Να τσακώνεστε πού και πού για να ξανασυστήνεστε 

Νομίζεις πως τον ξέρεις τον άλλο. Θεωρείς πως ταιριάζετε και πως οι απόψεις σας είναι κοινές. Λες πως ξέρεις τι θα του άρεσε και τι όχι, τι τον ενοχλεί και τι τον χαροποιεί. Ίσως να έχεις κάθε δίκιο να το πιστεύεις– άλλωστε η ως τώρα επαφή σας σ’ αυτό συνηγορεί. Θαρρείς όμως πως οι άνθρωποι δεν αλλάζουν; Πως αυτός που έχεις κοντά σου ως φίλο ή σύντροφο θα έχει πάντα τις ίδιες ακριβώς αρέσκειες και δυσαρέσκειες; Τα ίδια θέλω;

Πρακτικά αδύνατον. Οι άνθρωποι αλλάζουμε, μεγαλώνουμε, βρίσκουμε νέα ενδιαφέροντα, αρχίζουν να μας ενοχλούν και να μας θίγουν περισσότερα πράγματα, ακόμα και πράγματα που μέχρι χθες αφήναμε να περνούν αδιάφορα. Κάποια στιγμή λοιπόν, η σοκολάτα παύει να είναι το αγαπημένο μας γλυκό, το ατελείωτο κλάμπινγκ δεν είναι πια τόσο διασκεδαστικό και ένα αστείο δε μας είναι δα και τόσο αστείο. Ξέρεις πού πηγαίνει όλο αυτό σε μια σχέση, φιλική ή ερωτική. Μυρίζεις το μπαρούτι και δεν πέφτεις έξω.

Ο καυγάς θα έρθει αργά ή γρήγορα. Μόλις ο άλλος αποφασίσει να θέσει εκ νέου τα όριά του, μόλις εμείς εκπλαγούμε από την αλλαγή της συμπεριφοράς του. Κάποια πλευρά, αν όχι και οι δύο, θα εκφράσει την άποψή της και –όσο κι αν μας φοβίζει – αυτό είναι το καλύτερο που μπορεί να συμβεί. Έτσι πρέπει. Να τσακωνόμαστε για να γνωριζόμαστε εξ αρχής.

Γενικά οι τσακωμοί φέρνουν στην επιφάνεια καταπιεσμένα συναισθήματα και κατά βάση αρνητικά. Δυσαρέσκεια, θυμός, λύπη· συναισθήματα που κανείς δε βιάζεται να υποδεχθεί και κανείς δε νιώθει ευχάριστα με το να εκφράζει. Όμως, όταν πρόκειται για κάποιον που εκτιμούμε, το καλύτερο είναι να τα αγκαλιάζουμε κι αυτά τόσο για εμάς και τη μεταξύ μας σχέση, όσο και για τον άνθρωπο που έχουμε διαλέξει να βρίσκεται στη ζωή μας.

Μια έκρηξη δεν είναι πάντα κακή. Μπορεί να είναι και το πιο υγιές πράγμα στον κόσμο. Μπορεί να είναι και το πλέον απαραίτητο τη δεδομένη στιγμή. Η έκρηξη ενός καυγά και μιας διαμάχης είναι ένας καλός τρόπος για να δεις κατάματα μια αλήθεια αλλά και να καθαιρέσεις από το μυαλό σου την εξιδανικευμένη σου αντίληψη για κάποιον. Ξέρουμε πως κανείς δεν είναι τέλειος αλλά λατρεύουμε να παραμυθιαζόμαστε και να ωραιοποιούμε ανθρώπους και καταστάσεις. Ξεχνάμε ότι η πραγματικότητα έχει μια άλλη ομορφιά, λίγο πιο τραχιά μα μοναδική.

Ποιος ο λόγος να φοβόμαστε λοιπόν, να τσακωθούμε; Ας διαπληκτιστούμε, ας πούμε και καμιά κουβέντα παραπάνω κι ας μετανιώσουμε γι’ αυτή. Ας ξεσπάσουμε κι ας μπούμε στη διαδικασία να απολογηθούμε αλλά και να συγχωρήσουμε. Να σκεφτούμε πού σφάλαμε και ποιον πονέσαμε. Ας δούμε εκείνη την άλλη πλευρά του ανθρώπου μας που κανείς δε θέλει να δείχνει μήτε να βλέπει κι ας βρούμε τον τρόπο να την αγαπήσουμε κι αυτή. Αυτό σημαίνει αποδοχή κι έτσι κρατιούνται οι σχέσεις.

Να διαφωνήσουμε, ναι κι ας το κάνουμε κι έντονα. Ας φωνάξουμε αν είναι ανάγκη, ας κλάψουμε, ας εκτοξεύσουμε και καμιά κατηγορία αν η πληγή μας είναι τόσο βαθιά. Να δείξουμε πού πονάμε και γιατί, να φανεί τι κρατήσαμε μέσα μας και για πόσο, γιατί μια πληγή δεν επουλώνεται διαφορετικά. Πρέπει να δείξεις τι σε πληγώνει αν θες να πάψει να το κάνει. Πρέπει να θέσεις τα όριά σου όσες φορές χρειαστεί αν κάτι σε προσβάλει ή σε πονά.

Άμα ο άλλος ενδιαφέρεται πραγματικά για τη σχέση σας θα μείνει να βρείτε λύση. Αν δεν μπορεί ή δε θέλει να το διαχειριστεί, θα φύγει αφήνοντάς σε χωρίς ερωτηματικά και καταπιεσμένη οργή να σε τρώει σαν το σαράκι. Συχνά ξεχνάμε ότι το να λήξει μια οποιαδήποτε σχέση είναι μέσα στο παιχνίδι. Το σημαντικό είναι να λήγει όσο ένδοξα κι όμορφα ξεκίνησε – ακόμα και εκρηκτικά. Έτσι, δε μένουν κενά στην ιστορία, δε μένουν αναπάντητα ερωτήματα· μόνο δυο άνθρωποι που κάποια στιγμή αλλάξαν ρότα.

Δεν είναι κακό να τσακωθείς κι ας το αποφεύγουμε. Είναι κακό όμως να αφήνουμε τους τσακωμούς μας ανεκμετάλλευτους. Ίσως μέσα στα τόσα δυσάρεστα αισθήματα να μην το βλέπουμε αλλά μια λογομαχία μπορεί να σε φέρει πιο κοντά στον άλλο. Θα σου δείξει όλες τις γκρίζες ζώνες και τις κόκκινες γραμμές και θα μαρκάρει κάθε νάρκη στο πεδίο. Θα φανεί που πρέπει να φιλήσεις για να γιάνει και πού δεν πρέπει ν’ ακουμπάς. Πες μου, σκέφτεσαι καλύτερο εγχειρίδιο προσέγγισης ενός ανθρώπου από αυτό;

Θα μου πεις, αν οι τσακωμοί είναι συχνοί γιατί να λογοφέρω συνεχώς και θα ‘χεις δίκιο. Δεν υπάρχει λόγος να διαπληκτίζεσαι αέναα με κανέναν -όσο σημαντικός κι αν σου είναι. Ίσως η συχνότητα των τσακωμών να σου αποδείξει εμπράκτως πως οι λύσεις δε βρέθηκαν ή δεν εφαρμόστηκαν.  Η επανάληψη των προστριβών να κάνει κάθε πλευρά να αντιληφθεί πως ίσως θα είστε καλύτερα χώρια ή έστω λιγότερο κοντά. Οι τσακωμοί μας, όσο κι αν δεν το δεχόμαστε, μας ξανασυστήνουν και κάθε φορά το κάνουν όλο και καλύτερα.