Εμάς τους αρρωστιάρηδες να μας αγαπάτε λίγο παραπάνω!

Είμαι στην αίθουσα αναμονής στο φυσικοθεραπευτήριο και περιμένω να έρθει η σειρά μου. Ο μέσος όρος της ηλικίας στον χώρο πρέπει να είναι τα 70 κι αυτό γιατί τον ρίχνουμε λίγο εγώ κι η φυσιοθεραπεύτρια. Όσο περιμένω μπαινοβγαίνουν κύριοι και κυρίες άνω των 60 και με κοιτούν λες και βλέπουν εξωγήινο -αισθάνθηκα λίγο σαν έκθεμα σε ζωολογικό κήπο, αλλά τι να κάνεις; Η μία κιόλας με ρώτησε αν περιμένω κάποιον κι όταν της απάντησα πως περιμένω τη σειρά μου εξεπλάγην. «Εσύ είσαι μια σταλιά κορίτσι» μου λέει και με κοιτάει καλά-καλά μήπως την απατά ο καταρράκτης της, «Τι να έχεις μωρέ;».

Μισό μαντάμ, να τα μετρήσω! Τίποτα σπουδαίο, κάτι ψιλοπράματα! Ένα αυχενικούλι, ένα αυτοάνοσο και κάτι ιωσούλες συχνά-πυκνά, γιατί ο οργανισμός μου βρίσκεται σε εμφύλιο κι αντί να τα βάζει με τους ιούς, τα βάζει με τον εαυτό του! Αυτά τα λίγα δε βαριέσαι; Την υγειά μας να ‘χουμε! Όπα, κάτσε! Δεν την έχουμε και τόσο, έτσι;

Δεν έχω ιδέα για ποιο λόγο, αλλά κάποιες παρτίδες -σαν και τη δική μου- βγήκαν αμιγώς «ελαττωματικές». Θες το στρες; Θες η «καλοπέραση»; Πάντως τη βγάζουμε όλο με σέρβις κι επισκευή, όλο με γιατρούς κι εξετάσεις. Θα μου πείτε «μια ο Γιάννος δεν μπορεί μια ο κώλος τον πονεί» κι άντε να σας πείσω για το αντίθετο, αλλά να ξέρετε πως και στη θαλπωρή του σπιτιού σου να είσαι, δίχως κάποια υποχρέωση, αν είναι να αρρωστήσεις, θα αρρωστήσεις. Πώς να το κάνουμε; Είναι να το έχει η κούτρα σου να κατεβάζει ψείρες κι εμάς το έχει η κούτρα μας, το έχει και το ριζικό μας!

Πείτε μας γκαντεμόσαυρους, πείτε μας σαράβαλα, αλλά να μας συμπονάτε και λίγο, ναι; Γιατί σας το λέω μπέσα, δεν είναι εύκολο να μην έχεις πατήσει τα 30 και να σου βγαίνει το ένα πρόβλημα μετά το άλλο, αλλά και τα 30 να έχεις πατήσει, άμα τα θέματα υγείας σου είναι όσα και τα χρόνια σου, ένα ζόρι το τρως κι ας μην τολμάς να το πεις παραέξω.

Το να μιλάει η θεία σου με τη μάνα σου για τα πόδια τους που δε βαστάνε ή η γιαγιά σου για την πίεσή της και τα χάπια της, είναι αναμενόμενο. Όμως το να βγαίνεις για ποτό και να λες «ένα σκαμπουδάκι κι ένα χυμό, παρακαλώ» γιατί πάλι είσαι με αντιβίωση, αλλά δεν ήθελες να χάσεις τα γενέθλια του κολλητού, όχι αναμενόμενο δεν είναι, αλλά το λες και ντεμέκ έξοδο, το λες και ρεζιλίκι.

Γενικά, το λες και παλιοκατάσταση αφού δε δύνασαι να κάνεις πάντα τα ίδια με τους άλλους ή ακόμα κι αν δύνασαι, έχεις να λάβεις υπόψιν σου κι ένα κάρο επιπλέον παράγοντες. Πας για διακοπές κι έχεις ένα τσαντάκι για τα καλλυντικά σου κι ένα τσαντάκι για τα χάπια σου. Να σου το χάπι για το στομάχι, το  χάπι μη σε πιάσει καμιά αλλεργία και γίνει η μούρη σου σαν αερόστατο, τσίμπα και κανένα αντιφλεγμονώδες καλού-κακού, μην την πατήσεις όπως εκείνη τη χρονιά που ο φρονιμίτης αποφάσισε να κάνει την εμφάνισή του κι έψαχνες Κυριακή βράδυ στο νησί φαρμακείο, ε, μ’ αυτά και μ’ εκείνα παίρνεις ένα νεσεσέρ χάπια. Μπορεί να μη χρειαστεί κανένα από αυτά τελικά -και σου το εύχομαι- αλλά μια φορά την πατάς, μετά προσέχεις.

Τι κι αν γελάνε οι άλλοι και μας λένε «φαρμακεία» ή «αρρωστιάρηδες»; Θα πέσουν στην ανάγκη μας, θα δεις! Γιατί μόλις θα τους πονέσει κάτι, εμείς θα ξέρουμε τι πρέπει να κάνει και σε ποιον να απευθυνθεί, όχι γιατί τελειώνουμε το αγροτικό μας, αλλά γιατί πιθανότατα θα μας έχει συμβεί. Ναι, είμαστε φιλάσθενοι ή σέρνουμε κάποια πάθηση, έχουμε -κυριολεκτικά- τον πόνο μας αλλά δεν το επιλέξαμε! Μας έτυχε κι αναγκαστήκαμε να μάθουμε να ζούμε με αυτό. Δεν είναι τόσο τραγικό γενικά, αλλά αν είσαι στο κρεβάτι του πόνου, μην μπορώντας να κοιμηθείς ή να κουνήσεις, το τελευταίο που θες να ακούσεις είναι ότι είσαι αρρωστιάρης.

Στον πόνο μας, δε ζητάμε πολλά. Λίγη αγάπη, φροντίδα και προδέρμ θέλουμε. Πείτε μας πως θα περάσει κι ας ξέρουμε όλοι ότι είναι θέμα χρόνου να ταβλιαστούμε και πάλι. Πείτε μας πως μας αγαπάτε όπως είμαστε, μικρά σαράβαλα της νιότης, και μη μας ξεσυνερίζεστε.

Δε φτάνει που τρώμε τα λεφτά μας σε γιατρούς, εξετάσεις και φάρμακα λες και φάγαμε μια μούντζα όλη δική μας από γεννησιμιού μας, να μας έχετε και στην καζούρα, πάει πολύ! Αγάπη, στοργή και τώρα που χειμώνιασε φέρτε και μια ζεστή σουπίτσα! Να ζεσταθεί το μέσα μας, μωρέ, κι έπειτα όλα καλύτερα θα μοιάζουν!