Έμαθα ότι η νυν σου μου μοιάζει

Ήρθαν και μου είπαν πως εμφανίστηκες με την καινούρια σου. Από μακριά μάλιστα νόμιζαν πως ήμουν εγώ. Αστείο, έτσι; Κι έλεγες πως δεν ήμουν καν ο τύπος σου. Καημένε μου, ούτε τι γουστάρεις δεν έχεις καταλάβει!

Δεν μπορώ να φανταστώ πόσο πρέπει να έψαξες για να τη βρεις, αλλά ξέρω τι της βρήκες, τουλάχιστον εμφανισιακά. Εντάξει, κακόγουστος δεν είσαι, τ’ ομολογώ, μονάχα λίγο μαλάκας. Δεν εξηγείται κι αλλιώς η τωρινή επιλογή σου, ιδίως αν αναλογιστεί κανείς πως μέχρι χθες μου έλεγες πως δε θα ψάξεις άλλη σαν εμένα. Τώρα τι έγινε, μανάρι; Πήρες την κόπια μου και πας;

Πες μας, όμως, γιατί τη διάλεξες; Τη θες γι’ αυτό που είναι ή γι’ αυτό που σου θυμίζει, δηλαδή εμένα; Γιατί δεν πείθεις για το πρώτο. Γενικά, δεν πείθεις. Ούτε εμένα ούτε κανένα. Ούτε καν τον ίδιο σου τον εαυτό. Αν την ήθελες για το ποιόν της δε θα την έφερνες στο στέκι των δικών μου φίλων για να τη δείξεις. Αν την ήθελες γι’ αυτό που είναι, δε θα σε ένοιαζε να τη μοστράρεις με τέτοιο τρόπο ώστε να φτάσει στ’ αφτιά μου. Θα σε έλεγα ξεφτίλα, αλλά κι αυτό πολύ σου πέφτει, ρε μπαγάσα.

Κι εγώ πολλή σου έπεφτα. Κι αυτή πολλή σου πέφτει. Την είδα. Στη φωτογραφία σας με το check-in. Πιο κραυγαλέο δε θα μπορούσες να το κάνεις και να προσπαθούσες. Σαν τα πεντάχρονα που δείχνουν το καινούριο τους παιχνίδι. Έτσι τους βλέπεις εσύ τους ανθρώπους. Σαν παιχνίδια. Θα της πούλησες έρωτα, θα την παραμύθιασες, μπορεί να το πίστεψες κι εσύ λίγο, μα θα σου περάσει. Εσένα όλα σου περνάνε. Δε νιώθεις. Αλίμονο στην καινούρια.

Γιατί εσύ έτσι ξέρεις να φέρεσαι στους άλλους. Σαν να μην έχουν πραγματική υπόσταση, σαν να είναι οι μαριονέτες σου. Η νυν σου δεν έχει για σένα χαρακτήρα, δεν έχει όνομα, δεν είναι αυθύπαρκτη. Είναι ένα υποκατάστατο και μόνο. Μια θύμηση, μια εικόνα που παραπέμπει αλλού. Παραπέμπει στην πρώην σου. Εμένα. Τι κι αν πέρασε πολλά για να γίνει ο άνθρωπος που είναι, εσύ δεν τα υπολογίζεις αυτά. Εσύ αρκείσαι στο ότι μοιάζει στο απωθημένο σου. Μήπως στο κρεβάτι κιόλας δαγκώνεσαι να μην πεις το όνομά μου;

Άραγε όταν τη φιλάς ποια σκέφτεσαι; Εκείνη ή εμένα; Όταν περιμένεις να την πάρεις με το αυτοκίνητο και την βλέπεις από μακριά να έρχεται, ονειρεύεσαι να μπω εγώ; Σε ποια πάει το μυαλό σου όταν κοιτάς το πρόσωπό της; Με ποια νομίζεις πως κοιμάσαι όταν πλαγιάζεις μαζί της; Όταν της κρατάς το χέρι, ποιο χέρι θες ενδόμυχα να κρατάει το δικό σου; Πες την αλήθεια μία φορά κι ας είναι η τελευταία. Εμένα θες, όχι το ομοίωμά μου.

Δε σου τέλειωσε η καψούρα ή δεν άντεξε ο εγωισμός σου τον χωρισμό και γυρεύεις εμένα στην επόμενη. Όμως εμένα δε θα με βρεις σε καμία σωσία μου. Εγώ είμαι εδώ και δεν είμαι για σένα. Ίσως σε ένα παράλληλο σύμπαν να σου έλεγα να αφήσεις το κακέκτυπο και να έρθεις πίσω· στο πρωτότυπο. Σ’ αυτό, όμως, λέω να σε αφήσω με το ανεκπλήρωτο. Λέω να μείνω το απωθημένο σου μπας και μάθεις να εκτιμάς ανθρώπους πριν τους χάσεις. Και πού ‘σαι; Περιορίσου στα «μωρό μου» και μη λες ονόματα γιατί μετά δε μαζεύεται.

Μη λες το όνομά της, έτσι κι αλλιώς αυτή δεν είναι κάποια για σένα. Είναι μόνο η παρ’ ολίγον σωσίας μου. Αυτό βλέπεις όταν την κοιτάς. Γι’ αυτό και πάντα ψάχνεις κάτι να βρεις στην όψη της. Δε θα το βρεις, όμως, αυτό που ψάχνεις. Όσο και να με αναζητάς στις ομοιότητές μας, θα είναι τόσες οι διαφορές που μόνο απογοήτευση θα νιώθεις. Αυτή είναι η δική σου τιμωρία. Να είσαι τόσο κοντά στο ζητούμενο κι όμως τόσο μακριά. Να έχεις πλάι σου, όχι αυτήν που πραγματικά θες, αλλά μια απομίμηση. Ίσα να σου θυμίζει τι δεν μπορείς να έχεις.

Η νυν σου μου μοιάζει κι αυτό είναι μια εκδίκηση για την οποία ούτε που κόπιασα. Μόνος σου θα πονάς τον εαυτό σου απλά κοιτώντας την γιατί στο τέλος θα γεύεσαι την πίκρα του να μην έχεις αυτό που πραγματικά θες· την πίκρα του να έχεις το «περίπου».