Θα τα καταφέρουμε;

Θα τα καταφέρουμε; Το σκέφτομαι όλο και συχνότερα, όλο και πιο έντονα. Δεν είναι ότι άλλαξε κάτι μεταξύ μας, δεν είναι ότι πια δε σ’ αγαπώ, κάθε άλλο. Σ’ αγαπώ κάθε μέρα και περισσότερο, κάθε μέρα για νέους λόγους, αλλά και για τους παλιούς. Με μαγεύεις ακόμα όπως στην αρχή και νιώθω τυχερή που όλα μου τα συναισθήματα έχουν ανταπόκριση, όμως φοβάμαι. Φοβάμαι πως δε θα τα καταφέρουμε.

Δε φταις εσύ, ούτε τόσο οι ανασφάλειές μου -κι ας είναι αρκετές. Φταίνε οι άλλοι που ζουν γύρω μας. Εκείνα τα ζευγάρια που δεν άντεξαν, εκείνα τα ζευγάρια που ξέρουμε κι ένα προς ένα διαλύθηκαν. Φταίει κι ο τρόπος που χώρισαν ή χωρίζουν. Φταίει που είδα μπροστά μου έναν έρωτα –ακόμα κι αν ήταν άλλων– να λάμπει κι έπειτα να σβήνει σαν τη φλόγα ενός σπίρτου, ικανή να ανάψει μόνο ένα τσιγάρο.

Φταίει που βλέπω πόσο ελαφρά την καρδία αντιμετωπίζει κανείς μια σχέση. Φταίει που κάθε δεύτερη συμβουλή που ακούς στο δρόμο κι αφορά τα ερωτικά είναι προτροπή για να χωρίσεις. Φταίει που όλα αυτά με επηρεάζουν.

Μα εσύ με κοιτάς και γελάς! Ξέρεις κάτι που δεν ξέρω; Πώς είσαι τόσο σίγουρος; Πώς ήσουν εξ αρχής; Πιστεύεις τόσο σ’ εμάς, να νιώσω τύψεις που λιγοψυχώ ή με έμαθες τόσο καλά που αγνοείς με άνεση τους πανικούς που με κυριεύουν άνευ λόγου;

Βασικά, μην απαντάς. Μου αρκεί που γελάς και που είσαι σίγουρος. Μου αρκεί που είσαι δικός μου κι είμαι δική σου. Τώρα. Έστω για τώρα. Μου φτάνει αυτό κι ας θέλω πιο πολύ. Στο «για πάντα» φτάνεις με αρκετά «για τώρα», τα έχουμε πει. Βήμα-βήμα τη χτίζουμε τη σχέση, γι’ αυτό θα βάλω τα δυνατά μου.

Θα κλείσω τα μάτια και τ’ αφτιά μου σ’ όλα εκείνα τα στενάχωρα. Στους χωρισμούς και στα διαζύγια. Στις απιστίες και στους καβγάδες των άλλων. Θα κοιτάζω αλλού και θα τους προσπερνάω. Δεν είμαστε εμείς εκείνοι. Εμείς θα αντέξουμε, έτσι;

Μόνο που να, κάποιες στιγμές σκέφτομαι πως κι οι άλλοι θα το είπαν αυτό πριν έρθει το τέλος. Θα είπαν πως θα τα καταφέρουν. Θα αγκαλιάστηκαν σφιχτά και θα είπαν πως θα είναι μαζί, πως δε θα χωρίσουν, πως αγαπιούνται βαθιά. Δεν μπορεί παρά να το είπαν κι όταν το είπαν το ένιωθαν, έτσι δεν είναι; Λέει κανείς κάτι τέτοιο χωρίς να το νιώθει;

Κι όμως σταμάτησαν να το νιώθουν μια μέρα. Μια μέρα δεν αγαπιόντουσαν αρκετά, δεν ήταν πια ερωτευμένοι. Ερωτεύτηκαν άλλον, ορέχτηκαν κάποιον άλλο κι εν τέλει χώρισαν. Ναι, δεν έγινε απ’ τη μία μέρα στην άλλη, αλλά πιστεύεις πως το καταλάβαιναν όσο συνέβαινε; Μάλλον όχι. Μάλλον δεν το κατάλαβαν εγκαίρως. Μπορεί και ποτέ. Μα αγαπήθηκαν. Με το δικό τους τρόπο, σίγουρα αγαπήθηκαν, δεν μπορεί! Δε γίνεται να είμαι εγώ τόσο ρομαντική, θα ερωτεύτηκαν ο ένας τον άλλο. Όπως ερωτευτήκαμε κι εμείς.

Λοιπόν, αγάπη μου, σε ρωτώ και πάλι. Θα τα καταφέρουμε; Θα ζήσουμε τόσο μαζί που να μπορέσουμε να αποκαλέσουμε ο ένας τον άλλο την αγάπη της ζωής μας; Θα αντέξουμε στο χρόνο σαν τη γιαγιά και τον παππού μου που γέρασαν αγκαλιασμένοι;

Ξέρω πως οι καιροί έχουν αλλάξει. Ξέρω πως τίποτα δεν κρατάει όντως για πάντα. Αλλά μια ανθρώπινη ζωή δεν είναι δα και τόσο μεγάλο διάστημα, είναι; Είναι λίγο. Πολύ λίγο. Κι η αγάπη που σου κρατάω είναι πολλή. Γι’ αυτό μείνε.

Μείνε κι εγώ θα προσπαθήσω να τα καταφέρουμε. Δεν ξέρω αν θα μπορέσουμε τελικά, αλλά θα αρκεί που προσπαθήσαμε κι αν το πετύχουμε, στα παραμύθια που θα διαβάζω στα εγγόνια μας θα λέω αλήθεια στο τέλος· εμείς θα έχουμε πράγματι ζήσει καλύτερα.