Ο παραμυθάς φίλος που αγαπάμε να μισούμε

Πριν καιρό άκουσα ένα ανέκδοτο με έναν κυνηγό, οι οποίοι φημολογείται πως κοκορεύονται για τα επιτεύγματά τους στο κυνήγι και σκέφτηκα αυτόν τον φίλο ή γνωστό που όλοι κάποια στιγμή είχαμε την τύχη να γνωρίσουμε κι είναι -πώς να το πω κομψά;- ολίγον φαφλατάς, ολίγον φαντασμένος, -κομμάτια να γίνει- είναι ο φίλος μας, ο παραμυθάς! Είναι εκείνος ο τύπος που έχει να σου πει ένα κάρο ιστορίες, που σου μιλάει πάντα για απίστευτες καταστάσεις που του συνέβησαν περιγράφοντας σκηνικά που τα βλέπεις σε ταινίες, εξιστορώντας γεγονότα που δεν πάει ο νους σου!

Στην αρχή τον κοιτούσες έκπληκτος και λίγο τον θαύμαζες που είχε τόσο σασπένς η ζωή του, μέχρι που τον έπιασες να φάσκει και να αντιφάσκει, έτυχαν και δυο σκηνικά που ήσουν παρών κι η δική του περιγραφή απείχε από μια απλή διήγηση των γεγονότων και το ‘πιασες το νόημα. Ο φιλαράκος σου μάλλον είναι αυτό που λέμε «ο μπάρμπας μου ο ψεύτης». Συμπαθέστατος, ευχάριστος, ωραία παρέα, αλλά απ’ όσα λέει κρατάς πάντα τα μισά ή και λιγότερα. Καλά, μπορεί να μην κρατάς και τίποτα τελικά, γιατί δεν ξέρεις πού τελειώνει η αλήθεια του κι αρχίζει το ψέμα του κι εδώ που τα λέμε, μπορεί να μην ξέρει ούτε εκείνος!

Δεν ξέρεις ποια ιστορία του είναι η καλύτερη κι έχεις αρκετές που κονταροχτυπιούνται για να μπουν στο πάνθεον των διηγήσεών του. Σκέφτεσαι για εκείνη την ιστορία όπου θα γίνει μεγάλος επιχειρηματίας, αλλά ακόμα δεν έχει βρει πρόσφορο έδαφος -το κεφάλαιο το έχει, σε διαβεβαιώνει- είναι που πρέπει να διευθετήσει κάποια μικρά ζητήματα -έτσι, αόριστα- κι όσο εσύ, άτιμο, τον τσιγκλάς γιατί θες να δεις πού το πάει, κάποια άλλη ιστορία θα ξεπηδήσει. Σου λέει για εκείνη την καψούρα του, ότι τον θέλει, ότι τον ποθεί, σου περιγράφει ένα ραντεβού που είχαν κι ήταν σαν να ξεπήδησε απ’ τις σελίδες ενός σύγχρονου παραμυθιού, μόνο που αυτήν την γκόμενα δεν την είδε ποτέ κανείς. Παίζει να ξεπήδησε κι εκείνη από κάποιο παραμύθι, πιθανότατα δικής του έμπνευσης και συγγραφής.

«Τον μπαγάσα, έχει φαντασία», λες με τους άλλους και γελάς. Δε θες να του το χαλάσεις. Δε βρίσκεις τον λόγο και δεν υπάρχει κιόλας αν δε σε θίγει έστω κι έμμεσα. Κάποιες φορές μπορεί να σε κουράζει η φλυαρία του, όλη αυτή η τάση να κομπάζει για τα υποτιθέμενα κατορθώματά του, μπορεί να του τη λες και να προσπαθεί να σε πείσει, αλλά, παραδέξου το, τον αγαπάς γι’ αυτό ακριβώς! Είναι σαν να έχετε μια άτυπη συμφωνία όπου τον δέχεστε όπως είναι, με τα μεγάλα του λόγια και τις ακόμα μεγαλύτερες ιδέες κι αυτός αρκείται να σας διασκεδάζει κάνοντας ταυτόχρονα το κομμάτι του. Πουλάει μούρη, λέει τα δικά του και περνάτε όλοι καλά.

Ίσως μοιάζει στενάχωρο στα μάτια ενός τρίτου, ίσως και να είναι λίγο αν το δει κανείς σε βάθος. Για ποιο λόγο να επιδιώκει μέσα απ’ τις ιστορίες του διακαώς την επιδοκιμασία; Το σκέφτεσαι λίγο και αναρωτιέσαι. Αν η απάντηση που δίνεις είναι βαθύτερη απ’ το «είναι ψώνιο», πού και πού να δείχνεις και λίγη συμπόνια και μην τον ξεσυνερίζεσαι. Αν πάλι πρόκειται για λίγο αλαζόνα, για κάποιον που το να κομπάζει είναι επέκταση του εαυτού του, τότε δεν υπάρχει λόγος να στεναχωριέται κανείς. Άσ’ τον να κάνει αυτό που είναι καλός· γιατί να χαλάτε τις καρδιές σας;

Απόλαυσε κάθε «τραβηγμένη» του ιστορία, απόλαυσε και τον ίδιο που τις ζει τόσο έντονα μέσα απ’ τις ίδιες του τις περιγραφές κι αγάπα τον όπως είναι! Άλλωστε, δίνει στην παρέα απλόχερα γέλιο. Είναι μια ξεχωριστή νότα που δε σταματά να σας εκπλήσσει. Είναι λογικό να σε φιτιλιάζει η εκάστοτε αφήγησή του, ιδίως απ’ τη στιγμή που ξέρεις πως μάλλον θα είναι ένα ακόμη ψέμα, όμως κατά βάθος ξέρεις πως η σχέση σας είναι σαν ένα παιχνίδι. Είναι αυτή η αναζήτηση της ανακολουθίας στη ροή της διήγησής του που σε ιντριγκάρει. Είναι που όσο εκείνος αφηγείται, τη δική σου περιέργεια εξάπτει η ανεύρεση της αλήθειας.

Εντάξει, ο φίλος μας ο παραμυθάς είναι ένας ιδιαίτερος τύπος. Δεν κάνει για όλα τα γούστα και δεν τον αντέχουν πολλοί. Για να τον αντέξεις θέλει να δίνεις λίγο τόπο στην οργή, θέλει να παραβλέπεις δυο-τρεις βλακειούλες παραπάνω, μα κυρίως θέλει να μπορείς να τον αντιμετωπίζεις κάπως πιο «ελαφρά» απ’ ό,τι θα έκανες με κάποιον άλλο, να μην τα παίρνεις τοις μετρητοίς όσα λέει. Ναι, είναι μια περίπτωση κάπως πιο ειδική απ’ τους άλλους. Είναι, όμως, ωραίος τύπος, έτσι;