Εκείνος ο καφές που όλο «κανονίζεται»

Περπατάς σε κεντρικό δρόμο της περιοχής σου με σκοπό να ψωνίσεις κάτι και ξαφνικά πέφτεις πάνω σε γνωστό. Σε βλέπει, τον βλέπεις, αναγνωρίζετε ο ένας τον άλλον κι είναι επισήμως αργά για να συνεχίσεις κάνοντας πως δεν είδες καλά. Μόνη λύση ν’ αποδεχτείς την κοινωνική επιταγή των καλών τρόπων και να χαιρετήσεις.

Πλησιάζεις, εντυπωσιασμένοι κι οι δύο που βρεθήκατε, λέτε πόσο τυχαίο ήταν, πόσο καιρό είχατε να βρεθείτε, ίσως πείτε κι ένα-δυο νέα όπως πού δουλεύεις ή πώς πέσατε μούρη με μούρη κι έπειτα θα πείτε αμφότεροι το ίδιο ψέμα: «Να κανονίσουμε να τα πούμε για έναν καφέ!»

Αυτός ο καφές όμως θα μείνει να κανονίζεται για μέρες, μήνες ή και χρόνια. Το ξέρεις και το ξέρει κι ο άλλος πως δεν πρόκειται να βρεθείτε για να πιείτε έναν καφέ. Αν ήταν να βρεθείτε, δε θα χανόσασταν ποτέ. Δε θα χρειαζόταν καμία τυχαία συνάντηση για να θυμηθείτε ο ένας την ύπαρξη του άλλου. Αν ήταν να κανονίζατε έναν καφέ, πιθανότατα να πηγαίνατε εκείνη τη στιγμή που βρεθήκατε ή να καταλήγατε να μιλάτε εκεί στα όρθια για ώρα, όμως δεν έγινε έτσι και δεν έγινε έτσι για κάποιο λόγο. Αυτός ο «καφές» ήταν μόνο μια πρόταση στα πλαίσια της «ευγένειας».

Δεν έχω ιδέα πώς μετατρέψαμε μια τέτοια φράση σε μια τυπικότητα και για ποιο λόγο. Γιατί να λέμε «να κανονίσουμε έναν καφέ» τη στιγμή που για αυτόν τον άνθρωπο δεν έχουμε σκοπό να βρούμε λίγο χρόνο; Πώς στην ευχή του Θεού έγινε αυτή η έκφραση ένα «κοινό μυστικό»; Πώς καταλήξαμε να το χρησιμοποιούμε χάριν συνήθειας ή τυπικότητας; Δε ξέρω να σας πω.

Ξέρω, όμως, ότι όπως κι αν ξεκίνησε, αυτή η συμβατικότητα κατήντησε αηδία. Είναι γεγονός πως όλοι κάποια στιγμή το έχουμε πει κι όλοι κάποια στιγμή το έχουμε ακούσει κι ακόμη κι αν μέσα μας ξέρουμε πως είναι μια κενή πρόταση, αυτός ο καφές, που δεν κανονίστηκε τελικά, μας φέρνει ακόμα πιο μακριά από εκείνον το γνωστό ή παλιό φίλο που πετύχαμε τυχαία.

Μπορεί ο λόγος που εκείνος ο καφές δεν έγινε ύλη, αλλά παρέμεινε μια άδεια λέξη, να είναι από μόνο του το γεγονός ότι πλέον μ’ αυτόν τον άνθρωπο δεν έχουμε κάτι κοινό. Μπορεί εξ αρχής το κοινό μας στοιχείο να ήταν μια σχολική αίθουσα ή ένα γραφείο ή μια κοινή παρέα με την οποία έχουμε πια αποκοπεί κι έτσι τώρα αυτός ο άνθρωπος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα γνώριμο πρόσωπο μεταξύ πολλών αγνώστων.

Τυπικά, λοιπόν, και μόνο τυπικά, θέλοντας να μη δείξεις πόσο ξένοι είστε πια, θα πέσει στο τραπέζι η πρόταση για συνάντηση κι έπειτα θα χαθείτε και πάλι· ίσως για πάντα, ίσως μέχρι την επόμενη φορά που θα ξαναβρεθείτε τυχαία και θ’ ανταλλάξετε μονάχα ένα γεια.

Όμως, ας το δούμε ρεαλιστικά. Δεν έχει καμία απολύτως σημασία αν θα βρεθείτε ή όχι, γιατί η αλήθεια είναι πως αυτόν τον άνθρωπο δεν τον σκέφτηκες και πολύ τελευταία και μάλλον, δε σε σκέφτηκε κι εκείνος. Ο μόνος λόγος που τώρα σε απασχόλησε λίγο, πέραν της όποιας νοσταλγίας, είναι γιατί κάθε πρόταση δημιουργεί κάποιες προσδοκίες· άλλοτε μικρές, άλλοτε μεγάλες. Μα η ζωή συνεχίζεται και τη θέση αυτού του ανθρώπου την πήρε κάποιος άλλος κι αυτός, ο επόμενος, μπορεί να την κρατήσει για πάντα ή μπορεί και όχι αλλά δεν πειράζει, γιατί έτσι κυλάει η ζωή!

Για να είμαστε δίκαιοι, η έκφραση «να βρεθούμε για έναν καφέ» δεν είναι δα απαραίτητη σε κάθε τυχαία συνάντηση. Μπορεί τη θέση της να πάρει το «καλά να περνάς», χωρίς «τα λέμε» ή «θα τα πούμε». Σκέτο. On the rocks. Εκτός κι αν όντως εσύ, που το εκστομίζεις, σκοπεύεις αύριο να πάρεις τηλέφωνο και να βρεθείτε. Τίμια όμως, όσο κι αν χαίρεσαι που είδες κάποιον τυχαία κι είπατε να βρεθείτε, πόσες φορές το έκανες; Ελάχιστες έως καθόλου, έτσι;

Αυτό, λίγο-πολύ, κάνουμε όλοι κι είναι οι ρυθμοί της ζωής, ο χρόνος που ποτέ δε φτάνει κι οι προτεραιότητες που δεν επιδέχονται εύκολα «σφήνες» απ’ το παρελθόν, συνεπώς εκείνος ο καφές μένει να «κανονίζεται». No bad feelings, που λένε και στο Αμέρικα. Αρκεί που τον πέτυχες, αρκεί που τον είδες, αρκεί να είστε καλά. Αρκεί που κάποια στιγμή συνυπήρξατε.

Όλα τα άλλα είναι πια ιστορία οπότε, κράτα μόνο τα καλά συναισθήματα κι αποχαιρέτα τον χωρίς συγκαλυμμένα ψέματα. Αμαρτία να μένει κι αυτός ο ρημαδοκαφές στο stand-by, με νιώθεις;