Το τέλος μιας φιλίας πονάει σαν χωρισμός

Κοιτάζω τις φωτογραφίες μας από κείνη την εκδρομή, πριν χρόνια, θυμάσαι; Πόσο χαρούμενη ήμουν, πόσο κοντά μου σ’ ένιωθα τότε. Δεν ξέρω τι πήγε τόσο στραβά, αν και πια δε με νοιάζει και τόσο -έμαθα να αρκούμαι. Φτάνει που ήμασταν φίλοι. Καλοί φίλοι. Ήμασταν ό,τι μπορούσα να ζητήσω από μια φιλία. Αλλά τελείωσε. Μια μέρα πάψαμε να είμαστε. Δεν ήταν κοινή απόφαση, προφανώς, αλλά μονομερής. Κι όπως καθετί μονόπλευρο, έτσι κι εδώ, στην τελεία που βάζει ο ένας και πάει παρακάτω, ο άλλος βάζει αποσιωπητικά για να κρύψει όσα τον πόνεσαν.

Αυτό το συναίσθημα μοναξιάς και προδοσίας αναμεμειγμένο με θυμό κι οργή. Αυτή η πίκρα στο λαιμό μετά από εκείνα τα πνιχτά κλάματα που ρίχνεις και τα ξέρει μόνο το μαξιλάρι σου, γιατί ο εγωισμός δε σ’ αφήνει να το πεις ανοιχτά. Σου θυμίζει κάτι;

Ναι, μοιάζει με χωρισμό. Μοιάζει και λίγο με ένα δύσκολο διαζύγιο, ιδίως όταν μοιραζόσασταν πράγματα, φίλους, στέκια. Στο τέλος τα μοιράσατε, δίκαια ή όχι, ποιος ξέρει; Ίσως ο νικητής τα πήρε όλα κι ο χαμένος αφέθηκε στον αντίλαλο του τέλους. Μπορεί ο νικητής να πήρε μονάχα το δίκιο του και να έκλεισε την πόρτα, μπορεί να ήταν κι οι δύο νικητές και χαμένοι ταυτόχρονα. Κι οι δυο έχασαν ένα φίλο και κέρδισαν μια εμπειρία ακόμα, όπως και να ‘χει.

Φιλικές ή ερωτικές, οι σχέσεις δεν απέχουν και τόσο, μη γελιέσαι. Όταν εμπιστεύεσαι κάποιον, όταν τον βάζεις στην καρδιά σου, όταν του προσφέρεις το χρόνο και τη στήριξή σου απλόχερα, είτε είστε εραστές είτε φίλοι, ο ήχος της λήξης ηχεί στ’ αφτιά σου το ίδιο εκκωφαντικά. Ο άλλος σε απορρίπτει. Για τους δικούς του λόγους αποφάσισε πως δε σε θέλει στη ζωή του. Κι εσύ –που κάθε άλλο παρά αυτό θες– καλείσαι να σεβαστείς την απόφασή του.

Εσύ που ονειρεύτηκες να έχετε διπλανά κρεβάτια σε ένα γηροκομείο στα 80 σας και να περνάτε τη μέρα σας παίζοντας ξερή και τρώγοντας κρυφά σοκολατάκια, τώρα καλείσαι να κάνεις νέα σχέδια. Σχέδια που δεν περιλαμβάνουν τον άνθρωπο που διάλεξες για οικογένεια. Βλέπεις αυτόν τον άνθρωπο να προχωράει, να σε αντικαθιστά, να σε αφήνει πίσω, όσο εσύ προσπαθείς να συνέλθεις απ’ το σοκ. Προσπαθείς να αντιληφθείς τι έγινε, να βρεις μια λογική εξήγηση, να χωνέψεις ότι πια δεν του κάνεις.

Κι είναι δύσκολο να χωνέψεις ότι ο άλλος απλά δε σε γουστάρει πια για παρέα, όπως ακριβώς είναι δύσκολο να χωνέψεις μια ερωτική απόρριψη. Κάποιες φορές μάλιστα είναι και δυσκολότερο. Είναι που με το φίλο εύκολα και συχνά ξετυλίγεις τις πιο ενδόμυχες σκέψεις κι επιθυμίες σου. Ομολογείς τους φόβους και τα πιο τρελά σου όνειρα κι είναι αυτές οι παραδοχές κι οι αλήθειες που σας φέρνουν κοντά και σας δένουν. Ο φίλος γίνεται συνέχειά σου με έναν τρόπο που σπάνια γίνεται ένας σύντροφος κι όταν αποκόπτεται το κενό είναι μεγάλο.

Τρως το χρόνο σου να σκέφτεσαι αν φταις και πού. Αναλώνεσαι σε μικροπράγματα και πιάνεσαι απ’ τις λεπτομέρειες. Πασχίζεις να φέρεις τη σχέση σας εκεί που ήταν. Να είστε και πάλι φίλοι όπως πρώτα. Τρως τα μούτρα σου κι ανάλογα με το πόσο επίμονος ή εγωιστής είσαι, φεύγεις ή μένεις λίγο ακόμα να το παλέψεις. Μπορεί να σκεφτείς όσα έχετε ζήσει και να δώσεις τόπο στην οργή ή μπορεί να το πάρεις προσωπικά και να την κάνεις ακόμα κι αν ουσιαστικά δεν πας πουθενά. Μου λες πού διαφέρει από ένα χωρισμό, λοιπόν;

Πουθενά. Όταν ο φίλος σου αποφασίζει ότι δε θέλει να είστε πια φίλοι είναι σαν να σε χωρίζει. Βασικά, σε χωρίζει και δεν το καταλαβαίνεις εκείνη τη στιγμή. Παίρνετε διαζύγιο και χωρίζετε τα τσανάκια σας. Αυτός στο δρόμο του κι εσύ στο δικό σου. Και πονάει, φίλε μου. Πονάει πολύ. Θα σου πουν πως δεν έγινε και τίποτα, εκείνος έχασε, ή την άλλη τη μαλακισμένη ατάκα που είναι της μόδας ότι και καλά «σε ζήλευε», αλλά είναι όλα άτοπα. Την αλήθεια σου την ξέρεις και κάποια στιγμή θα την αποδεχτείς. Πιθανότατα, απλά δεν ταιριάζατε πια. Ίσως μεγαλώσατε κι αλλάξατε. Αυτό είναι όλο, μα δεν πειράζει!

Πονάει η λήξη μιας φιλίας που επένδυσες όπως πονάει ένας χωρισμός, αλλά αν με ρωτάς, κάθε χωρισμός συμβαίνει για κάποιον λόγο. Είτε για να ανακαλύψεις κάτι νέο και καλύτερο, είτε για να καταλάβεις πόσο πολύ θες τον άλλο στη ζωή σου.