Ξέρεις τι πεθύμησα; Μια βόλτα αυθόρμητη, μια εκδρομή απ’ το πουθενά. Ένα τριήμερο κάπου, να τρώμε και να πίνουμε σαν να μην υπάρχει αύριο, γιατί έτσι. Γιατί θέλουμε απλώς να ξεφύγουμε. Δεν έχει σημασία πού θα πάμε, ούτε καν «πώς θα καταφέρουμε μετά να βγάλουμε τον μήνα». Θέλω για λίγο να ξεχάσω ότι είμαι ενήλικας, γίνεται;
Ρε φίλε, θέλω να γίνω πάλι ένας κακομαθημένος έφηβος, θυμωμένος που την άλλη μέρα πρέπει να πάει σχολείο και να γράψει ένα διαγώνισμα για το οποίο αρνείται πεισματικά να διαβάσει. Θέλω όλη η έγνοια μου να γίνει το αν μου έστειλε μήνυμα εκείνος που γουστάρω κι αν αύριο που θα βρεθούμε θα έχει να μου πει κάτι περισσότερο από φιλικό.
Δεν ξέρω γιατί μεγάλωσα, δεν ξέρω γιατί βιάστηκα κι αν το επέλεξα εγώ να το επισπεύσω τόσο. Δεν ξέρω να σας πω με σιγουριά αν ήταν δική μου απόφαση ή αν το ήθελε κι ο περίγυρος γιατί -πώς να γίνει;- όλοι προτιμούν τους ενήλικες από τα παιδιά. Πάντως εδώ κάποιος με ξεγέλασε. Σας ξεγέλασε κι εσάς, το ξέρω.
Πόσο σκατά είναι ρε παιδιά η ενηλικίωση; Μας την πουλήσανε σε γυαλιστερό χαρτί και την αγοράσαμε πουλώντας την ίδια μας την παιδικότητα, σαν καθρεφτάκια για ιθαγενείς, κι εμείς δεν πήραμε χαμπάρι. Σκεφτήκαμε ότι μεγαλώνοντας θα ξενυχτάμε όσο θέλουμε, θα βγαίνουμε, θα πίνουμε, θα κοιμόμαστε με όποιον μας αρέσει όποτε μας αρέσει, θα μένουμε μόνοι μας, θα ταξιδέψουμε τον κόσμο, θα είμαστε εντελώς ελεύθεροι και τελικά;
Τελικά οι περισσότεροι κάνουμε μια δουλειά κατ’ ανάγκη, ο μισθός δε βγαίνει για όλα μας τα όνειρα κι αρχίσαμε τις περικοπές. Αφήσαμε κάτι πίσω, αφήσαμε κάτι για ένα «μετά» που ακόμα προσμένουμε, αφήσαμε και τα ξενύχτια και τα ποτά κάπου στη μέση γιατί μας επανέφερε η πραγματικότητα. Ακόμα κι η ανεξαρτησία μας έχει αγγαρείες, έχει μεγάλο κόστος κι απέχει απ’ αυτό που φανταζόμασταν.
Αν μπορούσα να γυρίσω πίσω στον χρόνο και να πω κάτι στον εαυτό μου θα ήταν μάλλον το «Μη μεγαλώσεις, είναι παγίδα!» ακόμα κι αν είναι εντελώς αναπόφευκτο. Και τώρα όποιος με διαβάζει θα σκέφτεται ότι η ζωή μου πρέπει να είναι πολύ χάλια για να εμμένω με τόσο πάθος στην άποψή μου περί σκατένιας ενηλικίωσης, αλλά -μπέσα- αμφιβάλλω αν κανείς από εμάς είναι εκατό τοις εκατό ικανοποιημένος με όσα φέρνει η ενηλικίωση, κι αν δηλώνει πως είναι, μάλλον κάπου έχει εναποθέσει αρκετά από τα άγχη και τις ευθύνες που πάνε πακέτο μ’ αυτήν.
Όχι, τώρα αλήθεια, σκέψου πόσες ευθύνες! Δουλειά, ενοίκια, λογαριασμοί, κάποιοι παντρεύονται και κάνουν και παιδιά -χαρά στο κουράγιο τους!- άλλοι τρώνε πήξιμο για να κάνουν παιδιά -χαρά και στο δικό μας κουράγιο!- κι είναι και κάποιοι που παλεύουν να κάνουν παιδιά -εδώ δεν έχει κανένα σχόλιο, είμαι ενήλικας, όχι κανένα μαλακιστήρι.
Θέλω να πω, η καθημερινότητα ενός ενήλικα είναι τραγικά δύσκολη κι απαιτητική. Για να τη βγάλεις καθαρή χρειάζονται απίστευτα ψυχικά αποθέματα, τρομερή ψυχική ενδυνάμωση για ν’ αντέξεις και να την υπομείνεις αυτή καθ’ αυτή και ώρες-ώρες, ενώ ξέρουμε τι μανίκι είναι και μόνο να υπάρχεις, πάμε και γινόμαστε κακοί ο ένας στον άλλο και μετά λέμε κάτι μαλακίες τύπου: «πώς κάνει έτσι μεγάλος άνθρωπος;». Μα δεν είναι να τρελαίνεσαι;
Χίλιες φορές να κλαίω που ο Γιάννης μου έσκισε την καινούρια τετράφυλλη κασετίνα μου με τις 24 ξυλομπογιές και τους 12 μαρκαδόρους, παρά να περιμένω τη σειρά μου στην τράπεζα. Ας ξεροσταλιάζω κι έξω από το σπίτι του τύπου που γούσταρα για να υποκριθώ μόλις βγει ότι βρεθήκαμε τυχαία κι ας τον δω με τη νέα του κοπέλα. Πώς να το πω; Αυτά ήταν αναμενόμενα κι αποτελούν ένα πολύ μικρό αντίτιμο για τη χαρά που ενέχει το να είναι κανείς παιδί.
Να ανακαλύπτεις τον κόσμο απ’ το μηδέν με ενθουσιασμό, με όρεξη, με λαχτάρα, με έκπληξη. Να βιώνεις τον έρωτα αθώα, πλατωνικά πρώτα κι έπειτα να εξελίσσεται. Να περνάς χρόνο με τους φίλους σου -πολύ χρόνο. Τόσο που θα βρίσκεστε καθημερινά για πάρα πολλές ώρες και να συναντιέστε πάλι το Σαββατοκύριακο. Να διασκεδάζετε μαζί κάνοντας πράγματα που σας αρέσουν αλλά και πράγματα που δε σας αρέσουν και που τελικά τα κάνατε εσείς αστεία κι υποφερτά.
Προλαβαίνουμε να εφεύρουμε μια νέα ενηλικίωση; Μια ενηλικίωση που θα είναι cool όποτε βαριέσαι να μην πηγαίνεις στη δουλειά και να πίνεις καφέ με τους φίλους σου. Μια ενηλικίωση που θα παίζουμε χιονοπόλεμο τους χειμώνες και μπουγέλο τα καλοκαίρια, που η βροχή θα είναι αφορμή για να γίνουμε μούσκεμα και να γυρίσουμε σπίτι να δούμε τηλεόραση. Μια άλλη ενηλικίωση που δε θα έχει καμία σημασία αν πλήρωσες το ενοίκιο και τους λογαριασμούς, ή αν έπλυνες τα πιάτα. Θέλω μια ενηλικίωση που δε θα νιώθω κανένα άγχος για να «πετύχω», για να «κατορθώσω» ή ακόμα και για να «επιβιώσω».
Εντάξει, τώρα την πάτησα και είμαι -θεωρητικά- ενήλικας αλλά νομίζω πως έχω κάνει ξεκάθαρο πως αρνούμαι να ωριμάσω. Δε γουστάρω, πώς το λένε; Και την κανονική σας την ενηλικίωση να την βάλετε εκεί που δε θα τη βλέπει ούτε ο ήλιος, εντάξει; Πάω να φάω γαριδάκια, να πιω την πορτοκαλάδα μου και να δω για χιλιοστή φορά Αστερίξ. Εσείς κάντε ό,τι θέλετε. Ενηλικιωθείτε ακόμα, αν τολμάτε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σουζάνα Ντεζούκι
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
