Έρωτας, όχι δράμα!

Έρωτας. Καμία άλλη αισθηματική κατάσταση δεν έχει υποβληθεί σε μεγαλύτερη λασπολογία όσο αυτός. Αν βασιζόμασταν στην πλειοψηφία των περιγραφών του θα έπρεπε να τον ποινικοποιήσουμε. Θα έπρεπε να τον καταστήσουμε παράνομο κι επικίνδυνο για την κοινωνία, λες και μόνο κακό μπορεί να φέρει. Λες κι ο έρωτας ραγίζει καρδιές, προκαλεί δάκρυα –χειρότερα κι από σαπούνι στα μάτια– και είναι ταυτόσημος του δράματος.

Κι όμως δεν είναι έτσι. Ο έρωτας, είναι τρέλα, είναι χαρά, είναι ευλογία. Σε ξανανιώνει, σε δυναμώνει, σε γιατρεύει. Φέρνει γέλια, φέρνει ευδαιμονία, φέρνει ζωή. Έχει καρδιοχτύπι, έχει ένταση, έχει φως. Είναι φως∙ γιατί το ξεχνάμε;

Εντάξει, αν δεν το ζήσεις δύσκολα μπορείς να το δεχτείς, κατανοητό. Δέχεσαι, όμως, εύκολα τη σκοτεινή πλευρά του. Εκείνη με τα κλάματα, τον πόνο. Εκείνη με την απόρριψη, με την απουσία ανταπόκρισης. Ξέρεις ποια λέω. Εκείνη την πλευρά που όλοι έχουμε ζήσει έστω και μία φορά και για την οποία όλοι διαρκώς μιλάμε. Εκείνη που ακούς συχνότερα γιατί οι άνθρωποι είμαστε πάντα λίγο γκρινιάρηδες.

Όμως υπάρχει κι άλλη πλευρά· εκείνη που δεν την ομολογούμε, λες και θα μας ματιάσουν. Λες κι αν πεις πως είσαι ερωτευμένος κι ευτυχής θα διαπράξεις ύβρη. Λες και θα προκαλέσεις την οργή των θεών και θα γυρέψουν να σε εκδικηθούν. Μαλακίες. Αν υπάρχουν θεοί σίγουρα θα έχουν σπουδαιότερα πράγματα να κάνουν απ’ το να ασχοληθούν μαζί σου για να σε τιμωρήσουν από ζήλια.

Μα τη χαρά μας δεν την ομολογούμε σαν από πείσμα. Την κρατάμε σαν κάτι πολύ δικό μας, κρυφό και μακριά απ’ όλους. Σαν κάτι που φοβόμαστε μη μας το κλέψουν. Την θάβουμε στα «άλλα νέα της ημέρας» και την προσπερνάμε ή απλά αφιερώνουμε όλο μας το χρόνο στο να την ζήσουμε και ξεχνάμε να την μοιραστούμε.

Ξεχνάμε να εκφράσουμε την ομορφιά που κρύβει το να είσαι ερωτευμένος και να περνάς καλά. Ξεχνάμε ή αποκρύπτουμε τη χαρά που προσφέρει ένας γλυκός έρωτας. Δε λέμε σ’ όλον τον κόσμο πόσο ερωτευμένοι είμαστε -ενίοτε ούτε καν στους δικούς μας. Μας απασχολεί μη φανούμε σαχλοί ή γλυκανάλατοι. Μας ενδιαφέρει να μην καταπιούμε τον εγωισμό μας και παραδεχτούμε ότι την πατήσαμε. Λες κι ο έρωτας είναι για τους βλάκες κι εμείς είμαστε οι έξυπνοι! Τελικά, δεν αναφερόμαστε στη θετική πλευρά του έρωτα για ένα σωρό ηλίθιους λόγους.

Κάναμε τον έρωτα σαχλαμάρα για εφήβους και ντρεπόμαστε να το παραδεχτούμε. Ντρεπόμαστε να πούμε πως σκεφτόμαστε τον άλλο διαρκώς, πως νιώθουμε πάθος και πόθο, πως αυτός ο έρωτας μας κάνει πάλι σχολιαρόπαιδα που ζουν κάθε λεπτό και κάθε άγγιγμα στο ζενίθ του.

Ντρεπόμαστε να μιλήσουμε για τον έρωτα, το πιο ευγενές και βαθύ συναίσθημα, αλλά δεν ντρεπόμαστε να μιλήσουμε για την καύλα, αυτήν που έχει μόνο σαρκική έλξη κι εξοντωτική ρηχότητα. Ε, πες μου τώρα, είμαστε γελοίοι ή δεν είμαστε; Στην ουσία, δε θα έπρεπε να ντρεπόμαστε για κανένα συναίσθημα. Ούτε για τον έρωτα, ούτε για την καύλα, ούτε για τίποτα. Άνθρωποι είμαστε, δεν είναι ντροπή να νιώθεις. Αυτός ο κύκλος πρέπει να σπάσει.

Ας μιλήσουμε για τον έρωτα. Ας αφιερώσουμε λίγο απ’ το χρόνο μας όσοι είμαστε στην άλλη όχθη, την ευχάριστη, για να μιλήσουμε για την όμορφη πλευρά του. Εκείνη που μοιάζει με ατέλειωτη άνοιξη, εκείνη που φαντάζει παραμύθι. Ας βάλουμε κι ένα ματάκι ή ας κρεμάσουμε σκόρδα πρώτα, αλλά ας μην το αμελήσουμε άλλο.

Ο έρωτας πρέπει να γιορτάζεται κι όχι να κρύβεται. Πρέπει να τον βλέπεις και να τον χαίρεσαι όπου ή όποιος κι αν είσαι κι όχι να τον φοβάσαι! Ο έρωτας δεν είναι μπαμπούλας· είναι μια γλυκιά συναισθηματική κατάσταση, μην τα μπερδεύεις.

Μη φοβάσαι, κανένα «κακό μάτι» δεν μπορεί να διαλύσει αυτό που ζεις. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να στο κλέψει. Αν ο έρωτας ή η ευτυχία μπορούσε να κλαπεί, θα είχε και ασφαλιστέα αξία -κάποιος θα το καρπωνόταν, δεν μπορεί! Όλοι έχουμε δικαίωμα στη θετική πλευρά του έρωτα κι αν όχι να την ζούμε πάντα, έστω να πιστεύουμε σ’ αυτήν.

Όλοι μπορούμε να είμαστε ερωτευμένοι και ευτυχισμένοι ταυτόχρονα –δεν είναι ψέμα– αρκεί να το πιστέψουμε, αρκεί να μη σαμποτάρουμε οι ίδιοι την ευτυχία μας. Αρκεί να πιστέψουμε πως υπάρχει κι η θετική πλευρά στον έρωτα. Το ξέρω γιατί αυτήν ζω εδώ και χρόνια.