The Bold Type· όταν το netflix μιλάει για όσα δεν ακούγονται

Έχουμε συνηθίσει -περισσότερο απ’ όσο θα έπρεπε- να βλέπουμε στις οθόνες μας γυναικείες φιλίες να αποδίδονται ως λυκοφιλίες, σαν να υποβόσκει μονίμως άφθονος ανταγωνισμός, ζήλια, μνησικακία και αρκετές φορές μπόλικος εσωτερικευμένος μισογυνισμός. Επιπλέον, οι αποφασιστικές, δυναμικές γυναίκες που επιδιώκουν την επαγγελματική επιτυχία αποτυπώνονται συχνά, αν όχι συστηματικά, ως αδίστακτες, εγωπαθείς και άκαμπτες. Αν έχεις βαρεθεί να βλέπεις αυτήν τη διάσταση κι αναζητάς μια νέα οπτική, πιο αληθινή και πολύ πιο αφυπνισμένη, τότε σου έχω μια πρόταση που (όπως θα έλεγε κι ο «Νονός») δεν μπορείς να αρνηθείς. Ξεκίνα τώρα το «The Bold Type»!

Εντάξει, μάλλον απ’ τον ενθουσιασμό μου το έκανα να μοιάζει με τηλεοπτική διαφήμιση προϊόντος που υπόσχεται «παπάδες», αλλά δεν είναι έτσι. Αντιλαμβάνομαι πλήρως ότι τρεις millenials που εργάζονται σε ένα περιοδικό είναι μάλλον πρακτικά αδύνατο να βγαίνουν κάθε Τρίτη για κοκτέιλ στη Νέα Υόρκη, ή να καταφέρνουν στα εικοσιπέντε τους να έχουν ήδη θέσεις ευθύνης. Όμως, μη γελιόμαστε, πρόκειται για προϊόν μυθοπλασίας που σε κάποια σημεία αγγίζει το μη ρεαλιστικό κι όμως, δικαιολογώντας απόλυτα τον τίτλο του, προσεγγίζει με τόλμη σοβαρά θέματα, απόλυτα αληθινά και καθημερινά και το κάνει με έναν εκπληκτικά ανάλαφρο κι εύπεπτο τρόπο.

Έχουμε τρία νέα κορίτσια τη Jane, την Kat και τη Sutton, που εργάζονται στο περιοδικό Scarlet υπό τη διεύθυνση της Jacqueline Carlyle. Ο κορμός της σειράς είναι ουσιαστικά η φιλία αυτών των κοριτσιών, η διαδρομή καθεμίας προς την αυτογνωσία της και το πώς συνδέονται μεταξύ τους, πώς αλληλοστηρίζονται και πώς βρίσκουν χρυσές τομές για να συνυπάρξουν παρά τις διαφορές του χαρακτήρα τους. Στην αρχή, η Jacqueline μοιάζει με φιγούρα από το «Ο διάβολος φοράει Prada» αλλά σύντομα μετατρέπεται στη διευθύντρια των ονείρων μας! Γρήγορα ανακαλύπτουμε μια άλλη πλευρά της, ανθρώπινη και προσγειωμένη, καθώς καταφέρνει να λειτουργήσει ως μέντορας για τις τρείς φίλες ωθώντας τις να βελτιωθούν αλλά και να εκπληρώσουν τα όνειρά τους.

Θα προσπαθήσω να μη σποϊλάρω την πλοκή κι ας δυσκολεύομαι, γιατί ειλικρινά πιστεύω πως πρόκειται για μια σειρά που έχει πολλά να πει. Καταφέρνει και αγγίζει πολύ προσωπικά θέματα και το κάνει με έναν τρόπο ευγενικό, καλοσυνάτο, ανοιχτόμυαλο και γεμάτο σεβασμό προς τα άτομα που τα βιώνουν. Φέρνει στο προσκήνιο την προκατάληψη απέναντι στον μουσουλμανισμό αλλά και τους ανθρώπους του αραβικού κόσμου -μια προδιάθεση τόσο αρνητική που συχνά οδηγεί σε αποκλεισμό αυτών των ατόμων και στην Αμερική μέχρι και σε απέλαση. Την ίδια στιγμή, πραγματεύεται την αναζήτηση της σεξουαλικής ταυτότητας και τη δυσκολία όχι μόνο να παραδεχθείς ανοιχτά τη διαφορετικότητά σου, αλλά και να ενταχθείς στα περιθώρια που κάθε «ετικέτα» στερεοτυπικά έρχεται και επιβάλλει.

Στο «The Bold Type», με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, εμφανίζεται η ανάγκη για αποδοχή, για αλληλεγγύη και κατανόηση. Γιορτάζεται και προωθείται το να δέχεσαι τον άλλον όπως είναι, το να μην επιδιώκεις να τον αλλάξεις για να χωράει καλύτερα σ’ αυτό που εσύ έχεις πλάσει στο μυαλό σου ως ιδεατό ή αποδεκτό και φυσικά το να βρίσκεις τη δύναμη που απαιτείται για να συγχωρείς και να αφήνεις πίσω σου τα κακώς κείμενα. Κι όλο αυτό βρίσκει άψογη εφαρμογή στη φιλία των κοριτσιών που μοιάζει να αγκαλιάζει τον ορισμό του “girl power” και της γυναικείας ενδυνάμωσης. Παρά το γεγονός ότι πρόκειται για μια ετερόκλητη παρέα, η αλληλεγγύη και η στήριξη έχει τα ηνία στη μεταξύ τους σχέση. Οι χαρακτήρες εξελίσσονται, έχουν πολλές πτυχές και αντιδρούν στα γεγονότα απροσδόκητα και αυθόρμητα σαν πραγματικοί άνθρωποι κι όχι φιγούρες ενός μονοδιάστατου κουκλοθέατρου.

Η σειρά παρομοιάζεται με το «Sex and the City» αλλά για μένα το «The Bold Type» απέχει παρασάγγας καθώς στο δεύτερο οι τρείς πρωταγωνίστριες δεν αναζητούν επιβεβαίωση δια μέσου της επαφής και της σχέσης με το άλλο φύλο, αλλά μέσω της δικής τους προσπάθειας για αυτοβελτίωση κι αναγνώριση. Οι ερωτικές ζωές των κοριτσιών δεν είναι στο επίκεντρο αλλά στο φόντο, προσδίδοντάς τους βάθος, προσφέροντας στην πλοκή κάτι πιο ουσιαστικό από «ευπώλητο σεξ». Μοναδικό κοινό τους, η λάμψη κι η γυναικεία φιλία, η οποία όμως στο «The Bold Type» αποδίδεται πολύ πιο ρεαλιστικά, εστιασμένα και με έμφαση στο κίνημα του φεμινισμού.

Ίσως ένα από τα πιο σοβαρά ζητήματα που καταπιάνεται η σειρά να είναι και η γονιδιακή προδιάθεση για καρκίνο του μαστού και πώς μπορεί ένα κορίτσι εικοσιπέντε ετών να το διαχειριστεί και να το αντιμετωπίσει. Αυτό το ζήτημα το πλέκουν αρκετά αριστοτεχνικά με την ανάγκη κατάλυσης των πατριαρχικών δομών, καθώς βλέπουμε την αντιμετώπιση αυτού του ζητήματος σε σύγκριση με το πρόβλημα της στυτικής δυσλειτουργίας από τον όμιλο όπου εργάζονται, στον οποίο το «γυάλινο ταβάνι» δεν έχει σπάσει κι έτσι το διοικητικό συμβούλιο αποτελείται κυρίως από μεσήλικους λευκούς άντρες. Μια κοπέλα που αναγκάζεται να καταψύξει τα ωάριά της λόγω συνθηκών δε χαίρει της ίδιας μέριμνας και παροχών όπως ένας άντρας με στυτικές δυσλειτουργίες, προφανώς γιατί δεν τους αφορά άμεσα, σωστά;

Γενικά, καθ’ όλη την εξέλιξη βλέπουμε να αποδομούνται ιδέες και κατάλοιπα του πατριαρχικού κόσμου με τρόπο απλό κι ευνόητο, σαν να πολεμά εντελώς λογικά και με επιχειρήματα ένα σαθρό σύστημα, αποφεύγοντας με στιλ και ανωτερότητα να υιοθετήσει δασκαλίστικο ή επιτακτικό ύφος. Βλέποντας τη σειρά, βρήκα πολύ ευφάνταστη και προσιτή τη μέθοδο που χρησιμοποιεί για να προωθήσει το νέο κύμα φεμινισμού που χαρακτηρίζει τη γενιά των millenials και μπορώ να πω ότι σε αρκετά σημεία βρήκα να παίρνει σάρκα και οστά η φωνή της μέσης νέας γυναίκας.

Ναι, πρόκειται για μια σειρά εύπεπτη που ίσως δηλώνει τα αυτονόητα αλλά είναι καλό να υπογραμμίζουμε το προφανές και αυταπόδεικτο με τρόπο εύληπτο προς όλους. Συνάμα, έχει κάτι το αξιοθαύμαστο αυτή η εξέλιξη του μέσου στα θέματα του γυναικείου φύλου, να βλέπεις τον γυναικείο χαρακτήρα να ξεφεύγει από την στερεοτυπική γυναίκα νοικοκυρά των 60’s και να εξελίσσεται στη γυναίκα της νέας χιλιετίας ικανή να καταφέρει τα πάντα. Από εμένα, είναι ξεκάθαρο ναι!