Μη μας τα συγυρίζετε, τα χάνουμε!

Μπαίνεις στο σπίτι και ορκίζεσαι πως επιτήδειοι ληστές έχουν κάνει πλιάτσικο. Γύρω σου επικρατεί ένας κανονικός χαμός από πράγματα ατάκτως ερριμμένα. Αναρωτιέσαι αν στο λεξικό δίπλα από τη λέξη «ακαταστασία» έχει φωτογραφία αυτού που αντικρίζεις μα δειλιάζεις να το πεις μιας που ο ιδιοκτήτης συμπεριφέρεται σαν να μην τρέχει τίποτα. Δε θέλω να σε τρομάξω, όμως για τον ένοικο πράγματι δε συμβαίνει τίποτα γιατί αυτό είναι η βολή του. Αυτή η ανακατωσιά είναι το σπίτι μας και δε μας ενοχλεί καθόλου.

Κάποιοι από εμάς λειτουργούμε μια χαρά στο χάος μας. Για την ακρίβεια, λειτουργούμε εξαιρετικά σ’ αυτό γιατί έτσι έχουμε μάθει κι αυτό μας βολεύει. Ξέρουμε πού είναι τι, ακόμα κι αν η θέση του είναι κάπως παράδοξη. Μπορεί να είναι λογικό για όλους τα κλειδιά να είναι στην κλειδοθήκη μα τα βρίσκεις ευκολότερα φεύγοντας αν είναι πεταμένα στην τραπεζαρία! Σίγουρα για κάποιους η ακαταστασία είναι αγχωτική ή ακόμα και τρομακτική μα δεν είναι για όλους. Υπάρχουμε κι εμείς οι λίγο πιο εκκεντρικοί, λίγο πιο ελεύθεροι που μας αρέσει να ζούμε έτσι.

Μη γουρλώνεις τα μάτια, η ακαταστασία δε σημαίνει και βρομιά. Σημαίνει πως δε θα κάτσουμε να σκάσουμε για το αν η θέση του περιοδικού είναι στη βιβλιοθήκη ή στη θήκη με τα υπόλοιπα έντυπα. Μια χαρά είναι και στο πάτωμα του μπάνιου, ποιος νοιάζεται; Τι σημασία έχει αν το τηλεκοντρόλ δεν είναι στο τραπέζι αλλά στον καναπέ; Αρκετά χολοσκάμε κάθε μέρα προσπαθώντας να είμαστε τυπικοί και καθώς πρέπει, δεν αξίζει να τρελαινόμαστε και για τον προσωπικό μας χώρο.

Βασικά, ίσως αυτή να είναι και η υποσυνείδητη αιτία της ακαταστασίας μας κι ας προτιμούμε να λέμε πως οφείλεται στη δημιουργικότητά μας. Ίσως ενδόμυχα να προκαλούμε αυτήν την αταξία γιατί βαρεθήκαμε την καταπίεση ή γιατί δεν έχουμε καμία όρεξη να εξαναγκαστούμε σε μια ακόμα αγγαρεία του να συμμαζέψουμε. Κάποια στιγμή θα το κάνουμε, θα μαζέψουμε, θα καθαρίσουμε και θα φανεί ο χώρος μας αλλιώτικος. Γρήγορα, όμως, θα επιστρέψει στην πρότερή του κατάσταση γιατί αυτό συμβαίνει αν ζεις μέσα σ’ έναν χώρο.

Μη μου πεις αυτό που λένε όλες οι μανάδες! Δεν είναι τεμπελιά, ούτε τσαπατσουλιά. Είναι ένας τρόπος ζωής. Λιγότερο ψυχαναγκαστικός από την τελειότητα της τάξης και της νοικοκυροσύνης και περισσότερο ελευθεριακός. Είναι μια μικρή αναρχία που τη γεύεσαι και την απολαμβάνεις. Όσο κι αν την κατακρίνεις, λίγη ακαταστασία κανέναν δεν έβλαψε. Όπως είχε πει ο Άλμπερτ Αϊνστάιν, «αν ένα γεμάτο γραφείο είναι το σημάδι ενός γεμάτου νου, τότε τι πρέπει να σκεφτούμε για ένα κενό γραφείο;». Μήπως να ανησυχήσουμε καλύτερα για τους «νοικοκύρηδες»;

Πριν μερικά χρόνια, που είχαν παραβιάσει το σπίτι μας, ο σύντροφός μου –τακτικός ως είναι– δεν αντιλήφθηκε πως ο πανικός που βλέπαμε δεν ήταν «το δικό μου χάος». Οι ληστές, βέβαια, μάλλον θα πίστεψαν πως τους πρόλαβε άλλος συνάδελφος και έφυγαν άπραγοι -χα! Ποιος γελάει τώρα; Όμως, για μένα αυτό το κακό ήταν ξένο κι άγνωρο. Δεν ήταν η «δική μου ακαταστασία», αυτό που εγώ δημιούργησα.

Κάπως έτσι φαντάζομαι νιώθουν κι οι τακτικοί άνθρωποι σε επαφή με το αλαλούμ των ακατάστατων τύπων. Για όλους εμάς που λειτουργούμε στην ακαταστασία, το δικό μας «μπάχαλο» τελεί σε μια «τάξη» κι ας μοιάζει οξύμωρο. Στο μυαλό μας υπάρχει κάποιος λόγος για τη θέση κάθε αντικειμένου ακόμα κι αν ο λόγος είναι ότι απλά βαρεθήκαμε να το μαζέψουμε την τελευταία φορά που το χρησιμοποιήσαμε. Δεν υπάρχει λόγος να κρίνουμε το διαφορετικό, ιδίως όταν δε μας επηρεάζει και τόσο.

Εντάξει, ίσως η ακαταστασία μας να σας δημιουργεί πονοκέφαλο αλλά αν το σκεφτείς διεξοδικά, δεν ευθύνεται το χάος μας γι’ αυτό αλλά η δική σας ανίκητη ανάγκη για επιβολή της τάξης. Εμείς είμαστε απλά δημιουργικές προσωπικότητες που προτιμούν να ασχοληθούν με κάτι άλλο πιο σημαντικό, όπως το να παίξουμε βιντεοπαιχνίδια ας πούμε.

Πάντως, όσο κι αν μας αγαπάς, μην μπεις στον κόπο να μας αλλάξεις. Όσο και να συγυρίσεις δε θα το εκτιμήσουμε και πολύ, γιατί αυτός είναι ο βέβαιος τρόπος για να χάσουμε τα πράγματά μας αλλά και τη βολή μας. Αγάπα μας έτσι χαοτικούς κι ανοικοκύρευτους κι ίσως να αρχίσουμε να συμμαζεύουμε λίγο συχνότερα.