Ο χωρισμός μοιάζει με χρήση από ψυχότροπες ουσίες

Πριν μερικά χρόνια είχα ρωτήσει μια κοπέλα που μόλις είχε πάρει διαζύγιο, πότε κατάλαβε ότι δεν πήγαινε άλλο με τον πρώην σύζυγο. Μου είχε πει «όταν οι Κυριακές άρχισαν να γίνονται οικτρά βαρετές γιατί πια οι δυο μας δεν είχαμε κάτι να πούμε». Τότε μου είχε φανεί κάπως περίεργο, ίσως ξένο για τα δικά μου δεδομένα και αδιαμφισβήτητα παράδοξο το να έχεις αποφασίσει να μοιραστείς τη ζωή σου με κάποιον και τελικά να μην μπορείς να μοιραστείς ένα Κυριακάτικο απόγευμα.

Για χρόνια με στοίχειωνε αυτή η φράση και ομολογώ ότι φοβόμουν μήπως βρεθώ κι εγώ στην ίδια θέση, να οικτίρω τον εαυτό μου που διάλεξε κάποιον με τον οποίο εν τέλει αδυνατεί να συνυπάρξει. Με τον καιρό ανακάλυψα πως αυτό που σε κάνει να συνειδητοποιείς ότι ήρθε το τέλος διαφέρει από άνθρωπο σε άνθρωπο και φυσικά από σχέση σε σχέση.

Όσο περνούν τα χρόνια όλο και περισσότεροι χωρίζουν, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας τους. Τα σημάδια αλλάζουν μα το αποτέλεσμα λίγο πολύ μοιάζει. Ο πόνος μένει.

 
Για μένα η συνειδητοποίηση ότι φτάνουμε στο τέλος ήρθε όταν μετά από έναν τσακωμό δεν έβρισκα πια το κουράγιο να προσπαθήσω να λύσω την παρεξήγηση. Κάτι μέσα μου με ωθούσε να κρατήσω τις δυνάμεις μου για κάτι που θα είχε ουσία όπως το να αρχίσω από το μηδέν, όχι να επενδύσω λιγάκι ακόμα σ ’αυτό που ήδη είχα. Η στιγμή που επέλεξα να σιωπήσω και να μην ασχοληθώ άλλο εντυπωσίασε ακόμα κι εμένα, κι εκεί κατάλαβα ότι λίγο πριν το τέλος ανακαλύπτεις κι εσύ το πόσο έχεις αλλάξει αλλά και το πόσο απρόβλεπτη είναι η ανθρώπινη φύση.

Στην εφηβεία μου ήξερα μια κοπέλα που είχε δοκιμάσει λογιών-λογιών ουσίες και μου χε πει για κάτι ψυχοτρόπα «δεν ξέρεις πώς θα σου τα σκάσει». Ε, λοιπόν, έτσι πάει και με τους χωρισμούς. Δεν έχεις ιδέα πώς θα αντιδράσεις, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο πολιτισμένα ή απολίτιστα θα φερθείς, αν θα σπάσει κάτι μέσα σου απότομα ή αν θα γίνει σταδιακά και βαθμιαία. Δεν μπορείς να το προβλέψεις ή να το εκτιμήσεις και επουδενί δεν μπορείς να κρίνεις βάσει χαρακτήρα όσο πρακτικό κι αν θα ήταν δυνητικά.

Κάθε χωρισμός είναι και μια έκπληξη. Θα εκπλαγούμε από τους εαυτούς μας αλλά και τον σύντροφό μας. Θα απογοητευτούμε με εκείνα που μέχρι χθες μας γοήτευαν και θα δυσανασχετήσουμε με εκείνα που θαυμάζαμε. Είναι ένας χωρισμός και είναι προγραμματισμένος να σου προκαλέσει πόνο, να σε βγάλει απ’ τα νερά σου αλλά και να σε κάνει να αναθεωρήσεις όσα είχες δεδομένα κι αυτό περιλαμβάνει και τον ίδιο σου τον εαυτό και πώς τον εκλαμβάνεις.

Μετά από έναν χωρισμό ξανασυστήνεσαι με τον εαυτό σου ή καλύτερα ξαναστήνεις τον εαυτό σου, όμως λίγο πριν δεν έχεις ιδέα ουσιαστικά. Λίγο πριν το τέλος, μόνο νομίζεις, μόνο υποθέτεις, μόνο πιθανολογείς. Και φοβάσαι.

Φοβάσαι το αβέβαιο ακόμα κι αν είναι αναπότρεπτο. Φοβάσαι τον χωρισμό γιατί «δεν ξέρεις πώς θα σου τα σκάσει».

 
Ο χωρισμός μοιάζει με ψυχοτρόπα που δεν έχεις ιδέα αν θα σε φέρουν σε κατάσταση ευφορίας ή απόλυτης θλίψης. Όμως για κάποιον ανεξήγητο λόγο βρέθηκες να τα έχεις ήδη πάρει αναμένοντας τα όποια επακόλουθα. Δε θα σου πω ψέματα, μήτε και θα σου προωθήσω το «χάπι του χωρισμού» σαν πιθανό μεσσία ή πάρτι ντοπαμίνης. Το πιο πιθανό είναι να σε χαλάσει και μάλιστα άσχημα. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι δε θα σε βοηθήσει να δεις τα πράγματα αλλιώς.

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!