το αγκαλιάσουμε –έτσι για αλλαγή– γιατί μπορεί η ευτυχία να γράφει καλά στον φακό, αλλά οι πληγές μας μάς ενώνουν. Δεν είμαστε τέλειοι, όμως γιατί να ‘ναι κακό αυτό;