Η αναγνώριση στη δουλειά μας μοιάζει με εκπλήρωση απωθημένου

Όλοι είχαμε ένα crush που συχνά δεν το εξομολογούμασταν γιατί μας έμοιαζε με άπιαστο. Έναν άνθρωπο που κοιτάζαμε σαν ξερολούκουμο κι ονειρευόμασταν την ώρα και τη στιγμή που θα ενδώσει στον έρωτά μας. Περνούσαμε τα βράδια μας κοιτώντας το ταβάνι και πλάθαμε σενάρια όπου αυτός ο άνθρωπος άρχιζε να μας δείχνει ενδιαφέρον ή απλά μας εξομολογούταν τον έρωτά του και ζούσαμε μαζί του το απόλυτο· τον αμφίδρομο έρωτα. Έπειτα, κατά πάσα πιθανότητα, είτε μας έπαιρνε ο ύπνος είτε κάτι μας προσγείωνε στην πραγματικότητα πότε ομαλά και πότε ανώμαλα κι επώδυνα.

Ποιος θα ξεχάσει, άλλωστε, τη στιγμή που έμαθε ότι ο κρυφός του πόθος, τελικά, έχει σχέση ή −ακόμα χειρότερα− ότι μόλις τα έφτιαξε με κάποιον που δε χωνεύει; Πόσες φορές σκεφτήκαμε το ταίρι του κολλήματός μας κι είπαμε «μα καλά, μ’ αυτήν/ον;» ακόμα κι αν ο άλλος άνθρωπος ήταν μια χαρά επί της ουσίας, απλά εμείς τραβάγαμε ζόρι γιατί θέλαμε να είμαστε στη θέση του. Σκέτη ζήλια κι εγωισμός όλος αυτός ο παραλογισμός μας, αλλά ήταν αναμενόμενο. Ξέρετε κανέναν καψούρη να σκέφτεται λογικά;

Κάπως έτσι, όμως, λειτουργούμε συχνά και στη δουλειά μας κι ας μην το αντιλαμβανόμαστε. Αν υπάρχει μια θέση που λαχταράς να καλύψεις, είτε το ομολογείς είτε όχι, αυτή η θέση γίνεται η καψούρα κι ο καημός σου. Την ονειρεύεσαι και φαντασιώνεσαι το πλήρωμα του χρόνου που θα σε βρει εκεί. Φαντάζεσαι εαυτόν δαφνοστεφανομένο, μεταξύ πολλών χειραψιών επιδοκιμασίας. Είναι σαν τον ευχαριστήριο λόγο που αγορεύει κανείς μπροστά στον καθρέφτη του όταν δεν τον βλέπει ψυχή κρατώντας μια βούρτσα· όλα στο μυαλό μας κι όλα όπως τα θέλουμε!

Με την πάροδο των ετών, βέβαια, μπορεί να μην είναι η θέση αυτή καθαυτή το ζητούμενο, αλλά απλά λίγη αναγνώριση. Όπως όταν ήσουν 16 και ξεροστάλιαζες καθημερινά στη συνοικιακή καφετέρια για να σου ρίξει ένα χαμόγελο ο ψηλός μελαχρινός barista, έτσι και στη δουλειά σου κάνεις ό,τι καλύτερο μπορείς περιμένοντας να σε αναγνωρίσουν. Θες έστω αυτό το φιλικό χτύπημα στην πλάτη που σου λέει πως τα πας καλά, θες να εκτιμήσουν τις ικανότητές σου, τις γνώσεις και τη σκληρή δουλειά σου. Θέλεις κι εσύ, βρε αδερφέ, να δεις πως έχεις υπόσταση σ’ αυτήν την εταιρία και δεν είσαι ένας ακόμη αριθμός.

Θα μου πεις, στην Ελλάδα με την ανεργία στο θεό, φτάνει να έχεις μια δουλειά, αλλά θα διαφωνήσω. Δε φτάνει μια δουλειά. Είναι σαν να μου λες πως φτάνει να έχεις μια οποιαδήποτε σχέση και θα είσαι ευτυχισμένος. Όχι, φίλε μου, δε φτάνει. Πρέπει να έχεις αυτό που εσένα καλύπτει. Πρέπει να οδηγείσαι στην ευτυχία μέσα από αυτό κι όχι έχοντάς το να επιβάλεις στον εαυτό σου να είσαι ευτυχισμένος. Το «έχω μια δουλειά» δεν καλύπτει κανένα. Το «έχω μια δουλειά που με αναγνωρίζουν» είναι πολύ καλύτερο, πώς να το κάνουμε; Κοίτα τα ερωτικά σου. Πότε ένιωσες πιο χαρούμενος; Όταν έμεινες σε μια συμβιβασμένη σχέση ή όταν η καψούρα σου σού έδειξε ενδιαφέρον; Το ίδιο γίνεται και στα επαγγελματικά.

Η αναγνώριση στη δουλειά μας μάς ζεσταίνει το ίδιο με το να ανταποκρίνεται εκείνος που ποθούμε. Μπορεί να μη ζεσταίνεται το ίδιο σημείο, μπορεί να μην έχει την ίδια έκταση, αλλά αυτό που προκαλείται έχει την ίδια βάση. Πρόκειται για αναγνώριση ένθεν και εκείθεν. Άλλωστε κι οι δύο περιπτώσεις αφορούν κάτι που λαχταρήσαμε, και στις δύο περιπτώσεις έχουμε επενδύσει χρόνο και κόπο για να πετύχουμε αυτό που θέλουμε, και στις δύο περιπτώσεις καλύπτουμε την ίδια ανάγκη· την ανάγκη της εκτίμησης απ’ τους άλλους.

Εξάλλου, όταν έρχεται εκείνη η πολυπόθητη στιγμή της επαγγελματικής αναγνώρισης, όπου ο προϊστάμενός σου σε φωνάζει στο γραφείο του για να απονείμει τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, μοιάζει λίγο με ερωτική εξομολόγηση, έτσι δεν είναι; Πας εκεί, κάθεσαι απέναντί του κι ακούς όμορφα λόγια. Ακούς πόσο σε χρειάζονται, πόσο καλά κάνεις ό,τι κάνεις, ακούς να σου πλέκουν το εγκώμιο κι η χαρά σου όλο και μεγαλώνουν. Αν σου πουν κιόλας πως σε προορίζουν για κάτι άλλο, καλό και σπουδαίο, το ηθικό σου αναπτερώνεται ακριβώς όπως θα ένιωθες αν ήσουν πάλι έφηβος και το κόλλημά σου σού έλεγε να τα φτιάξετε.

Βέβαια, αν με ρωτάς, εκτός απ’ την ηθική αναγνώριση καλό θα ήταν να έπεφτε και κατιτίς στον τραπεζικό σου λογαριασμό, αλλά ας μην παρασύρομαι κι εγώ με τα όνειρα. Στον εργασιακό μεσαίωνα που ζούμε ακόμα και το να μη σε αντιμετωπίζουν σαν γρανάζι είναι επιτυχία. Αυτήν την επαγγελματική επιτυχία εύχομαι να την απολαύσεις, όπως θα απολάμβανες κοκτέιλς σε μια ταράτσα με το αντικείμενο του πόθου σου.