Να μ’ αγαπάς κι ας κάνω λάθη

Κανείς δεν είναι τέλειος, το ξέρεις έτσι; Δε σου λέω κάτι καινούριο, μάλλον κάτι χιλιοειπωμένο. Αλλά είναι που δε θέλω από σένα να με θεοποιείς. Δεν είμαι κάτι το ονειρικό, είμαι μονάχα εγώ! Κι εγώ δεν είμαι για βάθρο. Μη με βάζεις εκεί. Εκεί είναι για πορσελάνινες κούκλες. Αυτές τις τόσο όμορφες μα παγωμένες που τις κρατάς για συλλογή. Εγώ είμαι για να με αγγίζεις. Είμαι το λούτρινο το αρκουδάκι που κουβαλούσες παντού όταν ήσουν παιδί. Είμαι εδώ για να με ζουλήξεις, να με πιάσεις, να με λερώσεις, να με πάρεις μαζί σου σε κάθε σου περιπέτεια και να με σφίξεις πάνω σου το βράδυ που θα πας για ύπνο.

Αν παίξεις άτσαλα μαζί μου μπορεί να χαλάσεις κάποιο κομμάτι μου, μα μη με παρατήσεις. Μάθε να μαντάρεις τα λάθη σου. Αυτό κάνω κι εγώ. Μαζί σου μαθαίνω. Δεν ήρθες με οδηγίες χρήσης -κανείς δεν έρχεται. Σε είδα όμως κι αποφάσισα πως θέλω να είσαι δικός μου. Ευτυχώς, θέλησες κι εσύ το ίδιο. Μείνε δικός μου κι ας σε πονάω άθελά μου. Ξέρεις, δεν επιδιώκω να σε θυμώσω ούτε θέλω να σε απογοητεύσω ή να σε στεναχωρήσω. Αλλά συμβαίνει. Καμιά φορά, σε όλους συμβαίνει.

Αλλά δε συμβαίνει συχνά να βρίσκεις τον άνθρωπό σου. Δε συμβαίνει συχνά να αγαπάς και να σ’ αγαπούν αμφίδρομα, ισομεγέθη και μάλιστα στον υπερθετικό βαθμό. Το λίγο εύκολο για όλους· το πολύ για ελάχιστους. Γι’ αυτό σου λέω, μείνε. Μείνε κι αγάπα με σαν να είμαι μικρό παιδί. Σαν να μαθαίνω τον κόσμο απ’ το μηδέν και να μην αναγνωρίζω τους κινδύνους. Σαν να είμαι τόσο μικρό και χαριτωμένο που δεν μπορείς παρά να μου τα συγχωρείς όλα.

Μην κοιτάς που με πιάνουν τα νεύρα μου και φωνάζω. Μη δίνεις βάση στις γκρίνιες μου. Μην παίρνεις τοις μετρητοίς όσα λέω πάνω στο θυμό μου. Τα παίρνω όλα πίσω μόλις σε κοιτάξω στα μάτια έτσι κι αλλιώς. Αν πω ή κάνω κάτι που δεν εγκρίνεις, μην κρατήσεις κακία. Δεν έχω φίλτρο ή εγκριτική ροή κι ούτε θα ήθελα να έχω. Είμαι απλή, ειλικρινής, αυθόρμητη κι αληθινή. Να! Πιάσε με! Έχω σάρκα και οστά, έχω προσωπικότητα και ναι, έχω έντονο ταμπεραμέντο.

Είμαι παράξενη, ιδιότροπη κι απότομη. Ειρωνεύομαι, κοροϊδεύω και γελάω με ό,τι βρεθεί μπροστά μου. Μην το παίρνεις προσωπικά. Γελάω μαζί σου, γελάω με τον κόσμο, μα γελάω πρώτα με εμένα. Και κλαίω. Το ίδιο εύκολα κι ας μην το λέω παραέξω. Μη μείνεις όμως στα στραβά μου. Όσα κι αν είναι αυτά. Κοίτα τα στα μάτια, αποδέξου τα όπως αγκαλιάζεις όλα μου τα προτερήματα κι αγάπα με. Ολόκληρη. Όχι όσα θες. Δε με βρήκες μισή. Με βρήκες ολόκληρη. Έτσι να με θες.

Γιατί έτσι σε θέλω κι εγώ. Ολόκληρο. Τη φωτεινή πλευρά σου αλλά και τη σκοτεινή. Δε βρίσκω το λόγο να προσπαθείς να είσαι τέλειος μαζί μου. Δε θέλω. Δε χρειάζεται. Να είσαι εσύ. Με την γκρίνια, τα νεύρα και τη ζήλια σου. Δεν ερωτεύτηκα τον τέλειο άντρα. Εσένα ερωτεύτηκα. Κάθε πτυχή σου. Αγαπώ το παιδί που κρύβεις μέσα σου αλλά και τον ενήλικα που είσαι. Αγαπώ ό,τι είσαι κι ό,τι σε περιβάλλει. Σε αγαπώ γιατί δεν είσαι τέλειος. Είσαι όμως ο ιδανικός για μένα.

Αν είμαι κι εγώ η ιδανική για σένα, μην περιμένεις να γίνω τέλεια ποτέ. Και μη με βλέπεις έτσι. Είμαι άνθρωπος. Είμαι προγραμματισμένη να κάνω λάθη. Πολλά λάθη. Αστεία λάθη, χαζά λάθη, παράξενα λάθη, πρωτότυπα λάθη μα πάντα θα κάνω λάθη. Έτσι μαθαίνω. Κάνω το σφάλμα μου, τρώω τα μούτρα μου, σηκώνομαι και συνεχίζω. Φτου κι απ’ την αρχή! Με ένα-δυο λάθη έφτασα να σε γνωρίσω, με ένα-δυο λάθη σε ερωτεύτηκα και να σου πω και κάτι; Αν μου έλεγαν πως κι εσύ είσαι λάθος, καρφάκι δε θα μου καιγόταν. Γιατί τα λάθη μου τα αγαπάω, κύριε.

Αντέχεις να με αγαπάς έτσι; Να μ’ αγαπάς κι ας κάνω λάθη; Αν ναι, μη φοβάσαι τίποτα. Θα είμαι πλάι σου για όσο θες.