Όταν το on-off στη σχέση είναι κι αυτό που τη ζωντανεύει

Χωρίσατε πάλι. Δεν είναι η πρώτη φορά και μάλλον δε θα ’ναι κι η τελευταία. Κάποια ζευγάρια έχουν ως χαρακτηριστικό το ότι δεν τους βλέπεις ποτέ χώρια, κάποια ότι παραμένουν ανεξάρτητοι, ακόμα κι αν είναι μαζί και κάποια ότι χωρίζουν και τα ξαναφτιάχνουν κάθε δεύτερη βδομάδα. Δεν έχω ιδέα πώς μπορεί κανείς να το υπομείνει όλο αυτό το on-off σε μία σχέση αλλά σέβομαι πως ίσως για κάποιους να δουλεύει.

Μπορεί για σας να λειτουργεί. Σήμερα για παράδειγμα χωρίσατε γιατί αισθάνθηκες πως αδιαφορεί. Είναι λογικό να μη θέλει κανείς να τον έχουν για δεδομένο. Ο χωρισμός έρχεται να χαράξει μια κόκκινη γραμμή. Ένα όριο που δεν επιτρέπεις να λεηλατηθεί. Ίσως να μπορούσες να το δείξεις με κάποιον άλλο τρόπο. Ίσως πάλι να μη σου αφήνει η έντονη προσωπικότητά σου άλλη δίοδο. Όμως για μια ακόμα φορά σήμανε για σας η λήξη. Μπορεί να λες πως είναι οριστικό μα τα έχεις πει ήδη πολλές φορές και δεν καταφέρνεις πια να πείσεις κανέναν.

Ενδεχομένως ο χωρισμός υποσυνείδητα να σημαίνει για σας ότι «κερδίσατε» μια μάχη. Ίσως να σας τονώνει τον εγωισμό ή ακόμα και την αυτοπεποίθηση, να σας κάνει να νιώθετε δυνατοί κι όχι πληγωμένοι ή θύματα. Ίσως με το να βάζετε ένα τέλος –ακόμα κι αν αυτό επαναλαμβάνεται – να νιώθετε πως έχετε τον έλεγχο ή «το πάνω χέρι» στην σχέση αλλά και στα ίδια σας τα συναισθήματα. Ακόμα όμως κι αν δεν το παραδέχεστε, η αλήθεια είναι πως κανείς δεν έχει τον απόλυτο έλεγχο των συναισθημάτων του κι ίσως να είναι αυτή η αιτία κάθε σας επανασύνδεσης.

Αργά ή γρήγορα θα μιλήσετε πάλι, αργά ή γρήγορα θα βρεθείτε ξανά. Θα ξεκινήσετε δειλά-δειλά να βγαίνετε, θα θυμηθείτε τις όμορφες στιγμές σας και θα ξεχάσετε τι σας χώρισε –έστω προς στιγμήν. Θα κυλήσετε πάλι ο ένας στην αγκαλιά του άλλου κι ίσως να κρατήσει αυτή η χαρά λιγάκι παραπάνω, μα κάποια στιγμή θα ξαναχωρίσετε.

Θα το διαλύσετε πάλι γιατί οι διαφορές σας δεν επιλύθηκαν ουσιαστικά, γιατί ποτέ δε λύνονται αν δεν τις δουλέψεις κι αυτό απαιτεί ωριμότητα σκέψης και αυξημένη συναισθηματική νοημοσύνη κι απ’ τις δυο πλευρές. Όσο κι αν έχετε αναγάγει την παράβλεψη των ασυμβατοτήτων σας σε επιστήμη –γιατί βολεύει να τα κρύβουμε κάτω απ’ το χαλί-, οι ρήξεις σας είναι ίσως περισσότερες από τις γέφυρες που ρίχνετε. Οι μεταξύ σας διαφορές, η νοοτροπία του καθενός σας, ο τρόπος που αντιλαμβάνεστε τον κόσμο ή που δείχνετε το ενδιαφέρον σας πιθανότατα να διαφέρει τόσο που να σας χωρίζει τελικά.

Και ταυτόχρονα υπάρχει κάτι να σας ενώνει κάθε φορά. Για μένα αυτό είναι το πιο αξιοθαύμαστο και αξιοπερίεργο! Αυτό το κάτι που σας αναγκάζει να είστε και πάλι μαζί. Μπορείτε να πείτε ότι είναι το πάθος ή η συνήθεια. Θα μπορούσε κάλλιστα μέχρι και να σας κατηγορήσει κανείς ότι αδυνατείτε να διαχειριστείτε τη μοναξιά σας. Θα ήταν ίσως πολύ εύκολο αλλά και κοινότυπο να λέγαμε ότι καταλήγετε πάλι μαζί γιατί ο ένας είναι η «πεπατημένη» του άλλου. Μπορεί κι όντως έτσι να είναι γιατί και ποιος δε φοβάται τη μοναξιά; Όμως, ενδέχεται να είναι και κάτι παραπάνω. Κάτι ρομαντικότερο των καιρών μας, κάτι παράταιρο της λογικής μας.

Αυτή η ακαταμάχητη έλξη κι επιθυμία για κάποιον σχεδόν άγνωστο, είναι τρομακτική και θέλει ωριμότητα, πειθαρχία και δύναμη να την αποδεχτείς και να την χειριστείς. Ίσως το πάθος και ο πόθος σας να είναι τέτοια που να μετατρέπεται σε ζήλια ή θυμό. Ίσως να μη μάθατε ποτέ να δείχνετε το ενδιαφέρον σας χωρίς να πληγώνετε τους άλλους. Ποιος ξέρει;

Μπορεί να είναι κι ένα συνονθύλευμα όλων αυτών. Μια δική σας συνταγή από αισθήματα, σκέψεις κι αδυναμίες. Εδώ που τα λέμε κάθε σχέση διαφέρει. Ίσως κάποιοι να χρειάζονται λίγο χρόνο χωριστά για να δουν ότι μαζί είναι καλύτερα. Ίσως πάλι το «μαζί» να είναι τόσο χειμαρρώδες που να τους κατακλύζει και τα διαστήματα του «χωριστά» να μοιάζουν σωτήρια. Ποιος μπορεί να κρίνει τα συναισθήματα; Σίγουρα, όχι εγώ. Σίγουρα όχι όποιος ερωτεύτηκε και παθιάστηκε έστω και μια φορά στη ζωή του.