Ενθουσιασμός, όχι έρωτας

Κάθεσαι στην απέναντι καρέκλα σε μια φασαριόζικη καφετέρια. Για μια ακόμα φορά δηλώνεις «ερωτευμένος», μα δε μιλάω. Ένα μειδίαμα προδίδει την ειρωνική μου διάθεση, αλλά το αφήνεις ασχολίαστο. Ίσως ως ένδειξη ευγνωμοσύνης που δεν έδωσα στις σκέψεις μου φωνή, ίσως γιατί μόλις κάναμε μια μυστική, μη λεκτική συμφωνία να μην προδώσω το μυστικό σου και να μην κρίνεις την επί μονίμου βάσεως σαρκαστική μου στάση.

Σε αφήνω να φλυαρείς για τα όσα ισχυρίζεσαι πως νιώθεις ενώ κρατιέμαι με κόπο να μη σχολιάσω. Το φρύδι μου –που έχει πια καταστήσει σαφές πως πρόκειται για μια αυθύπαρκτη προσωπικότητα– ανασηκώνεται προειδοποιητικά, όμως εσύ το αγνοείς. Εξάλλου, ήρθες να μας συνεπάρεις με τα νέα σου σχετικά με το «φρέσκο» σου αμόρε. Τόσο φρέσκο, όσο και το φρέσκο γάλα στα ψυγεία· λήγει οσονούπω. Παρακαλώ από μέσα μου να μην πεις πάλι τη γνωστή σου ατάκα, αν κι ενδόμυχα είμαι βέβαιη πως θα το κάνεις έστω κι από συνήθεια κι ας ξέρεις πως αυτό θα είναι μια πρόκληση που δε γίνεται να αφήσω έτσι.

Δε σου παίρνει και πολύ να με επιβεβαιώσεις. Σαν να σε έβαλε ο διάβολος μέσα σου, το ξεστομίζεις και πάλι. «Νομίζεις πως είναι κάτι περισσότερο», λες και μόλις έσπασες τη συμφωνία μας.

Αδερφέ, η λέξη κλειδί είναι το «νομίζεις». Ας αρχίσουμε από εκεί. Δεν είσαι ερωτευμένος και κόψ’ το αυτό το παραμύθι. Είσαι ενθουσιασμένος κι αυτήν τη φορά όπως κι όλες τις προηγούμενες, μα η ιστορία έχει δείξει πως όσο γρήγορα «ερωτεύεσαι», εξίσου γρήγορα σου περνάει και δεν το λέω για κακό. Δεν έχει τίποτα κακό το να ενθουσιάζεσαι, αρκεί να ξέρεις τι λες. Αρκεί να μην πάρεις κόσμο στο λαιμό σου.

Ξέρεις, κάποιοι άνθρωποι δίνουν σημασία στις λέξεις. Κάποιοι σε πιστεύουν είτε λόγω αφέλειας, είτε λόγω ανασφάλειας, είτε από ανάγκη να δεθούν συναισθηματικά κι είναι αυτοί οι άνθρωποι που θα φάνε πίκρα όταν εσύ «ξε-ερωτευτείς» ή «ερωτευτείς» κάποιον άλλο παράλληλα. Να χαρείς με την καινούρια σου γνωριμία και να την απολαύσεις στο έπακρο. Τα μεγάλα λόγια, όμως, άσ’ τα.

Άσε αυτές τις βαρύγδουπες δηλώσεις για όταν ερωτευτείς κατ’ ουσίαν. Άσε τους έρωτες για εκείνους που αντέχουν, για εκείνους που το συναίσθημά τους έχει βάθος και –γιατί όχι;– διάρκεια. Άσ’ το για εκείνη τη φορά που δε θα έχεις την ανάγκη να έρθεις να μας παρουσιάσεις την «καταπληκτική γνωριμία» που έκανες, αλλά θα θες να το προστατέψεις από αδιάκριτα βλέμματα και την περιέργεια των άλλων. Τότε ναι, θα το δεχτώ και θα σε συγχαρώ από καρδιάς. Μέχρι τότε όμως, μαζέψου γιατί σ’ ακούω και πονάει το μυαλό μου.

Δεν είσαι πια 16, μεγάλε. Δεν είσαι καν 18 ή 20. Μεγάλωσες και πρέπει να συμβαδίσεις με την πραγματική σου ηλικία και στο λέω εγώ που τα μισά μου πράγματα μοιάζουν να τα ξέρασε μονόκερος ενώ κοντεύω 30, αντιλαμβάνεσαι την ειρωνεία, έτσι; Εντάξει, δε λέω, όλοι περάσαμε από ‘κει.

Όλοι κάποια στιγμή ενθουσιαστήκαμε μέχρι τρέλας κι έπειτα όλη αυτή η φούσκα που χτίσαμε ξεφούσκωσε σαν μπαλόνι. Συμβαίνει. Σ’ οποιονδήποτε συμβαίνει κι είναι κατανοητό. Αυτό που δε θα έπρεπε να συμβαίνει, είναι να συνεχίζουμε να μπερδεύουμε τον ενθουσιασμό με τον έρωτα ή –ακόμα χειρότερα– με την αγάπη στο διηνεκές.

Να ξεκαθαρίσουμε κάτι και να τελειώσει εδώ. Δεν τους ερωτεύτηκες όλους και βαθιά μέσα σου το ξέρεις. Σε συνεπήραν, σε ενθουσίασαν, σε κατέπληξαν με θαυμασμό, αλλά επ’ ουδενί δεν υπήρξες με όλους αυτούς ερωτευμένος. Μπορεί να ήθελες να είσαι, μπορεί και να σε βόλευε για να υποστηρίξεις το δραματικό σόου που ακολουθούσε κάθε χωρισμό σου, αλλά μια φορά ερωτευμένος με όλους αυτούς δεν υπήρξες και το ξέρουμε καλά. Εδώ που τα λέμε, όλοι κάποια στιγμή στη ζωή μας μπήκαμε ή θα μπούμε σε μια σχέση για λόγους που δεν έχουν καμία σχέση με τον έρωτα, το θέμα είναι τι κάνεις στη συνέχεια. Ψεύδεσαι στον εαυτό σου και στους άλλους ή ωριμάζεις και το παραδέχεσαι;

Θες να παραμείνεις ο τύπος με την καρδιά αγκινάρα και το μεγάλο στόμα ή θες να ζήσεις όντως το μεγάλο έρωτα που κάθε λίγο και λιγάκι αρέσκεσαι να διατείνεσαι πως βρήκες; Μάλλον το δεύτερο, έτσι; Τότε ξεκίνα με την αποδοχή της αλήθειας. Μάλλον δεν ερωτεύτηκες ούτε τους μισούς ανθρώπους απ’ όσους είχες στη ζωή σου, μάλλον δεν ερωτεύτηκες κανένα, μάλλον ήρθε η ώρα να ωριμάσεις λίγο συναισθηματικά∙ δε νομίζεις;