Ψάχνοντας δουλειά κι άλλα μυθικά πλάσματα στην Ελλάδα της κρίσης

Αν έχεις ανοίξει πρόσφατα κάποιο site ανεύρεσης εργασίας θα έχεις δει εκατοντάδες αγγελίες που ο καθένας τους ζητάει ό,τι του ‘ρθει. Βλέπεις μια λίστα από απαραίτητα προσόντα, με την προϋπηρεσία σχεδόν πάντα βασικό στοιχείο -γιατί το να αποκτήσεις προϋπηρεσία είναι το μόνο εύκολο στην Ελλάδα της κρίσης- κι έπειτα ακολουθεί ό,τι βάζει ο νους σου! Άσε τη φαντασία σου να οργιάσει γιατί αυτοί που αναζητούν εργαζομένους δεν αρκούνται στις γνώσεις και στις ικανότητες, όχι! Απαιτούν κι άλλα χαρακτηριστικά που είτε στα έδωσε η μαμά σου όταν γεννήθηκες είτε όχι!

Μία απ’ τις πιο «αστείες» αγγελίες που διάβασα πρόσφατα ήταν μια που αναζητούσαν γραμματέα. Συγκεκριμένα ήθελαν μια υποψήφια με εμπειρία κι ικανότητα στην επικοινωνία και τις δημόσιες σχέσεις, γνώσεις διοίκησης και μάρκετινγκ, πτυχιούχο, αγγλικά και δεύτερη ξένη γλώσσα επιθυμητή, με καλή γνώση Η/Υ, social media, internet, εμφανίσιμη και -αν έχετε τον θεό σας- ψηλή! Τι θέλει να πει ο ποιητής; Μια ωραία πρωία, μαζεύτηκε η «διοίκηση» και μετά από πολύ ώριμη σκέψη θα είπαν «Πού πας, μανδάμ, με το 1,60 για γραμματέας; Ούτε στη ρεσεψιόν δε θα φαίνεσαι! Άσε και θέλουμε να μας κατεβάζεις και τις κουρτίνες και πού budget για σκάλες να ανεβαίνει το ένα κι ένα μίλκο; Όχι, παιδιά, ψηλή ζητήστε κι όμορφη, παρακαλώ, γιατί μια γλάστρα που είχα για ομορφιά μαράθηκε!».

Κάπως έτσι θα έχουν γίνει κι όλες οι υπόλοιπες αγγελίες που δεν ξέρω τελικά αν ψάχνουν ανθρώπους ή πολυμηχάνημα. Αναζητάς κι εσύ, δόλιε άνεργε, μια δουλειά, βλέπεις να ζητούν τη μάνα τους, τον πατέρα τους κι ό,τι είδαν ψες στο όνειρό τους, τρως μια απογοήτευση όλη δική σου που δεν πληροίς τις προϋποθέσεις τους και θαρρείς πως δε θα βρεις ποτέ δουλειά. Θέλω να με προσέξεις καλά! Μη σώσεις να βρεις σε τέτοιους τύπους δουλειά! Οι τύποι είναι το λιγότερο γελοίοι! Απ’ τη συνέντευξη που θα σε περάσουν μέχρι τη δυνητική πρόσληψη θα σκυλομετανιώσεις που πάτησες εκείνο το ρημάδι το “send” κι έστειλες το βιογραφικό σου!

Πολλές φορές μάλιστα περνάς και 2-3 συνεντεύξεις, κάνεις κι ένα «ψυχολογικό τεστ» -απορώ πως δε δίνεις και δείγμα απ’ τα ούρα σου- για να καταλήξεις, ίσως, να σε προσλάβουν για μερικά ευρώ τα οποία, κατά κανόνα, φτάνουν μέχρι και τα μέσα του προηγούμενου μήνα! Στις συνεντεύξεις δε, σου κάνουν τόσες ερωτήσεις που απ’ τη μία ψάχνεις τον ανακριτικό φακό κι απ’ την άλλη αναρωτιέσαι αν δίνεις πάλι έκθεση στις πανελλήνιες. Κι είναι και κάποιες ερωτήσεις, μωρ’ αδερφάκι μου, όπως το «Γιατί θες να εργαστείς;» ή το «Τι ψάχνεις σε μια δουλειά» που, αν μη τι άλλο, σε προκαλούν να ξεχάσεις τους τρόπους σου και να δώσεις μια απάντηση με γερή δόση ειλικρίνειας.

Δεν είναι ότι βαρέθηκα να κάνω την πριγκίπισσα, μεγάλε, δεν έχω επιλογή! Για να ζήσω πρέπει να δουλέψω και σε μια δουλειά ψάχνω κυρίως το να με πληρώνει για όλα αυτά που θα κάνω και να μη με στύβει, ώστε και να ζω αξιοπρεπώς και να μη μου τα τρώνε οι ψυχολόγοι. Γκε-γκε; Μη μου πρήζεις, λοιπόν, συκώτια και λοιπά συστήματα και λέγε: τη δουλειά θα την πάρει κανένας από εμάς που έχετε στημένους εδώ απ’ έξω ή θα δοθεί με τυφλή ανάθεση στην ανιψιά του μπατζανάκη του κουμπάρου του ιδιοκτήτη;

Στην Ελλάδα είμαστε, αυτά συμβαίνουν. Εργασιακός μεσαίωνας κι η νοοτροπία του να έχεις «μέσον» καλά κρατεί. Αν δεν έχεις εσύ το μέσον σε τρώει η αγωνία, το άγχος, ο φόβος. Είμαστε πολλοί έτσι. Ανησυχούμε για το μέλλον μας, κλαίμε τα χρόνια που φάγαμε στα θρανία και τα βάζουμε με τα πτυχία που, αντί να γίνουν το σπουδαίο μας μέλλον, μόνο κορνίζες έγιναν.

Μην απογοητεύεσαι όμως, αδερφέ, θα φτιάξει κάποια στιγμή. Μπορεί να αργήσει, αλλά θα φτιάξει. Ή έτσι να σκέφτεσαι και να μη χάνεις το χαμόγελό σου. Μπορεί να σου στερούν τον ύπνο σου η ανεργία κι οι παράλογες απαιτήσεις των εργοδοτών -λες κι έχουν όλοι την Τζάιαντ, γαμώ τον Γιάγκο και τη Βίρνα- αλλά δεν μπορούν να σου στερήσουν την ικανότητά σου να ονειρεύεσαι!

Ονειρέψου, λοιπόν, μια δουλειά όπως τη θες. Μια ζωή όπως σε ευχαριστεί. Στα όνειρα δε χωρούν συμβιβασμοί κι εκπτώσεις. Αυτά τα κάνει η πραγματικότητα μέχρι το σημείο που θα της το επιτρέψεις. Και μην της το επιτρέψεις και πολύ. Θυμήσου: σε έχουν ανάγκη για να δουλέψει το τσαρδί τους όσο ανάγκη τους έχεις κι εσύ.