Με τους κολλητούς πάμε για καφέδες που κρατούν μερόνυχτα

Οι καλύτερες έξοδοι πάντα αρχίζουν με ένα «Έλα ρε, πάμε για έναν καφέ μετά τη δουλειά», κι ο καφές γίνεται φαγητό, ποτό ή άραγμα σε μία παραλία. Οι καλύτερες έξοδοι καμιά φορά καταλήγουν και σε σημεία σημαντικής παρατήρησης. Ενίοτε, καταλήγουν και στο να αντιληφθείς πόσο σπουδαίο είναι να ‘στε φίλοι με κάποιον. Κάποιες από αυτές τις βραδιές κοιτάς για μερικά δευτερόλεπτα τον φίλο σου και νιώθεις ευλογημένος που τον έχεις. Νιώθεις χαρά που συμπορεύεστε, που γελάτε μαζί, που πονάτε μαζί, που οι ζωές σας τέμνονται τόσο ευχάριστα κι αρμονικά.

Σίγουρα αγαπάς τους φίλους σου, καθέναν τους για διαφορετικό λόγο, όμως κάποιους τους αγαπάς λίγο περισσότερο. Δεν είναι κακό να το πεις, δεν αδικείς κανένα. Είναι που με κάποιους ο δεσμός είναι λίγο πιο δυνατός. Με κάποιους η επικοινωνία συμβαίνει αβίαστα και τα φίλτρα στην έκφραση έχουν καταργηθεί προ πολλού. Με κάποιους δε θα κοιτάξεις το κινητό σου όσο είστε μαζί, ενώ μαζί τους μπορείς να μιλάς για ώρες. Αυτούς τους αγαπάς όσο κανέναν άλλο.

Μ’ αυτούς τους φίλους συζητάς τα πάντα και σε βάθος, μιλάς σαν να τα λες με τον εαυτό σου, σαν να μην υπάρχει τίποτα που να χρειάζεται να κρύψεις -και μάλλον δεν υπάρχει. Μ’ αυτούς σε κάποιες διακοπές θα κάνατε ένα τρελό μεθύσι κι εκεί μεταξύ τεκίλας, γέλιων και δακρύων, θα εξομολογηθήκατε τα πιο μεγάλα σας μυστικά. Μ’ αυτούς τους ανθρώπους θα σας βρήκε το πρωί να μιλάτε για έναν έρωτα που πήγε στραβά, για μια αγάπη που αργεί, για κάποιον που πληγώσατε και νιώθετε τύψεις. Θα είπατε τις πιο μύχιες σκέψεις σας, τα πιο τρελά σας όνειρα και τις πιο ντροπιαστικές σας στιγμές. Θα αγκαλιαστήκατε και θα προσυπογράψατε μια σχέση διάφανη κι ειλικρινή.

Γι’ αυτό τους αγαπάς τόσο. Γιατί δεν υπάρχει τίποτα να σας χωρίζει. Καμιά ανομολόγητη αλήθεια, κανένα καλοβαλμένο ψέμα για παραπέτασμα. Είναι όλα στο φως κι όλα προς συζήτηση. Θα μοιραστείτε τις απόψεις σας, θα μοιραστείτε τους καημούς σας αλλά και τα ενδιαφέροντά σας. Θα μιλήσετε για τα χόμπι σας, για τους άλλους φίλους σας, για τους συντρόφους σας. Για κάτι που διαβάσατε, για μια ταινία που είδατε. Θα μιλήσετε για όσα σας απασχολούν κι όσα σας εξάπτουν την περιέργεια. Ανοιχτά και δίχως κριτική, θα λειτουργήσετε ο ένας για τον άλλο θεραπευτικά.

Ίσως να δράτε κιόλας ο ένας σαν ψυχολόγος του άλλου. Ίσως να ‘στε ήδη life coachers των ζωών σας. Ίσως αυτό που σας δένει τόσο να ‘ναι ένας κοινός παρονομαστής, κάποιο κοινό βίωμα. Μπορεί πάλι να ‘ναι τέτοια η χημεία σας και τόσο μεγάλη η αποδοχή κι η στοργή που τρέφετε ο ένας για τον άλλο που να μην μπορούσατε παρά να ‘στε φίλοι. Δε θα μπορούσατε παρά να ‘στε τόσο δεμένοι κι αυτό είναι ο ορισμός της τύχης. Το ξέρετε πως είστε τυχεροί που έχετε ο ένας τον άλλο. Φαίνεται κιόλας στη χαρά σας όποτε βρίσκεστε, στον χρόνο που περνάτε, στην πίστη που έχετε ο ένας στον άλλο.

Ως ενήλικες δε λέμε συχνά «ο καλύτερός μου φίλος», μάλλον γιατί πολλοί από αυτούς που θεωρήσαμε κολλητούς κάποτε έπαψαν να ‘ναι, αφήνοντάς μας πληγές. Όμως ο άνθρωπος με τον οποίο επιλέγουμε να μοιραστούμε ό,τι ποθούμε κι ό,τι μας πονά δεν μπορεί παρά να ‘ναι αυτό ακριβώς: ο καλύτερός μας φίλος. Ο πιο πιστός, ο πιο έμπιστος, ο πιο αληθινός και σίγουρα αυτός που δε θέλουμε να χάσουμε.

Δεν ξέρω αν υπάρχουν προηγούμενες ζωές, αλλά αν ισχύει, τότε πιστεύω πως με αυτούς τους ανθρώπους πάντα θα συναντιόμαστε. Πάντα θα βρισκόμαστε ο ένας στον δρόμο του άλλου. Ίσως είναι κισμέτ, ίσως κάρμα. Ίσως, όμως να ‘ναι απλά η φύση μας. Έχουμε όλοι ανάγκη μια ψυχή για να μοιραστούμε τις έγνοιες μας, τα όνειρα, τις βλέψεις μας. Αναπόφευκτα, λοιπόν, την ψάχνουμε και μόλις την βρούμε την κρατάμε κοντά μας. Την ονομάζουμε «φίλο» και της ανοίγουμε τις πόρτες της ζωής μας. Τους φανταζόμαστε σε κάθε μεγάλη μας στιγμή κι ονειρευόμαστε να γερνάμε μαζί. Στο μεσοδιάστημα, βέβαια, πηγαίνουμε για καφέδες που κρατούν μερόνυχτα.