Κι οι «δε θέλω σχέση» κάποτε θα θελήσουν

Όλοι έχουμε συναντήσει, έστω και μία φορά στη ζωή μας, κάποιον που διατεινόταν πως δε θέλει σχέση. Εκείνος που το έδειχνε και με τη στάση του κι όχι μόνο στα λόγια και συχνά εκνεύριζε τους «σχεσάκηδες» ή τους αθεράπευτα ρομαντικούς. Ενδεχομένως κιόλας να υπήρξε ένας τέτοιος τύπος το αντικείμενο του πόθου μας κι ο απόηχος της φράσης «δε θέλω σχέση» να ηχεί ακόμα στα αφτιά μας σαν κεραυνός που μας στιγμάτισε ή σαν νότες πανωλεθρίας των προσδοκιών μας.

Ναι, κάποιοι άνθρωποι δε θέλουν σχέση, όσο κι αν μας ιντριγκάρει, μας ξενίζει ή μας πληγώνει ακόμα, δεν είμαστε όλοι προγραμματισμένοι να θέλουμε τα ίδια, ας μην το κάνουμε τόσο μεγάλο θέμα. Δεν είμαστε όλοι στην ίδια φάση, ούτε ταυτίζονται πάντα τα «θέλω» μας και ναι, κάποιοι μπορεί όντως να μη θέλουν σχέση· τουλάχιστον όχι ακόμα. Βέβαια, καλό είναι μεγάλες κουβέντες να μη λέμε γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι σε περιμένει αύριο. Αύριο μπορεί να είναι μια καλή μέρα να ερωτευτείς -ή και κακή αλλά πιστεύεις ότι θα σε ρωτήσει πριν συμβεί;

Δε θέλει πολύ για να αλλάξει άρδην η στάση μας. Αρκεί ο ιδανικός (για μας) άνθρωπος κι όλα ανατρέπονται, όσο γραφικό κι αν ακούγεται. Πολλοί μπορεί να περάσουν απ’ τη ζωή μας, με κάποιους μπορεί και να ταιριάζουμε, με κάποιους άλλους όχι, με λίγους όμως νιώθουμε ένα ιδιαίτερο δέσιμο και τους κάνουμε φίλους ή –αν είμαστε τυχεροί– συντρόφους. Είναι που κατά βάθος πάντα αποζητάμε την αποδοχή, πάντα θέλουμε κάπου να ανήκουμε κι όταν βρεθούμε με αυτόν τον άνθρωπο που μας προδιαθέτει για όλα αυτά, όσο σχεσοφοβικοί κι αν είμαστε, ψάχνουμε και βρίσκουμε τρόπο να ξεπεράσουμε το φόβο μας.

Ίσως το κλειδί για να θελήσει κι ο πλέον σχεσοφοβικός το δεσμό είναι κάτι να του το εμπνεύσει. Η ειλικρίνεια, η ασφάλεια, η αποδοχή, η στοργικότητα και φυσικά, η αγάπη, ο έρωτας και το πάθος, είναι απαραίτητα στοιχεία για να συνθέσει κανείς μια σχέση, αλλά ταυτόχρονα πρόκειται για στοιχεία που δεν παράγονται κατά παραγγελία, ούτε κατ’ απαίτηση. Εμπνέονται.

Φτάνει, λοιπόν, εκείνος ο ένας, ο κατάλληλος άνθρωπος, που με δυο κουβέντες κι ένα χαμόγελο θα τον μαγνητίσει κι έπειτα κι ο πιο σχεσοφοβικός θα τον θέλει κοντά του. Θα τον θέλει δικό του. Θα του ξυπνήσει μέσα του την ανάγκη να του κρατήσει το χέρι και να κοιμηθεί μαζί του. Να μοιραστεί το αγαπημένο του φαγητό και να του εξιστορήσει τις σκανταλιές που έκανε ως παιδί, αλλά κι όλα εκείνα που τον πίκραναν μέχρι τη γνωριμία τους. Με δυο λόγια, θα τον κάνει να θελήσει να δοθεί και να παραδοθεί σ’ αυτόν. Εξάλλου, θέμα επιθυμίας είναι όλα. Αν είχε θελήσει νωρίτερα σχέση πιθανότατα να ήταν σε μια και να μην το συζητούσαμε τώρα.

Όσο ορκισμένος εργένης κι αν είσαι, όσο τεντιμπόης ή femme fatale, παραμένεις πάντα ένας απλός άνθρωπος στην ουσία σου. Παραμένεις ένας θνητός σαν όλους τους άλλους κι η στιγμή που θα ερωτευτείς καραδοκεί -ακόμα κι αν το απεύχεσαι για τους δικούς σου σεβαστούς λόγους. Καμιά φορά τον έρωτα φαίνεται να τον τραβάμε οι ίδιοι στη ζωή μας, γιατί (όσο κι αν διαλαλούμε το αντίθετο) μια αγκαλιά μας είναι σίγουρα αναγκαία. Πολύ περισσότερο δε, μια ερωτική αγκαλιά, που μας επιβεβαιώνει σε όλα τα επίπεδα.

Κάποια στιγμή ίσως βαρεθείς να γνωρίζεις κόσμο, να βάζεις διαφορετικούς ανθρώπους στη ζωή σου, να δίνεις λίγο, να κάνεις ελεύθερες σχέσεις. Κάποια στιγμή θα ποθήσεις τη συντροφικότητα, γιατί –είτε μας αρέσει είτε όχι– οι άνθρωποι είμαστε προγραμματισμένοι να ζούμε σε ομάδες κι όχι μοναχοί. Είμαστε έτσι φτιαγμένοι που ο έρωτας είναι κομμάτι της βιολογίας μας κι είναι τέτοιος που δεν αφήνει περιθώρια μεγαλώνοντας.  Αργά ή γρήγορα, κι οι «δε θέλω σχέση» θα θελήσουν κι ίσως μάλιστα να είναι κι οι πιο συνειδητοποιημένοι.