Εσείς που γουστάρετε τη ζέστη κι εμείς που δεν την παλεύουμε!

Είναι απόλυτα φυσιολογικό το καλοκαίρι να έχει καύσωνες και μάλιστα αναπόφευκτο πλέον με την κλιματική αλλαγή. Εξίσου λογικό όμως είναι να μουρμουρίζουμε γι’ αυτό –ανθρώπινη φύση, φίλε μου, πάντα υπάρχει ένας λόγος να γκρινιάζουμε. Όσο κι αν μας εκπλήσσει μερικούς, υπάρχουν άνθρωποι που εν πλήρη τιμή γουστάρουν το λιοπύρι και τον καύσωνα, λες και το να λιώνει το κορμί μας σαν τυρί σε πίτσα που μόλις βγήκε π’ τον φούρνο είναι η απάντηση στις προσευχές τους.

Δεν ξέρω αν πάει κάτι στραβά με αυτούς ή με εμάς τους υπόλοιπους και να σας πω τη μαύρη μου αλήθεια ούτε που με νοιάζει να αναγάγω σε debate το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο. Παραδέχομαι πως είμαστε στην Ελλάδα όπου by default καλοκαίρι σημαίνει ζέστη κι ότι δεν υπάρχει χειριστήριο να ρυθμίσω τη θερμοκρασία στη χώρα όπως θα με βόλευε. Άσε που ακόμα κι αν υπήρχε δε θα μπορούσαμε να συνεννοηθούμε μεταξύ μας γιατί θα είχαμε τουλάχιστον μερικά εκατομμύρια διαφορετικές απόψεις.

Όσοι έχετε εργαστεί ως υπάλληλοι γραφείου κάποιας επιχείρησης σίγουρα κάπου εδώ θα έχετε κάνει εικόνα τη μάχη για τη ρύθμιση της θερμοκρασίας στον χώρο εργασίας όπου ο ένας κρυώνει σαν σπουργιτάκι στον χιονιά κι άλλος ψήνεται σαν μπιφτεκάκι στη σχάρα. Ναι, για αυτό το τροπικό κλίμα του γραφείου μιλάω όπου στην απουσία του κρυουλιάρη το κάνουμε Σιβηρία και στην επιστροφή του γίνεται Κοιλάδα του Θανάτου με 75 βαθμούς Κελσίου και ψηφίζουμε την κατάργηση του dress code και την ελεύθερη προσέλευση με μαγιό και σαγιονάρα. Τώρα που το σκέφτομαι, θα προσθέσω ακόμα έναν βαθμό στην εργασία απ’ το σπίτι μιας και τους επικούς καβγάδες γλίτωσα και τον κίνδυνο πνευμονίας ή θερμοπληξίας.

Ας επιστρέψουμε όμως στο θέμα μας, δηλαδή σε εκείνο το εκπληκτικό ανθρώπινο είδος που απολαμβάνει τη ζέστη λες και το χώμα που τους έφτιαξε ο Θεός ήρθε απευθείας από την έρημο Καλαχάρι και με τα σαραντάρια είναι στο στοιχείο τους. Τι εκπληκτικοί άνθρωποι ρε αδερφέ! Μπορεί εμείς να αισθανόμαστε σαν να έχουν μετατοπίσει την Ελλαδίτσα μας στα έγκατα της Μόρντορ κι αυτοί να σου λένε «αυτός είναι καιρός!». Όσο εσύ σέρνεσαι από την κόπωση της ζέστης οι δικές τους μπαταρίες γεμίζουν και το ηθικό τους ανεβαίνει σαν να συνδέεται με κάποιον μεταφυσικό τρόπο με τους βαθμούς Κελσίου. Απίστευτα αξιοθαύμαστη η αντοχή τους στη ζέστη, σχεδόν όσο αξιέπαινη είναι κι η υπομονή που επιδεικνύουμε όντας κοντά τους εμείς οι κοινοί θνητοί που φτιαχτήκαμε με απλό απλό χωματάκι.

Ομολογώ πως για μένα απ’ όλο το καλοκαίρι έχουν νόημα μόνο οι μέρες που έχεις άδεια και βρίσκεσαι σε διακοπές κάνοντας μπάνιο σε κάποια παραλία. Οι υπόλοιπες είναι ίσα για να παιδευτείς και να ξεπληρώσεις τις αμαρτίες σου. Πιστεύω πως για να απολαύσεις την ανυπόφορη ζέστη πρέπει οπωσδήποτε να έχεις τόσα φράγκα που να μπορείς να πληρώσεις μισό νεφρό στη ΔΕΗ για τις υπερωρίες που βάρεσε το air condition όσο ήσουν σπίτι κι άλλο μισό στον ξενοδόχο για τις (όσο το δυνατόν πολυήμερες) διακοπές σου σε κάποιον ειδυλλιακό παραθαλάσσιο προορισμό.

Δε βρίσκω τίποτα το ελκυστικό στην ιδέα του να ζεσταίνομαι τόσο που να θέλω να σκίσω τα ρούχα και τη σάρκα μου για να νιώσω άνθρωπος και παρά τα άπλετα διαφημιστικά σποτ που προμοτάρουν τα ιδρωμένα κορμιά ως κάτι απείρως θελκτικό διατηρώ αντίθετη άποψη. Πείτε με ξενέρωτη, δε γουστάρω ούτε να ιδρώνω ούτε να με αγγίζει κάποιος ιδρωμένος! Θέλω μια ήπια θερμοκρασία ιδανικά, αλλά αν αυτό δεν είναι εφικτό, επιλέγω το κρύο. Γιατί το κρύο είναι πιο τίμιο ρε παιδιά, πώς να το κάνουμε; Κρυώνεις; Φοράς μια ζακέτα, ένα μπουφάν, μια κουβέρτα, ντύνεσαι σαν τον Τζόυ απ’ τα φιλαράκια όταν φόρεσε όλα τα ρούχα του Τσάντλερ. Κάνεις και πρόβα για το πώς να ταξιδέψεις με αεροπλάνο χωρίς αποσκευές. Το λες και win-win, τι όχι;

Στη ζέστη δεν έχεις επιλογές. Δεν ‘πα να φωνάζεις «όχι άλλο κάρβουνο», εκεί θα καψαλίζεσαι σαν το μπεϊκονάκι στο τηγάνι και από πάνω θα έχεις τους άλλους να σου τρίβουν στα μούτρα την απίστευτη και -δυστυχώς για μας- αμίμητη αντοχή τους στη ζέστη. Εσύ σαν το κεράκι λιώνεις κι εκείνοι -άθραυστο πυρέξ- σου επιδεικνύουν τις ικανότητές τους με εντελώς ανεπιτήδευτο τρόπο. Σαν τη γάτα μου που κάνει κάτι νάζια όλο γλύκα για να της δώσω σημασία, λες και δεν ξέρει πόσο απίστευτα χαριτωμένη είναι. Εντάξει παιδιά, σας προσέξαμε, μην φλεξάρετε άλλο. Η ζέστη σάς πάει και τη γουστάρετε αλλά έχω δει πολλά επεισόδια deadly women, ok;

Τέλος πάντων, κάποιες φορές αυτούς τους τύπους τούς βλέπω όπως ο Δρακουμέλ τα στρουμφάκια, άλλες πάλι εντυπωσιάζομαι από την ικανότητά τους να ευχαριστιούνται τη λάβα που ξερνάει ο Λίβας κι ο Σιρόκος. Δεν ξέρω αν κάτι έχει χαλάσει σε μένα ή σε αυτούς ή είναι απλώς γούστα, ξέρω όμως πως εν μέσω καύσωνα καλό είναι να μην προκαλείς την αντίδραση των ήδη θερμόαιμων! Εκτός κι αν είστε ήδη στην ακτή που το κύμα γλείφει τις πατούσες σας. Εκεί κάντε ό,τι θέλετε!