Σύντομη ιστορία θρίλερ για φαγανούς: «Δίαιτα»

Εδώ και 8 μήνες και 10 μέρες είμαι σε δίαιτα. Αυστηρή δίαιτα. Εντάξει-εντάξει, πριν σκίσετε τα ιμάτιά σας διατροφολόγοι και υπέρμαχοι της υγιεινής διατροφής, ομολογώ πως δεν είναι δίαιτα αλλά «ένας πιο υγιεινός τρόπος πρόσληψης τροφής με στόχο την απώλεια βάρους», ικανοποιημένοι όλοι; Εγώ όμως θα συνεχίζω να τη λέω δίαιτα γιατί μου στερεί μερικές πολύ αγαπημένες μου –και πολύ ανθυγιεινές– συνήθειες όπως το να τρώω γαριδάκια και σοκολατάκια εναλλάξ στον καναπέ βλέποντας Netflix. Έχει κανείς θέμα με το χόμπι μου; Ήρεμα ρωτάω.

Τέλος πάντων, μ’ αυτά και μ’ εκείνα τον τελευταίο καιρό, το μικρό τρισχαριτωμένο γουρουνάκι που κρύβω μέσα μου τρώει καθημερινά μπούλινγκ από την fit πλευρά μου γιατί, ναι ρε φίλε, είμαι κι από αυτό ενίοτε. Κι όσο με καταπιέζω να πάω για λίγο περπάτημα ακόμα ενώ αυτό που σκέφτομαι καθ’ οδόν είναι πότε θα βουλιάξω στη ζεστή παπλωματάρα μου, πετυχαίνω στο δρόμο τους πραγματικά fit τύπους και –να μη σας κρυφτώ– λίγο τους φθονώ, λίγο θέλω να τους βάλω τρικλοποδιά, αλλά σάμπως τους προλαβαίνω που τρέχουν λες και κατεβαίνουν στον Μαραθώνιο;

Βασικά, δε ζηλεύω το κορμί τους τόσο, όσο την επιμονή τους και τη θέλησή τους να ακολουθούν ένα υγιεινό μοντέλο ζωής που περιλαμβάνει συστηματική άσκηση και καλή διατροφή. Φίλε μου, εγώ τρέχω παραπάνω μόνο και μόνο για να φάω χωρίς τύψεις εκείνη τη σοκολάτα που έκρυψα στο ντουλάπι και νιώθουμε ο ένας για τον άλλο έναν μεγάλο ανομολόγητο έρωτα εδώ και μέρες. Δεν έχω ιδέα πού βρίσκει κανείς όλη αυτήν την ενέργεια να τρέχει σε γυμναστήρια, να κάνει cross-fit και να τρώει home-made μπάρες βρώμης για σνακ. Το πιο υγιεινό σνακ που τρώω με ευχαρίστηση, είναι η μπανάνα και ιδανικά μέσα σε μια κρέπα σοκολάτα-μπισκότο.

Μα τα φτερωτά σανδάλια του Ερμή, αυτό το ψυχικό σθένος να αντισταθείς στην πίτσα, τη σοκολάτα και το άραγμα στον καναπέ τους κάνει στα μάτια μου υπεράνθρωπους –γι’ αυτό θέλω να τους κλοτσήσω, να δω αν είναι άνθρωποι ή ρομπότ! Βγαίνετε εκεί όλοι παρέα, τους βλέπεις να τρώνε άφοβα τα πιτόγυρα όσο εσύ μασουλάς το μαρούλι σου -λες και βγήκες να βοσκήσεις- κι έπειτα σε ρωτάνε πώς πάει η δίαιτα και μπράβο σου που ακολουθείς στις εξόδους χωρίς να χαλάς τη διατροφή σου. Αδερφέ, καλά πάει η δίαιτα η μεταξύ μας σχέση δεν ξέρω πώς θα πάει κι όσο για τη διατροφή μου λίγο ακόμα κι όχι μόνο θα τη χαλάσω, αλλά θα ταυτιστώ με τις διατροφικές συνήθειες του Χάνιμπαλ Λέκτερ!

Γιατί το θρίλερ στη δίαιτα δεν είναι η αλλεπάλληλη βοσκή, ούτε το να αποδεχτείς πως πρέπει να βελτιώσεις την υγεία σου. Το θρίλερ είναι να βλέπεις τους γύρω σου να τρώνε αυτά που στερείσαι κι εσύ να μένεις ακλόνητος στη θέση σου. Κι αν τυχαίνει να έχεις κάποιον στην παρέα απ’ αυτούς τους πολύ τυχερούς κι ευλογημένους που δεν παίρνουν γραμμάριο κι ας αφανίζουν στάνες, νιώθεις λες κι οι νεράιδες που σε καλωσόρισαν όταν γεννήθηκες σε μουτζώσανε αντί να σου ευχηθούν. Τι σας κάναμε βρε καρακάξες και ξηγηθήκατε έτσι;

Για όσους έχουν βιώσει τη φάση, είμαι σίγουρη πως κατανοούν πλήρως το συναίσθημα. Όσο κι αν λέμε να αγαπάμε το σώμα μας, πως δεν έχει σημασία η εμφάνιση κι ότι ο σωματότυπος του καθένα είναι διαφορετικός –φράσεις που ισχύουν πράγματι-, η πίεση που δεχόμαστε όλοι οι αφράτοι άνθρωποι από το περιβάλλον μας αλλά και την ίδια την κοινωνία είναι μεγάλη. Συχνά, η πίεση που ασκούμε κι εμείς στους εαυτούς μας είναι τέτοια που δε μας επιτρέπει εκ προοιμίου να έχουμε μια υγιή σχέση με το φαγητό. Ακόμα κι αν αγαπάμε τις καμπύλες μας, στο πίσω μέρος του μυαλού μας έχουν παρκαριστεί μπόλικες αρνητικές σκέψεις και καταστάσεις που έχουμε βιώσει και που μας μποϊκοτάρουν εκ των έσω και σε ανύποπτο χρόνο.

Η δίαιτα λοιπόν, είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ. Δεν υπάρχει δολοφόνος, δεν υπάρχει κάποιο μυστήριο ή ερωτηματικό. Υπάρχει όμως μια συναισθηματική φόρτιση, μια απορυθμισμένη κατάσταση, μια τάση για επαναφορά της ισορροπίας που θα φέρει την πολυπόθητη «κάθαρσις» για τον κεντρικό ήρωα του θρίλερ –στην προκειμένη, αυτόν που κάνει διατροφή.

Η ψυχολογία σου όσο τελείς σε δίαιτα, λίγο-πολύ εξαρτάται απ’ το αν κατάφερες να χάσεις βάρος. Πιέζεις τον εαυτό σου να κάνεις το καλύτερο, να περπατήσεις, να τρέξεις, να γραφτείς γυμναστήριο, να τηρήσεις το πρόγραμμα, να πεις όχι σε εκείνο το γλυκό που σε κέρασαν. Απογοητεύεσαι αν κάτι πάει στραβά αλλά όταν τα καταφέρνεις νιώθεις θεός. Σου ανήκει ο κόσμος!

Βάζεις μικρούς στόχους μέχρι το μεγάλο επίτευγμα για να ντοπάρεσαι με κάθε νίκη και να συνεχίζεις δυναμικά σαν να είσαι πρωταθλητής του στίβου που κόβει την κορδέλα στο τέρμα. Και είσαι! Είσαι πρωταθλητής στον δικό σου στίβο. Δίνεις τον δικό σου αγώνα για μια καλή φυσική κατάσταση και μια υγιεινή ζωή και μπράβο σου. Όχι γιατί αδυνάτισες αλλά γιατί προσπάθησες, με νιώθεις; Εκεί είναι όλη η ουσία. Μπορεί να πρόκειται για ένα κιλό το μήνα ή για 4, μπορεί να είναι 10 κιλά στη διάρκεια ενός χρόνου– δεν έχει σημασία. Αρκεί που προσπαθείς να είσαι υγιής. Αρκεί που σε προσέχεις!

Μπορεί η πάλη με την απώλεια βάρους να πρόκειται για ένα «πρόβλημα του ανεπτυγμένου κόσμου» άλλα σε έναν τέτοιο κόσμο ζούμε. Θεωρώ πως η μάχη που τυχαίνει να δίνω τώρα, είναι σ’ όλους γνώριμη μιας που, σύμφωνα με έρευνα του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας, έξι στους δέκα Έλληνες είναι παχύσαρκοι. Κι είναι αυτή μια τραγική πρωτιά για την Ελλάδα εντός της Ευρώπης.

Ας είμαστε ειλικρινείς, το φαγητό είναι ωραίο, τα γλυκά είναι απόλαυση κι όταν δέχεσαι πίεση από παντού, θα το ρίξεις (και) στο φαγητό. Θα πάρεις μερικά ή και πολλά κιλά. Δε θα τρελαθούμε κιόλας. Οι δίαιτες δεν είναι για να μας κάνουν δυστυχισμένους, αλλά για να δώσουν βάθος χρόνου στη ζωή και την ευτυχία μας. Θρίλερ, ναι. Μα στο τέλος έρχεται η εξιλέωση.

ΥΓ: Αν είστε σε μια προσπάθεια απώλειας βάρους, φροντίστε να είναι μια υγιής προσπάθεια. Ζητήστε βοήθεια από ειδικούς και μην καταφύγετε σε δραστικές μεθόδους που ίσως βλάψουν την υγεία σας. Το παν είναι να είσαι, όχι να φαίνεσαι.