Έλα να κάνουμε ένα ταξίδι. Μην πάρεις πράγματα, απλά κάτσε στον καναπέ, δίπλα στο δέντρο κι έλα να βουτήξουμε μαζί στη δίνη της νοσταλγίας. Γύρνα πίσω με το νου σου και σκέψου όλα εκείνα τα παιδικά σου Χριστούγεννα, τα θυμάσαι;

Θυμάσαι που περίμενες πώς και πώς να κλείσουν τα σχολεία; Που έμενες ξύπνιος μέχρι αργά; Που έκλεβες μελομακάρονα από το τραπέζι, μα η πιατέλα πάντα γέμιζε μαγικά; Θυμάσαι πώς ξεχύθηκες να πεις τα κάλαντα την πρώτη φορά; Κι όταν μεγάλωσες λίγο, θυμάσαι πώς χαιρόσουν που θα πήγαινες με τους φίλους σου για ρεβεγιόν; Θυμάσαι με πόση χαρά διάλεξες δώρο για τα πρώτα Χριστούγεννα με το ταίρι σου; Θυμάσαι με τι ανυπομονησία περίμενες πάντα να ξετυλίξεις τα δώρα σου;

Λοιπόν, αν τα θυμάσαι και τα αναπολείς, ξετυλίγεις το πιο ωραίο δώρο που θα μπορούσε κανείς να σου κάνει. Οι αναμνήσεις μας είναι πάντα τα σημαντικότερα δώρα. Εκείνα που δεν επιδέχονται αλλαγής. Εκείνα που μένουν για πάντα. Εκείνα που ξετυλίγονται ξανά και ξανά και πάντα σου ξυπνούν την ίδια χαρά. Είναι πλούτος η θύμηση των ανθρώπων μας, η θύμηση των καλύτερων στιγμών μας. Είναι μια μικρή ευλογία που δε μπορεί, μήτε και γίνεται, να σου την κλέψει κανείς.

Είναι στιγμές που δημιούργησες μια φορά και μπορείς πάντα να τις προβάλεις σαν αγαπημένη ταινία με το μυαλό σου. Κι είναι αυτές οι στιγμές που όσο περνούν τα χρόνια, αποκτούν όλο και μεγαλύτερη αξία και το καταλαβαίνεις μεγαλώνοντας. Δε θα μπορέσεις να ξαναείσαι παιδί μα, ακόμα κι αν μπορούσες, δεν θα ήταν το ίδιο γιατί μια πρώτη φορά δε γίνεται να επαναληφθεί κι αυτό είναι που την κάνει ξεχωριστή.

Ίσως με τον καιρό κάποιοι άνθρωποι από τις αναμνήσεις σου να λείψουν από την ζωή σου. Είτε γιατί το επέλεξαν, είτε γιατί έτυχε. Τότε, αυτές οι θύμησες αποκτούν ακόμα μεγαλύτερη βαρύτητα. Αυτές οι θύμησες θα είναι ό,τι έχεις από αυτούς. Ό,τι μπορείς να έχεις. Ξέρεις, εμείς οι άνθρωποι είμαστε περίεργα όντα– μαγικά, μα περίεργα– κι αντιλαμβανόμαστε συχνά αξίες μέσα από την απουσία. Όταν πια δεν έχεις ευκαιρία να επαναλάβεις κάτι, ακόμα κι αν αυτό το κάτι πρωτύτερα έμοιαζε με αγγαρεία ή ρουτίνα, τότε το νοσταλγείς και το ζητάς.

Η θύμηση όλων αυτών των στιγμών, με όλους εκείνους τους πρωταγωνιστές, είναι η περιουσία σου και ναι, είναι το σημαντικότερο δώρο που σου έκαναν ή που έχεις κάνει εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου. Είναι ένα δώρο που θα έχεις όσο ζεις και ταυτόχρονα, ένα δώρο που μπορείς κι εσύ να δωρίσεις. Μπορείς να το προσφέρεις δημιουργώντας νέες στιγμές με τους δικούς σου ανθρώπους ή απλά περιγράφοντας τις αναμνήσεις σου σε κάποιον που αγαπάς. Μπορείς κάτι να το μετατρέψεις σε μια δική σας ιεροτελεστία και να αποτυπωθεί σαν μια γλυκιά ανάμνηση στο νου του καθενός σας. Να δανειστείς κάτι από τα βιώματά σου που σε έκανε χαρούμενο και να επιδιώξεις να το επαναλάβεις σε νέες βάσεις, με νέους ανθρώπους ή και με παλιούς.

Αντί να ξοδέψεις χρήματα και χρόνο ψάχνοντας να βρεις εκείνο το ένα πράγμα που θα κάνει τους ανθρώπους σου χαρούμενους, σκέψου τι σε έκανε εσένα χαρούμενο. Ήταν πράγματι το αντικείμενο πάντα η πηγή της χαράς σου ή η χειρονομία; Μήπως ήταν το χέρι που σου το προσέφερε; Μήπως τελικά ήταν το χαμόγελο εκείνου που στο έδινε κι όλη η αγάπη που φώτιζε το πρόσωπό του εκείνη τη στιγμή; Και τώρα τι έχεις από όλα αυτά;

Αναμνήσεις έχεις. Γλυκές, παλιές θύμισες που γεμίζουν την ψυχή σου με πολλά συναισθήματα ταυτόχρονα. Σ’ αυτές να επενδύσεις φέτος για τα δώρα σου!  Αυτές να δώσεις απλόχερα σε όλους. Στιγμές χαράς, στιγμές γέλιου, στιγμές αγάπης. Στιγμές που θα γίνουν όμορφες, δυνατές αναμνήσεις και θα ζήσουν για πάντα. Στιγμές που θα αναβιώνονται μέσα από τις διηγήσεις σας και θα σας ενώνουν ό,τι κι αν γίνει.

Το πιο σημαντικό δώρο είναι η θύμηση. Να σε θυμούνται, να τους θυμάσαι, να αναπολείτε ό,τι ζήσατε. Να μνημονεύετε, είτε μαζί είτε χώρια, όλα εκείνα που ζήσατε. Η θύμηση, είναι το σημαντικότερο από τα δώρα που θα πάρεις ποτέ ακόμα κι αν δεν το αντιλαμβάνεσαι τη στιγμή που το παίρνεις. Είναι ένα δώρο που ανοίγεις μετά από καιρό και χαίρεσαι εκ των υστέρων που το έλαβες. Ένα δώρο που ξετυλίγεις κάθε φορά που το θυμάσαι. Ένα δώρο που δε σταματά να σου προσφέρει.

 

Συντάκτης: Σουζάνα Ντεζούκι
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου