Όσο περνάει ο καιρός, ανακαλύπτω πως οι παλιοί μου φίλοι -εκείνοι που μετρούν πλάι μου πολλά χρόνια όλο και λιγοστεύουν. Στις αρχές αυτό με ανησυχούσε, αναρωτιόμουν τι έκανα λάθος, τι θα μπορούσα να έχω κάνει αλλιώς και πώς θα γινόταν να δώσω στη φιλία μας «παράταση χρόνου». Πλέον, καταλαβαίνω πως οι σχέσεις κάνουν τον κύκλο τους και είμαι εντάξει μ’ αυτό.
Να μην παρεξηγηθώ. Δεν είμαι εντάξει μ’ αυτό γιατί είμαι κανένα σούπερ κουλ τυπάκι ή κανένας σταρχιδιστής με πατέντα και trademark. Είμαι εντάξει γιατί με τον καιρό έμαθα να αποδέχομαι τις αλλαγές σε εμένα αλλά και στους άλλους. Οπότε, αν περιμένατε τώρα κάποιο απόσταγμα σοφίας, ή καμιά ρηξικέλευθη μέθοδο να είστε κι εσείς εντάξει που χαθήκατε ή σπάσατε με κάποιους φίλους σας, μάλλον θα σας απογοητεύσω. Δεν έχει κρυφά νοήματα η όλη φάση. Δεν έχω κάποιο καυτό τιπ να μοιραστώ. Είναι απλά έτσι προγραμματισμένη η ζωή που αργά ή γρήγορα με κάποιους ανθρώπους παύουμε να έχουμε κοινά ενδιαφέροντα, δε μοιραζόμαστε τις ίδιες ανησυχίες και ίσως να μην ταιριάζουν πια τα χνώτα μας. Έτσι ακριβώς πάει, ας το χωνέψουμε!
Ξέρω πώς είναι να λυπάσαι που ξέκοψες με εκείνον τον φίλο σου που ξενυχτούσατε παρέα μιλώντας για τα όνειρά σας, τις απογοητεύσεις σας, ή για εκείνο το γκομενάκι που δεν πήγε όσο καλά όσα θα θέλατε. Είναι φυσιολογικό να σου λείπει και να τον μνημονεύεις με μια κάποια νοσταλγία όμως -ας είμαστε λογικοί- αν δεν είμαστε στην ίδια σελίδα δε θα είμαστε (εύκολα) το ίδιο κοντά.
Κάπου είχα διαβάσει μια φράση που μου έμεινε: «Για να αντέξει μια φιλία πρέπει να εξελίσσεται και να βελτιώνεται κάθε χρόνο, κάθε μήνα, κάθε μέρα, με κάθε αλλαγή και να επανεφεύρεται συνεχώς». Με αυτό κατά νου, είναι πιο εύκολο να αποδεχτούμε γιατί κάποιες φιλίες σβήνουν με την πάροδο του χρόνου και γιατί κάποιες άλλες μένουν μα αλλάζουν λίγο μορφή. Εδώ αλλάζουμε εμείς σαν προσωπικότητες μέρα με τη μέρα, δε θα αλλάξουν οι σχέσεις που εμείς συνάπτουμε;
Ας κανονικοποιήσουμε λοιπόν τις φιλίες που έληξαν, έσβησαν ή άλλαξαν. Εκείνες που έμειναν πίσω σαν φωτογραφίες ενός ξεχασμένου άλμπουμ αλλά κι εκείνες που άρχισαν δυνατά, σήμαιναν πολλά αλλά δεν είναι κομμάτι του τώρα. Ας μη σταθούμε στο γιατί δεν είμαστε φίλοι και ας μην αρχίσουμε να κουνάμε δάχτυλα ή να αυτομαστιγωνόμαστε. Άλλωστε, αυτά είναι πολύ πασέ, δε νομίζετε; Ναι, να κάνουμε μια εσωτερική ανασκόπηση, να δούμε τα βηματάκια που μας πήγαν τον έναν πιο μακριά από τον άλλο, και να αναγνωρίσουμε σημεία που μπορούμε να βελτιώσουμε στους εαυτούς μας, αλλά να μην το υπεραναλύσουμε κιόλας.
Οι σχέσεις κάνουν κύκλους. Προσφέρουν μαθήματα, παράγουν ωραία (ή και όχι) συναισθήματα, βοηθούν στην κοινωνικοποίησή μας αλλά και στο να γνωρίσουμε καλύτερα τους εαυτούς μας και τα θέλω μας. Κι αν αυτά ολοκληρωθούν τότε ολοκληρώνεται κι ο κύκλος και περνάμε στον επόμενο. Δίχως κακίες, δίχως πικρίες, δίχως κατηγορίες και μεμψιμοιρίες.
Ή τουλάχιστον έτσι θα έπρεπε.
Δεν είμαι υπεράνω. Τουναντίον. Μου λείπουν οι φίλοι που είχα ακόμα κι αν ξέρω πως οι σημερινοί μας εαυτοί δε θα πολύ-χωνεύονταν. Νοσταλγώ τις όμορφες στιγμές μας, τα μεθύσια, τα ξεφτιλίκια μας. Αναπολώ τις γιορτές αλλά και τις μιζέριες μας το ίδιο όπως όλοι και ξέρω πως είναι φυσιολογικό. Ίσως κι εκείνοι να με θυμούνται, ίσως να με νοσταλγούν με μια γλυκόπικρη γεύση στο στόμα ή να ρίχνουν μια μούντζα έτσι με μένος στον αέρα κι εγώ να πνίγομαι με το νερό μου εκείνη την ώρα -ποιος ξέρει;
Αυτό που ξέρω εγώ σήμερα είναι πως σημασία έχει να είμαστε ευγνώμονες για το κοινό μας ταξίδι όπως κι αν αυτό πήγε. Να μη σέρνουμε μια βαλίτσα με τύψεις κι ενοχές ή θυμό για μια φιλία που κάποτε τελείωσε. Ωραία, απομακρυνθήκαμε, και τι έγινε; Υπήρξαμε σημαντικοί ο ένας για τον άλλον σε κάποιο σημείο της ζωής μας. Μοιραστήκαμε τις σκέψεις μας, τα άγχη και τους φόβους μας για μια περίοδο -μικρή ή μεγάλη. Κι έπειτα σπάσαμε, ξεκόψαμε, χαθήκαμε. Ε, και;
Αυτή είναι η πορεία των περισσότερων σχέσεων, ας το αποδεχτούμε κι ας μην το κάνουμε τόσο μεγάλο θέμα. Ίσως κάποια στιγμή μας φέρουν οι δρόμοι μας μαζί, ίσως και όχι. Μπορεί οι σημερινοί εαυτοί μας να «κολλήσουν» καλύτερα ή να είναι τόσο εκ διαμέτρου αντίθετοι πλέον που να μην αντέχει ο ένας τον άλλον. Τι α κανς; «C’ est la vie» που λένε και οι Γάλλοι.
ΥΓ: Αν υπήρξαμε φίλοι έστω και φευγαλέα θέλω να ξέρεις πως θα πανηγυρίζω τις επιτυχίες σου στο όνομα αυτής της φιλίας ακόμα κι αν έχουμε να μιλήσουμε χρόνια. Ακόμα κι αν σπάσαμε με κανα-δυο γαλλικά μεταξύ μας. Ε, κι εντάξει, μπορεί κάποια στιγμή να έριξα κι εγώ καμιά μούντζα με παραλήπτη εσένα, αλλά μην ανησυχείς. Ο προσανατολισμός μου παραμένει τόσο τραγικός και τρισάθλιος που πιθανότατα να μη σε βρήκε ποτέ!
Συντάκτης: Σουζάνα Ντεζούκι
