Όσοι αγαπούν τα βιβλία δεν πάνε ποτέ μόνοι στο κρεβάτι

Οι βιβλιοφάγοι, παρότι δεν το αντιλαμβάνονται -κι ίσως αυτό να εντείνει τη γοητεία τους- είναι οι καλύτεροι εραστές. Μια περιπέτεια, ένας έρωτας, ένα παραμύθι, μια αγάπη, μια επιστροφή, ένα ταξίδι, μια ιδέα, λίγη μέθη ή μια γλυκιά παραζάλη είναι μερικά απ’ όσα θα βρεις στο κρεβάτι τους. Αυτά, πότε τα φέρει άνθρωπος και πότε ένα βιβλίο, μα ποτέ δε θα αντικρίσεις ανάμεσα στα σεντόνια τους το τίποτα.

Εραστές της γνώσης κι ερωτεύσιμοι όσο κανείς, κυκλοφορούν δίπλα μας και προδίδονται απ’ το βλέμμα τους, που σκορπίζεται σχεδόν απροειδοποίητα στο απλανές, δραπετεύοντας έτσι συχνά απ’ την πραγματικότητα. Τους εντοπίζεις στις συζητήσεις μέσα απ’ τις εύστοχες αναφορές τους σε κάποιον συγγραφέα, ενώ τους μαρτυρά η γνώση που διακαώς επιθυμούν να μοιραστούν κι οι ξεχωριστές λέξεις που επιλέγουν για να φτιάξουν τα πιο γεμάτα νοήματα. Πολλές φορές, αρκεί απλά να περάσεις απ’ το σπίτι τους και θα τους προδώσει μια στοίβα από βιβλία που δεν έχουν βρει ακόμα μια θέση να χωρέσουν, πέραν της καρδιάς του ιδιοκτήτη τους, ή μια μεγάλη βιβλιοθήκη που είτε κρυφά είτε ανοιχτά τη θεωρούν κόσμημα του σπιτιού τους.

Αυτοί οι άνθρωποι δε φαντάστηκαν ούτε για μία στιγμή πως τα βιβλία τους θα τους έδιναν όλη αυτή τη γοητεία. Τα βιβλία τους τα διάλεγαν για να χορτάσουν τη δίψα τους για μάθηση, για να καλύψουν μια ανάγκη φυγής απ’ τον αληθινό κόσμο ή για να βρουν τρόπους να τον καταλάβουν, να τον ερμηνεύσουν ή ακόμα και να τον αντέξουν.

Μόνος τους στόχος υπήρξε το συναίσθημα της πληρότητας που σε καταλαμβάνει ολοκληρώνοντας ένα καλό βιβλίο και που ύπουλα σε κάνει να ορέγεσαι το επόμενο συναρπαστικό ανάγνωσμα. Παράλληλα, όμως, αυτοί οι φιλαναγνώστες κατόρθωσαν να γίνουν κι οι πιο περιζήτητοι συνομιλητές, οι πιο αξιόλογοι συνδαιτυμόνες κι οι πλέον ερωτικοί σύντροφοι.

Γιατί οι βιβλιοφάγοι βρήκαν το κλειδί της αγάπης και του έρωτα στις λέξεις. Άδραξαν λόγια, ιδέες και συναισθήματα οργώνοντας σελίδες κι έγινε το μυαλό κι ο λόγος τους το πιο ερωτικό τους όπλο. Δε χρειάζεται να σ’ ακουμπήσουν για να σε αγγίζουν. Μία τους κουβέντα, εφόσον το επιθυμούν, διαπερνά κάθε κύτταρό σου. Αυτοί οι τύποι κερδίζουν πρώτα το μυαλό σου και πριν το καταλάβεις βρίσκονται εντός των πυλών. Σε έχουν κατακτήσει χωρίς καν να σε πολιορκήσουν γιατί γίνονται όλα εκ των έσω, με προδότη το ίδιο σου το μυαλό!

Αν τους ερωτευτείς δεν υπάρχει γυρισμός και καμία σύγκριση με άλλους. Σαν να σβήνει το κοντέρ και να ξεκινά μ’ αυτούς. Σε συνεπαίρνουν στους συλλογισμούς τους και βλέπεις τον κόσμο αλλιώς μέσα απ’ τα μάτια τους. Πότε ρομαντικά, πότε κυνικά, πότε αισιόδοξα, πότε ρεαλιστικά, μα όποιο κι αν είναι το πρίσμα, είναι γεγονός πως δε θα ξαναδείς τον κόσμο ποτέ πια τον ίδιο. Μοιάζει σαν να βρήκες τα χρώματα και τις αποχρώσεις όταν βρήκες αυτούς· σαν να ήταν όλα γκρι πρωτύτερα. Δίνουν στη ζωή σου μια άλλη υπόσταση, σε κάνουν να βιώνεις κάθε στιγμή πιο έντονα σαν να γεννήθηκες τώρα κι όλα να μοιάζουν καινούρια.

Έχουν γνώσεις, πολιτισμό και παιδεία. Έχουν ιδέες κι ένα ευρύτατο φάσμα συναισθημάτων. Είναι σαν μυθικά πλάσματα, από άλλο κόσμο ή από άλλη εποχή. Τους θαυμάζεις, τους αγαπάς και τους θες κοντά σου ακόμα κι όταν επιλέγουν τη μοναξιά τους για να απολαύσουν το νέο τους βιβλίο.

Γιατί με κάθε νέο βιβλίο ανακαλύπτουν νέους κόσμους, καινούριες ιδέες κι όλα αυτά τα κάνουν κομμάτι τους. Διευρύνουν τους ορίζοντές τους και βελτιώνονται σαν προσωπικότητες, έτσι, έχουν εύκολα μια καλή συμβουλή να δώσουν. Αυτός είναι κι ο λόγος που σε αυτούς τους ανθρώπους βρίσκεις πάντα έναν ώμο να γείρεις, μια αγκαλιά να κρυφτείς και κάποιον που όχι μόνο θα σε ακούσει αλλά και θα σε νιώσει.

Αυτούς τους ανθρώπους δεν τους κατακτάς εύκολα, ίσως και να μην τους κατακτάς καθόλου. Μάλλον σε διαλέγουν κι επιλέγουν να κατακτηθούν. Αν είσαι από εκείνους τους λίγους τυχερούς που έχουν επιλέξει, τότε να ξέρεις πως δε θα περάσει μέρα που να μην ακούσεις κάτι έξυπνο, που να μη μάθεις κάτι νέο. Μόνο φρόντισε, αν δεν μπορείς να ακολουθήσεις την εξέλιξή τους, να μην τους κρατήσεις κάτω. Είναι ελεύθερα πνεύματα, μα σαν το θελήσουν είναι και τα πιο πιστά· σε ιδέες, ιδανικά κι ανθρώπους. Πώς να’ ναι άδεια, λοιπόν, τα σεντόνια τους;