Να χωρίζουν να γλυτώνουν χρόνο και πόνο

Έχει και θετική πλευρά ο χωρισμός, γιατί τόσος οδυρμός πια; Καθόμαστε παρασυρμένοι απ’ την ίδια μας την εγωπάθεια και τον βιώνουμε σαν μια δραματική εξέλιξη, λες κι ο μικρόκοσμός μας –και δη η προσωπική μας ζωή– είναι το παν, λες και δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο απ’ το τέλος μιας σχέσης.

Εφόσον κι οι δυο σας αναπνέετε δεν έχει συμβεί τίποτα τραγικό. Τώρα σταμάτα να κλαις και να χτυπιέσαι, σταμάτα να κλαίγεσαι στους φίλους σου και σταμάτα να νιώθεις άσχημα για τον εαυτό σου. Συμβαίνουν αυτά. Συχνά και σε όλους. Και ξέρεις κάτι; Δεν είναι και τόσο κακό να χωρίζεις.

Υπάρχουν φορές που είναι καλό να χωρίζουν οι άνθρωποι. Να βάζουν μία τελεία και να πηγαίνουν παρακάτω. Οφείλουμε στους εαυτούς μας να κερδίζουμε χρόνο και να γλυτώνουμε από περιττά δράματα, από κακές σχέσεις, από ανούσιες προστριβές κι εμμονές.

Δεν έχει κανένα νόημα να προσπαθούμε να κάνουμε κάτι να δουλέψει τη στιγμή που αυτό δε λειτουργεί· άδικος κόπος. Θα είχε νόημα να σπρώχνεις ένα αυτοκίνητο χωρίς μηχανή για να πας βόλτα; Τότε γιατί να σπρώξει κανείς μια σχέση που δεν τραβάει; Επειδή το φαντάστηκε αλλιώς; Αρκεί ένα απατηλό όνειρο για να μείνεις εγκλωβισμένος σε μια σχέση που πια δεν έχει κάτι άλλο να σου προσφέρει;

Το καλύτερο είναι να χωρίζουν εγκαίρως οι άνθρωποι. Όταν το συναίσθημα στερεύει, όταν το πάθος κι ο έρωτας πάνε περίπατο, τότε πρέπει να χωρίζουν. Κάποια κεφάλαια πρέπει να κλείνουν για να ανοίξουν άλλα. Μπορεί καλύτερα, μπορεί χειρότερα, μπορεί κι ουδέτερα. Όμως πρέπει να υπάρξει ένα τέλος για να έρθει μια αρχή, πώς να το κάνουμε; Πρέπει να πάρεις μαθήματα, πρέπει να αποκτήσεις εμπειρίες, πρέπει να τεστάρεις τις αντοχές σου, αλλά όχι και να τις εξαντλήσεις.

Πρέπει να μάθουμε να ζούμε μια σχέση όσο αυτή προσφέρεται, αλλά ταυτόχρονα πρέπει να ξέρουμε και να την τελειώνουμε με την ίδια αξιοπρέπεια που την αρχίσαμε. Χωρίς δράματα κι υπερβολές. Ίσως λίγα δάκρυα –άνθρωποι είμαστε, όχι ρομπότ– μα με σεβασμό πρωτίστως στους εαυτούς μας. Άλλωστε αυτή η σχέση υπήρξε επιλογή μας, ας την στηρίξουμε κι ας ήταν λάθος.

Ας βρούμε μέσα μας τη δύναμη που απαιτείται να πούμε «καλή καρδιά» και να κλείσουμε ήρεμα την πόρτα πίσω μας. Να σώσουμε τις καλές αναμνήσεις, αλλά να πάρουμε και τις κακές και να το δουλέψουμε με τους εαυτούς μας. Ας βρούμε καλύτερα τον τρόπο να κάνουμε κάθε χωρισμό μια αιτία για να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, καλύτεροι σύντροφοι μα συνάμα και πιο ευτυχισμένοι.

Μια σχέση μπορεί να λήξει για πολλούς λόγους. Κάποιοι είναι επιτακτικοί, όπως οι περιπτώσεις που υποβάλλεσαι σε συνθήκες βίας, σωματικής ή λεκτικής και κάποιοι είναι ηθικοί, όπως όταν χωρίζουμε γιατί βαρεθήκαμε και προτιμούμε το χωρισμό απ’ την απιστία. Σε κάθε περίπτωση ο λόγος για να χωρίσεις είναι σημαντικός. Το ότι σε πικραίνει είναι αναμενόμενο, μα υπάρχουν κάποια πράγματα που παρά την άσχημη γεύση που σου αφήνουν σου κάνουν καλό κι αυτό να σκέφτεσαι. Είναι όπως όταν ήσουν παιδί κι η μαμά σου σού έδινε εκείνο το σιχαμερό σιρόπι για τον πυρετό. Δε σου άρεσε μα γινόσουν καλύτερα. Έτσι είναι κι ο χωρισμός πολλές φορές· πικρό φάρμακο που πρέπει να πάρεις.

Αρκετά πια με το πλασάρισμα του χωρισμού ως κάτι το απεχθές! Χωρισμός δε σημαίνει απαραιτήτως κλάμα, πιτζάμες και τρανς λιπαρά. Δεν είναι μόνο αυτή η εικόνα. Υπάρχει κι η άλλη. Εκείνη της επανάκτησης της ελευθερίας. Εκείνη που μοιάζει με επάνοδο, με πόρτα που ανοίγεται μπροστά σου. Δεν είσαι η Μπρίτζετ Τζόουνς να κλαις για τη χυλόπιτα που μόλις έφαγες, είσαι κανονικός άνθρωπος και δεν έχεις ανάγκη από δράμα στη ζωή σου. Τώρα αν θες να είσαι κάποιος ήρωας, γίνε η Σκάρλετ Ο’ Χάρα και πες πως αύριο είναι μια νέα μέρα κι ας σε παράτησαν μόλις. Γίνε ο Ρικ απ’ το Casablanca, πες «we’ll always have Paris» και κράτα τις όμορφες στιγμές.

Δες το χωρισμό σαν ένα «φτου ξελευθερία!» που λέγαμε στο κρυφτό και κερδίζαμε. Όσο κι αν δεν το πιστεύεις ένας χωρισμός είναι μια νίκη. Νίκη απέναντι στο κατεστημένο που μας ταΐζει αιώνες τώρα το στερεότυπο πως η ευτυχία παράγεται ανά ζευγάρια, νίκη απέναντι στο φόβο της μοναξιάς, νίκη απέναντι σε μια συμβιβασμένη σχέση που γίνεται μιζέρια. Ο χωρισμός είναι μια νίκη πολύ προσωπική κι έτσι πρέπει να την τιμάς χωρίς δράματα, χωρίς κατινιές. Όλοι μας ξέρουμε μέσα μας τη στιγμή που η σχέση ξεφτίζει. Με ένα χωρισμό πάντα θα τιμάς αυτήν τη σχέση άρα και την επιλογή σου.

Είναι ωραίες οι τελείες, γιατί το ξεχνάμε άραγε; Σε κάνουν να λαχταράς τη συνέχεια, σου δίνουν μια ευκαιρία να πάρεις μια ανάσα, να κάνεις μια νέα αρχή κι ενίοτε συνοδεύονται έξοχα από μια παύλα· λες και πετάς μια μαύρη πέτρα πίσω σου. Βάλε τελεία όταν τίποτα άλλο δεν ταιριάζει και δες την ομορφιά της! Δεν είναι και τόσο άσχημα όσο νόμιζες, έτσι;