Έχουμε αλλεργία στο δημόσιο σαλιάρισμα

Κανονίζετε καφέ με την παρέα σου και κάθεστε στο συνηθισμένο σας τραπέζι. Εκεί που τα λέτε και σχολιάζετε την καθημερινότητά σας, έρχεται και κάθεται μπροστά σας ένα ζευγάρι. Το ότι είναι ζευγάρι είναι πασιφανές απ’ το κράτημα των χεριών, τα πλατιά χαμόγελα που προκαλεί ο ένας στον άλλο και τα έντονα βλέμματα που ανταλλάζουν. Τους αγνοείτε και συνεχίζετε την κουβέντα σας, αλλά κάτι δε σας αφήνει πια να επικεντρωθείτε στο θέμα σας. Είναι το ζευγαράκι μπροστά που ξεδιπλώνει ενώπιών σας όλο του τον ερωτισμό και το πάθος.

Τα τυπάκια δεν είναι μονάχα ότι φιλιούνται με πάθος, αλλά πλέον μοιάζουν να κάνουν οδοντιατρική εκτίμηση κι έλεγχο της στοματικής κοιλότητας ο ένας του άλλου χρησιμοποιώντας τις γλώσσες τους. Τους βλέπεις που δε δίνουν δεκάρα τσακιστή για το αν έχουν γίνει θέαμα, για το αν ενοχλούν ή όχι οι τόσες διαχυτικότητες κι αναρωτιέσαι αν είναι τέτοιος ο σεβντάς τους ή αν απλά τη βρίσκουν έτσι. Αναπόφευκτα, κάποιος απ’ την παρέα θα μουρμουρίσει εκείνο το «Σιγά, τον έφαγες τον άνθρωπο! Χαλάρωσε!» κι έτσι απλά θα αρχίσει ο –διόλου άδικος– σχολιασμός και τα γέλια.

Μα κι εσύ, βρε παιδάκι μου, τι λυσσάς έτσι στην καφετέρια; Εντάξει, υπάρχει πάθος, υπάρχει έντονος ερωτισμός και σεξουαλική διάθεση, αλλά ηρέμησε λίγο γιατί νιώθουμε πως παίζουμε σε ταινία του Σειρινάκη. Κοιτάμε δεξιά-αριστερά και ψάχνουμε μία τις κάμερες και μία να βρούμε τρύπα να κρυφτούμε γιατί η αμηχανία χτυπάει κόκκινο. Όλοι ερωτευτήκαμε, όλοι κάποια στιγμή γίναμε και θέαμα, αλλά το να είσαι μάρτυρας αυτού σε φέρνει σε δύσκολη θέση. Άσε που αν είσαι και φρεσκοχωρισμένος σου προξενεί κάτι μεταξύ απέραντης θλίψης κι αηδίας.

Σκέψου το κι εσύ, βρε αδερφέ, που έρχεσαι με το αίσθημα και μόνο τα μάτια σας δε βγάζετε μπροστά μας. Ρωτάς τον άλλο σε τι φάση είναι; Ρωτάς αν αντέχουν τα τσάκρα του όλη αυτήν την εκδήλωση έρωτα και πόθου ή αν του ξύνεις πληγές; Πας, έτσι ανέμελος κι ωραίος, με το γκομενάκι σου και του τρίβεις στη μούρη αυτό που είχε και του λείπει ή κάτι που δεν είχε ποτέ. Δηλαδή, κάπου όπα! Κι αν αυτός ο έρμος ο θεατής χώρισε μπουχτισμένος από έρωτες, σχέσεις και προβλήματα, λες να έχει την όρεξή σου; Άντε μαζέψου να πιούμε έναν ρημαδοκαφέ σαν άνθρωποι και μη μας φουρκίζεις.

Και να σας πω και κάτι άλλο; Κάποιοι δεν τα γουστάρουν καθόλου αυτά. Κάποιοι δεν είναι των ζωηρών εκδηλώσεων ή είναι πιο πουριτανοί ή εν πάση περιπτώσει δεν ήρθαν στην καφετέρια για να σας βλέπουν να χαμουρεύεστε. Αυτές οι διαχυτικότητες δεν αφορούν κανέναν άλλον εκτός από εσάς τους δύο κι αν το έχετε βίτσιο να σας βλέπουν καλύτερα να το κάνετε μεταξύ ηδονοβλεψιών, ο άμαχος πληθυσμός τι σας φταίει;

Σίγουρα, ο έρωτας είναι για να τον ζεις· να τον απολαμβάνεις και να τον ρουφάς σαν να πρόκειται για των θεών το νέκταρ, όμως δε χρειάζεται να προσφέρεις και θέαμα σε ανυποψίαστα θύματα.

Στην τελική, get a room που λένε και στο χωριό μου (#νοτ) και μη μας βασανίζετε. Η καφετέρια είναι για να πεις δυο κουβέντες, να πιεις έναν καφέ, να παίξεις το ταβλάκι σου, αλλά δεν είναι για να ξεκινήσεις τα προκαταρκτικά σου. Άντε σε ένα παγκάκι να κάτσετε, να μη μας πιάνετε και το τραπέζι κι εκεί χαμουρευτείτε όσο θέλετε. Αφού σας βλέπουμε, αλλού το πάτε, πηγαίνετε, λοιπόν, κάπου οι δυο σας να το ευχαριστηθείτε κιόλας απ’ το να κάθεστε εδώ που αναστατώνετε τον κόσμο και καταπιέζεστε κι εσείς.

Πέρα απ’ την πλάκα, προσωπικά, το να βλέπω ερωτευμένα ζευγάρια με γεμίζει χαρά και το απολαμβάνω συγχωρώντας μια μικρή υπερβολή γιατί καταλαβαίνω πως στο πάθος και τον έρωτα δεν μπορείς να έχεις τον έλεγχο. Αλλά ακόμα κι αν μπορούσες, θα έχανες τη μαγεία του.

Γι’ αυτό, φιληθείτε, αγκαλιαστείτε, χαϊδέψτε ο ένας τον άλλον, αλλά φροντίστε να μη γίνετε αυτοί οι γλοιώδεις τύποι που παρακαλάς να μην πετύχεις στην καφετέρια. Όχι τίποτα άλλο, αλλά τι φταίει κι ο καημένος ο σερβιτόρος να σας κρατάει το φανάρι όταν ξεμείνετε εκεί λίγο πριν το κλείσιμο;