Κάποιοι δεν είμαστε για γάμο

Κάποιες από εμάς δεν ονειρεύτηκαν να ντυθούν νυφούλες. Κάποιες ακούν τη λέξη «νύφη» και το πρώτο που τους έρχεται στο μυαλό είναι η Έμιλι από την ταινία «Corpse Bride» του Tim Burton. Καλώς ή κακώς δεν μπολιαστήκαμε με αυτήν την κοινωνική επιταγή. Όνειρό μας δεν ήταν να ανεβούμε τα σκαλάκια της εκκλησίας, δεν αποτέλεσε για μας αυτοσκοπός, πώς να το κάνουμε;

Κι όμως εμείς, μόλις ξεστομίσαμε αυτήν την έλλειψη επιθυμίας να μεταβούμε εις γάμον κοινωνία, ακούσαμε όλες αυτές τις οπισθοδρομικές, τραγελαφικές κι αμιγώς απειλητικές ατάκες όπως «θα έρθει κι εσένα η σειρά σου» ή «θα μεγαλώσεις κι εσύ και θα αλλάξεις γνώμη». Όταν, δε, η σειρά μας ή η «τυφλοβδομάδα», όπως την αποκαλούν, δεν έρχεται, αρχίζουν οι ερωτήσεις για το αν θα παντρευτείς και πότε. Μισό λεπτό να βγάλω το καρνέ μου να σας πω. Χμμ. Δε με βολεύει αυτό το έτος, ούτε το επόμενο. Να το αφήσω για το 2025 και το ξανασυζητάμε, δε χανόμαστε!

Η σωστή και δίχως ειρωνεία απάντηση είναι «όποτε το θελήσω» και, κυρίως, όποτε το επιτρέψουν οι συνθήκες. Δεν ξέρω κατά πόσο το θυμάστε αλλά για να παντρευτείς πρέπει αρχικά να έχεις βρει έναν άνθρωπο με τον οποίο μπορείς να συνυπάρξεις και κατά δεύτερον, αφού τον βρεις υπάρχουν πολλά-πολλά ακόμα που θα πρέπει να λάβεις υπόψιν σου πριν κάνεις το βήμα. Τι το περάσετε δηλαδή το γάμο; Ψεκάστε, σκουπίστε, τελειώσατε; Άντε και βρίσκουμε έναν, πάμε βάζουμε την κουλούρα κι όλα καλά; Για ποιο λόγο; Για να καταλήξουμε σε μια συμβιβασμένη σχέση ή για να μην πεινάσουν οι δικηγόροι που βγάζουν τα διαζύγια; Ας το γυρίσουν στο ποινικό, ας γίνουν και κλέφτες στο κάτω-κάτω, εμείς τι φταίμε;

Στην Ελλάδα της κρίσης, γαμώ το κερατάκι μου, με την ανεργία στο θεό, θα με νοιάζει αν κοντεύω τα τριάντα ή τα σαράντα κι αν ο τάδε ή ο δείνα παντρεύτηκε; Με νοιάζει να βιοπορίζομαι, με νοιάζει να είμαι καλά, με νοιάζει να μη μου πίνουν το αίμα για ένα μεροκάματο. Με νοιάζει να ζω σαν άνθρωπος κι όχι σαν δούλος για μερικά ψωροευρώ. Όχι πολυτέλειες, όχι μεγαλεία κι όχι γάμο. Πώς να με απασχολεί το αν θα παντρευτώ ή αν «θα μείνω στο ράφι» όταν ανησυχώ πρωτίστως για το τι μου ξημερώνει εργασιακά; Ντιπ για ντιπ ζαβοί είστε;

Κι άντε και βρίσκεις τον άνθρωπό σου -που εύκολο δεν είναι, ας μη γελιόμαστε- πρέπει να σε ζαλίζουν να παντρευτείς κιόλας; Τι θα αλλάξει δηλαδή άμα παντρευτώ; Θα μου δώσει ένας παπάς την ευχή του κι όλα καλά; Για μένα, την ευχή του Θεού την παίρνεις όταν έχεις την τύχη να βρεθείς με τον ιδανικό για σένα σύντροφο. Όλα τα άλλα είναι κατάλοιπα άλλων εποχών και η κόμπλα του «τι θα πει ο κόσμος». Αν το ζευγάρι είναι καλά μαζί, δε χρειάζεται να μοιράζονται και οικογενειακή μερίδα ή επίθετο. Αρκεί να είναι ευτυχισμένοι.

Υπάρχουν πολύ πιο σημαντικά θέματα από το πότε θα παντρευτεί ο ένας ή ο άλλος. Ασχοληθείτε με αυτά. Ασχοληθείτε με τη δική σας ζωή και τις δικές σας επιλογές κι αφήστε τους άλλους να ζήσουν τη ζωή τους όπως εκείνοι το επιθυμούν. Όλοι εσείς, μανάδες, πατεράδες, θειάδες, γιαγιάδες και δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, πρέπει να καταλάβετε πως τα παιδιά σας θα ορίσουν τις ζωές τους όπως επιθυμούν εκείνα κι όχι όπως ονειρεύεστε εσείς. Πρέπει να πάψετε να θεωρείτε τα παιδιά σας συνέχεια του εαυτού σας γιατί δεν είναι. Μην τους φοράτε την «αναγκαιότητα» του γάμου επειδή αυτό θέλατε εσείς γιατί έτσι καταλήγετε να φτιάχνετε δυστυχισμένους ενήλικες. Κοιτάξτε γύρω σας! Πόσες ζωές κι αν χαραμίστηκαν υπό το φόβο μη μείνουν στο ράφι!

Η ευτυχία δεν επιστεγάζεται αποκλειστικά με το γάμο ή με την απόκτηση παιδιών. Όπως λέει κι ο  Μπουκάι, «ο δρόμος για την ευτυχία δεν είναι για όλους ο ίδιος, καθένας έχει την δική του ξεχωριστή πορεία».

Κάποιοι, λοιπόν, δεν ονειρεύονται γάμους. Κάποιοι ονειρεύονται ταξίδια ή αναγνώριση μέσα από τη δημιουργικότητά τους. Κάποιοι είμαστε ακόμα παιδιά, δεν είμαστε για τέτοια. Χωνέψτε το να μη χαλάμε και τις καρδιές μας!