Η αληθινή ιστορία του Μόγλη κι άλλων «άγριων παιδιών»

Η ιστορία του Μόγλη από το «Βιβλίο της Ζούγκλας» του Κίπλινγκ είναι σίγουρα ένα παραμύθι (;) που έχει υπάρξει μέρος της παιδικής μας ηλικίας. Αυτό που ίσως κάποιοι από εμάς να αγνοούμε είναι πως δεν αφορά καθαρά σε ένα αποκύημα της φαντασίας του αλλά μια διήγηση βασισμένη σε ένα καθ’ όλα υπαρκτό πρόσωπο. Ο Κίπλινγκ ήταν περίπου στην ίδια ηλικία με τον αληθινό «Μόγλη» και όντας γεννημένος στη Βομβάη της Ινδίας, δεν ήταν δύσκολο να ακούσει την είδηση για το άγριο αγόρι της ζούγκλας την οποία και αφηγήθηκε μετέπειτα στο βιβλίο του, διανθίζοντάς την.

Ο πραγματικός Μόγλης ονομαζόταν Deena και μεγάλωσε σε μια ζούγκλα στην Ινδία σαν μέλος μιας αγέλης λύκων. Βρέθηκε το 1872 και μεταφέρθηκε σε ένα ορφανοτροφείο, όμως δεν μπόρεσε ποτέ να ενταχθεί εντελώς στο κοινωνικό σύνολο και απεβίωσε στην ηλικία των 29. Παρ’ ότι τα μέσα εκείνης της εποχής δεν ήταν ικανά να τον επανεντάξουν στην κοινωνία των ανθρώπων, έμαθε κάποιους υποτυπώδεις κανόνες υγιεινής αλλά δεν κατόρθωσε ποτέ να μιλήσει.

Η ιστορία του Deena έχει κάποιες ομοιότητες με τις αδερφές Kamala και Amala επίσης από την Ινδία που βρέθηκαν το 1920 σε ηλικία 8 και 1,5 ετών αντίστοιχα. Τα άγρια αυτά κορίτσια είχαν υιοθετηθεί από μια αγέλη λύκων και βρέθηκαν από τον ιερέα Joseph Singh. Ο ιερέας προσπάθησε να τις εντάξει στον πολιτισμό, μα ήταν αδύνατο. Η Amala έφυγε από τη ζωή πολύ σύντομα αφήνοντας την αδερφή της να θρηνεί για μέρες. Μετά από πολλή προσπάθεια η Kamala κατόρθωσε να λέει μερικές λέξεις αλλά το 1929 απεβίωσε από νεφρική ανεπάρκεια.

Μπορεί σήμερα να μας φαίνεται εξωπραγματικό όμως τα «άγρια παιδιά» δεν είναι κάτι που συνέβη μόνο σε προηγούμενους αιώνες. Ένα πρόσφατο παράδειγμα «άγριου παιδιού» είναι κι ο μικρός Ιβάν Μιτσουκόβ από την Μόσχα. Μεγαλώνοντας σε ένα άσχημο κι ακατάλληλο περιβάλλον καθώς ο πατέρας του είχε θέμα με το ποτό και ερχόμενος καθημερινά αντιμέτωπος με την πείνα, το 1996 σε ηλικία 4 ετών το έσκασε από το σπίτι του και συνδέθηκε με μια αγέλη άγριων σκύλων. Κοιμόταν μαζί τους τα βράδια στο δρόμο και επειδή ζητιάνευε φαγητό και το μοιραζόταν με την αγέλη τον αντιμετώπιζαν ως αρχηγό και τον προστάτευαν.

Ο Ιβάν ωστόσο ήξερε να μιλάει και στα δύο χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι να πάει σε ίδρυμα και επιβίωνε με την αγέλη των σκύλων, δεν πρόλαβε να απολέσει τους ανθρώπινους κώδικες επικοινωνίας. Ο Ιβάν ίσως να είναι η μόνη γνωστή περίπτωση παιδιού που είχε ίσως επιλέξει να ζει με τους σκύλους γιατί οι εμπειρίες του από την ανθρώπινη επαφή ήταν τραυματικές.

Υπάρχουν κι άλλα παιδιά που έχουν βρεθεί να μεγαλώνουν σαν αγρίμια είτε γιατί εκδιώχθηκαν από τους γονείς τους ή χάθηκαν, είτε λόγω κακοποίησης όπως η περίπτωση της Genie που για 13 χρόνια μεγάλωνε είτε ακινητοποιημένη σε μια καρέκλα, είτε κλεισμένη σε ένα μπαούλο. Αυτές οι σύγχρονες ιστορίες κάνουν τον γύρο του κόσμου και προξενούν δέος αλλά ταυτόχρονα εξάπτουν την ανθρώπινη περιέργεια. Είναι σαν ένα αυτοκινητιστικό που περνάς από δίπλα και δεν μπορείς να μην κοιτάξεις.

Ο βρετανός πανεπιστημιακός, Michael Newton και συγγραφέας του βιβλίου «Savage Girls and Wild Boys» σε συνέντευξή του αναφέρει ότι οι ιστορίες για άγρια παιδιά σαν τον Deena ή τον Ιβάν έχουν μια αντίφαση συναισθημάτων που εγείρει. Αυτά τα παιδιά αντιμετωπίζονται σαν φανταστικά όντα που είναι πιο κοντά στη φύση από εμάς, που βιώνουν τα πράγματα πληρέστερα, που είναι πιο παθιασμένα, που μπορούν να ζήσουν τη στιγμή με τρόπους που οι «λογικοί-πολιτισμένοι» άνθρωποι δεν μπορούν, αλλά την ίδια στιγμή έχουν και κάτι το απόκοσμο λόγω του τρόπου ζωής τους.

Ωστόσο αυτές οι ιστορίες μας συνάρπαζαν ανέκαθεν κι απόδειξη είναι κάποιοι οι μύθοι που έχουν διασωθεί μέχρι σήμερα. Στη μυθολογία υπάρχουν πολλές παρόμοιες αφηγήσεις με παιδιά που γαλουχήθηκαν από κάποιο άγριο ζώο. Ίσως αν έχετε πάει στην Ρώμη να έχετε δει το άγαλμα με τη λύκαινα που θηλάζει δυο αγόρια. Τα δυο αυτά αγόρια, ο Ρώμος κι ο Ρωμύλος βρέθηκαν στον Ρωμινάλιο Ερινεό και γαλουχήθηκαν από μια λύκαινα που είχε χάσει τα μικρά της. Αυτή τα φρόντισε μέχρι να τα βρει και να τα μεγαλώσει σαν παιδιά του ο βοσκός Φαυστύλος με τη γυναίκα του.

Στην ελληνική μυθολογία υπάρχουν πολλά ακόμα τέτοια παραδείγματα. Ο Πάρις, πολύ πριν «λαδωθεί» από την Αφροδίτη για να πει πως είναι η ομορφότερη θεά, είχε εγκαταλειφθεί με εντολή του ίδιου του του πατέρα στο όρος Ίδη. Εκεί, τον βρήκε μια αρκούδα και τον φρόντιζε για 9 μέρες. Ο Πελίας και ο Νηλέας (γιοί της Τυρώς και του Ποσειδώνα) εγκαταλείφθηκαν σε βρεφική ηλικία και ανατράφηκαν από μια φοράδα. Παρομοίως, η Σεμίραμις, ιδρύτρια της Βαβυλώνας, σύμφωνα με τον μύθο εγκαταλείφθηκε από την μητέρα της, Δερκετούς, που ήταν θαλάσσια θεότητα για να πεθάνει αλλά ανατράφηκε από περιστέρια μέχρι να την βρει ο βοσκός Σίμας.

Μπορεί όλες αυτές οι ιστορίες, από τους μύθους μέχρι την πραγματικότητα να έχουν κοινά σημεία αναφοράς όπως για παράδειγμα την ανθρώπινη αγριότητα ή την αποδοχή ενός ανθρώπου από το ζωικό βασίλειο αλλά υπάρχει μια μακάβρια διαφορά. Στους μύθους τα πρόσωπα καταφέρνουν να ενταχθούν σύντομα στον πολιτισμό και να μεγαλουργήσουν ενώ στην πραγματικότητα τα άγρια παιδιά αδυνατούν να επανενταχθούν και συχνά χάνουν τη ζωή τους πρόωρα λόγω κακής υγιεινής. Αυτές όμως οι ιστορίες που τόσο μας συναρπάζουν –αληθινές ή μη – είναι πολύ πιο κοντά μας και πραγματικές, απ’ ό, τι ίσως φανταζόμαστε.