Οι όμορφες μέρες ξεκινούν μαζί σου

Ετοιμάζεσαι φουριόζος να πας στη δουλειά. Εγώ έχω λίγη ώρα ακόμα και μένω στο κρεβάτι. Σου λέω καλημέρα και σταματάς. Επιστρέφεις για δυο λεπτά να με φιλήσεις, να μ’ αγκαλιάσεις και να με βάλεις πάλι για ύπνο. Κι εγώ, μικρό και καλομαθημένο, ρουφάω τη στοργή και την αγάπη σου κι απολαμβάνω για μερικά δευτερόλεπτα μέσα στο μισοσκόταδο την όψη σου. Για μένα ξημέρωσε εκείνη τη στιγμή που με πρωτοφίλησες κι από τότε είναι πάντα μέρα. Έκτοτε, όλα γύρω μας λάμπουν και δεν υπάρχει σκοτεινιά. Ούτε καν πριν ανατείλει ο ήλιος.

Σε κοιτάζω τώρα που ’ναι ακόμα αχάραγο, νυσταγμένη κι αδυνατώ να θυμηθώ πώς ήταν η ζωή μου πριν σε γνωρίσω. Πόσες φορές κι αν σου είπα πια ότι ήρθες και της έδωσες χρώμα; Πόση αλήθεια να χωρά σε μια τόση δα φράση; Γελάω γιατί φαντάζομαι πόσο μελό θα ακούγεται στα αφτιά ενός τυχαίου, αλλά σκασίλα μου, αγάπη μου! Κανείς πια δε με νοιάζει στον κόσμο αυτό περισσότερο από σένα. Κανείς δεν μπορεί να σταθεί μπροστά σου και να επισκιάσει εσένα ή εμάς. Δε γίνεται γιατί δε θέλω να γίνει.

Για εμένα είσαι εσύ, εμείς κι οι άλλοι. Οι άλλοι, όμως, στέκουν μακριά θολοί· κοινοί κομπάρσοι. Εμείς στο φως. Όλα στο φως. Τίποτα κρυφό μεταξύ μας, μα τίποτα πασιφανές προς τέρψη της περιέργειας των άλλων. Φτάνει να ξέρουμε οι δυο μας πως είμαστε καλά. Φτάνει να σε έχω και να με έχεις. Να σε κοιτάζω όπως τώρα που ετοιμάζεσαι να φύγεις και να ηρεμεί η ψυχή μου και μόνο που υπάρχεις. Και μόνο που η ντουλάπα μου είναι πια ντουλάπα μας, το κρεβάτι μου, κρεβάτι μας και το σπίτι μου, σπίτι μας.

Άλλωστε κι η ζωή μου είναι κομμάτι της ζωής μας κι αυτό από μόνο του είναι ευτυχία. Ευτυχία που χτίσαμε μαζί. Εσύ κι εγώ. Σηκώσαμε τα μανίκια και δουλέψαμε για αυτό. Βάλαμε στην άκρη τον εγωισμό, κλείσαμε ο ένας τις πληγές του άλλου και δουλέψαμε γι’ αυτή τη σχέση. Μιλήσαμε ανοιχτά, δώσαμε τα χέρια και συμφωνήσαμε να προχωρήσουμε μαζί.

Δεν ξέρουμε τι θα μας φέρει το αύριο. Ίσως να είμαστε μαζί για πάντα, όπως λέμε. Ίσως κι όχι. Αλλά αυτήν τη στιγμή ξέρω πως για μένα είσαι ο σημαντικότερος άνθρωπος στη γη. Αυτήν τη στιγμή μπορώ να σου πω με απόλυτη σιγουριά ότι κανένα τέλος δε θα μπορέσει να χαλάσει όσα έχω ζήσει ως τώρα πλάι σου.

Τα έχω παίξει τα σενάρια στο κεφάλι μου στη λούπα. Κάθε άσχημο σενάριο έχει προβληθεί στο μυαλό μου εν μέσω κάποιου καβγά, σε μια κρίση ανασφάλειας ή στον παροξυσμό μιας ζήλιας. Τα έχω φανταστεί κι ήταν εφιάλτης, μα δε με προβληματίζουν. Μέσα μου ξέρω.

Αγάπη μου, εσύ θα είσαι για πάντα η πιο σημαντική μου σχέση. Εσύ και μόνο εσύ, θα είσαι μέχρι το τέλος του κόσμου η μεγαλύτερη αγάπη κι ο πιο όμορφος έρωτας της ζωής μου. Γιατί κάποια πράγματα γράφονται πάνω σου και δε σβήνουν ό,τι κι αν γίνει.

Στους χειρότερους καβγάδες μας, πάνω στην οργή μου, η τελευταία μου σκέψη είναι ότι σ’ αγαπάω. Εσύ· στην πιο άσχημη πτυχή σου. Εκεί με τα νεύρα και τις φωνές σου, στην γκρίνια ή στις παράξενες απαιτήσεις σου, εκεί που θα μπορούσα να σε μισήσω ή να σε βαρεθώ, εγώ αποδέχομαι την πρόκληση. Θα το ξεπεράσουμε, σκέφτομαι κι εκεί τελειώνει. Κάθε καβγάς τελειώνει. Εμείς συνεχίζουμε. Όλο και πιο δυνατοί.

Η ζωή φέρνει δυσκολίες, εμείς φέρνουμε αγάπη και χαμόγελο. Αντισταθμίζουμε τα άσχημα με τα καλά και προχωράμε. Κάνουμε ό,τι μπορούμε με ό,τι έχουμε και πάμε παρακάτω. Μαζί. Κι αυτό κάνει τη ζωή μας καλύτερη.

Έχω πάψει να σκέφτομαι τι θα έκανα χωρίς εσένα. Δε με νοιάζει καθόλου. Το μόνο που σκέφτομαι είναι πόσα πολλά πράγματα θα κάνουμε μαζί. Πόσες περιπέτειες είναι εκεί έξω και περιμένουν εμάς να τις ζήσουμε. Πόσα μέρη μας περιμένουν να τα εξερευνήσουμε και πόσες στιγμές έχουμε ακόμα να μοιραστούμε.

Με φιλάς στο κεφάλι και μου λες να σου στείλω όταν ξυπνήσω και να κοιμηθώ λίγο ακόμα. Φεύγεις κλείνοντας ήσυχα την πόρτα πίσω σου. Κουκουλώνομαι λίγο ακόμα με το πάπλωμα και χαμογελάω. Άλλη μια μέρα ξεκινά και θα είναι ωραία. Πώς το ξέρω; Μα μια μέρα που ξεκινά με αγάπη δεν μπορεί να είναι κάτι άλλο.