Εδώ και κάμποσο καιρό ένα αίσθημα μοναξιάς με κυριεύει. Νιώθω μια αδυσώπητη θλίψη, μια ανικανοποίητη δίψα για επαφή. Πάει καιρός από τότε που οι αγκαλιές δίνονταν απλόχερα, που τα χάδια και τα φιλιά ήταν μέρος της καθημερινότητάς μας. Πρώτα ήρθε ο φόβος, έπειτα ο δισταγμός κι ύστερα η αποχή απ’ την επαφή μάς έγινε συνήθεια. Τώρα όλα τα θετικά συναισθήματα που προκαλούσε η επαφή λιγόστεψαν. Ο καθένας μας έχει κλειστεί στον εαυτό του και τα όμορφα συναισθήματα που ενέπνεε ο ένας στον άλλο έχουν μειωθεί δραματικά.
Ευτυχώς που υπάρχουν κάποιοι αυτόματοι πωλητές συναισθημάτων και καταφέρνουμε να λύνουμε έστω και προσωρινά αυτή μας την ανάγκη. Κάθε γειτονιά έχει και από έναν τουλάχιστον, ώστε να μπορούμε να έχουμε όλοι εύκολη πρόσβαση σε λίγη αγάπη, λίγη στοργή, στο αίσθημα αποδοχής. Κάθε μπουκαλάκι που θα βρεις σε έναν από αυτούς τους πωλητές έχει ξεχωριστό χρώμα ανάλογα με το τι περιέχει και έρχεται σε διαφορετικά μεγέθη, ώστε να ανταποκρίνεται στην ποσότητα που χρειάζεσαι ή επιθυμείς.
Για παράδειγμα, αν θες να πάρεις τη στοργή εκατό χαδιών, θα χρειαστείς το μεσαίο μέγεθος από το πορτοκαλί μπουκάλι, αν θες να νιώσεις κάτι περισσότερο από απλή στοργή, κάτι πιο σύνθετο, όπως την αποδοχή, το πάθος και την αγάπη ενός αμοιβαίου έρωτα, θα χρειαστεί ίσως να ξοδευτείς και να επιλέξεις το κοκτέιλ του κόκκινου-ροζ μπουκαλιού.
Βέβαια, έχε κατά νου ότι τα κοκτέιλ δεν είναι μόνο ακριβότερα αλλά συχνά προκαλούν παρενέργειες κι ενέχουν τον κίνδυνο του εθισμού. Βλέπεις, το συναίσθημα αυτό είναι πολύ δυνατό και έτσι δεν είναι λίγες οι περιπτώσεις που μετά την κατανάλωσή του δημιουργούνται στον λήπτη παραισθήσεις ότι δήθεν ο κόσμος είναι καλύτερος, ότι η ζωή είναι ικανοποιητική και ευχάριστη και άλλα τέτοια αμιγώς ουτοπικά κι αβάσιμα. Ταυτόχρονα, όταν η δράση του αρχίζει να ξεφτίζει, το αίσθημα κενότητας μοιάζει μεγαλύτερο και συχνά αβάσταχτο. Αυτός είναι και ο κυριότερος λόγος που πολλοί επιστρέφουν γρήγορα για την επόμενη αγορά τους, μη λαμβάνοντας υπόψη τα προειδοποιητικά μηνύματα που ντύνουν όχι μόνο το μπουκαλάκι που παίρνουν στα χέρια τους αλλά κι ολόκληρο το μηχάνημα αυτόματης πώλησης.
Λέγοντας αυτό, πρέπει να αναφέρω ένα αστείο συμβάν στο οποίο ήμουν πρόσφατα μάρτυρας. Κοντά στο γραφείο όπου εργάζομαι, μπροστά από έναν αυτόματο πωλητή των «κοκτέιλ συναισθημάτων», ένας άντρας και μια γυναίκα λογομαχούσαν εντόνως για το ποιος έφτασε πρώτος και άρα δικαιούται το τελευταίο μπουκαλάκι «Αληθινής Αγάπης». Αυτό το κοκτέιλ έχει τις περισσότερες πωλήσεις και την μεγαλύτερη ζήτηση. Λένε πως σε κάνει να νιώθεις πληθώρα συναισθημάτων όπως αποδοχή, στοργή, ασφάλεια, χαρά, ικανοποίηση αλλά και μεγαλύτερη αυτοεκτίμηση ενώ βελτιώνει τη διάθεσή σου και μειώνει το στρες.
Αυτοί οι δύο, κρίνοντας από την ενδυμασία τους πρέπει να ήταν ιδιαίτερα εύποροι, αλλά βλέποντάς τους καταλάβαινες ότι ένιωθαν απόλυτα απελπισμένοι -τρομακτικός συνδυασμός αν με ρωτάς! Εκείνο το τοσοδούλικο μπουκαλάκι ήταν και για τους δύο απείρως σημαντικό, λες και επρόκειτο για ζήτημα ζωής και θανάτου. Ούρλιαζαν κι έσπρωχναν ο ένας τον άλλο, έπειτα έκλαιγαν και παρακαλούσαν, προσπαθούσαν να κοροϊδέψουν τον αντίπαλο και επιτίθονταν μαζί όταν ένας τρίτος έκανε πως πλησίαζε το μηχάνημα.
Ήταν τόσο αστείο γιατί κάθε φορά που έπρεπε να «προστατέψουν την περιουσία τους» από έναν τρίτο ήταν συγχρονισμένοι και λειτουργούσαν εκπληκτικά ως δυάδα και ταυτόχρονα έτρωγε ο ένας τις σάρκες του άλλου για να καταφέρει να καρπωθεί το αντικείμενο του πόθου του. Ίσως αν ζούσαμε σε άλλη εποχή να μπορούσαν να γίνουν ο ένας η αληθινή αγάπη του άλλου. Ίσως να τα πηγαίναν καλά και να συνυπήρχαν σαν ήρωες κάποιας ρομαντικής ιστορίας αν ήξεραν ότι θέλουν τα ίδια πράγματα και πως μαζί μπορούν να τα πετύχουν. Πάντως τότε το μόνο που κατάφεραν ήταν να βρεθούν στο αστυνομικό τμήμα της περιοχής.
Σ’ αυτό το σκηνικό επιβεβαιώθηκε η γνώμη μου ότι αυτά τα κοκτέιλ καλό είναι να μην τα δοκιμάσεις ποτέ. Καλύτερα να μην ξέρεις πώς είναι αν δεν μπορείς να το έχεις όσο συχνά το επιθυμείς. Καλύτερα το γνώριμο συναίσθημα της μοναξιάς παρά να κινδυνεύσεις να νιώσεις τέτοια απόγνωση. Και τώρα που στέκομαι μπροστά στον αυτόματο πωλητή συναισθημάτων, έτοιμη να πάρω λίγη «Στοργή», τα αναλογίζομαι όλα αυτά και χαίρομαι για τα συναισθήματα που μπορώ να αγοράσω με τέτοια άνεση, όμως ταυτόχρονα φοβάμαι να τολμήσω κάτι περισσότερο.
Πριν λίγους μήνες δοκίμασα για πρώτη φορά το «Θάρρος». Ένιωσα τόσο τολμηρή που απαίτησα αύξηση, άλλαξα τη διακόσμηση του σπιτιού μου, ξεκίνησα χορό και άλλαξα χρώμα στα μαλλιά μου. Ομολογουμένως έπρεπε να τα είχα κάνει καιρό, όμως δεν έβρισκα το σθένος. Ύστερα στάθηκα μπροστά στο ροζ μπουκαλάκι του «Έρωτα» και στο γαλάζιο της «Φιλίας». Πέρασα πολύ ώρα κοιτάζοντάς τα όσο η επίδραση του «Θάρρους» εξασθενούσε, μα τελικά δεν βρήκα το θάρρος να τα αποκτήσω.
Βολικοί οι αυτόματοι πωλητές συναισθημάτων, άγιος άνθρωπος αυτός που τα ανακάλυψε. Μακάρι να μπορούσαμε βέβαια να τα έχουμε και χωρίς χρήματα.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Σουζάνα Ντεζούκι
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
