Τόσα δισεκατομμύρια στον πλανήτη κι εσύ ακόμη κόλλημα με πρώην;

Φτιάχνεις καφέ και αράζεις στον καναπέ σου. Τον ίδιο καναπέ που πριν κάμποσο καιρό ήταν «ο καναπές σας». Εσύ είσαι εκεί στη θέση σου μα η άλλη μεριά είναι άδεια. Σε δευτερόλεπτα αρχίζεις να ταξιδεύεις στο παρελθόν σας. Θυμάσαι τις στιγμές που καθόσασταν εκεί και γελούσατε. Τις φορές που παίζατε ή που απλώς μιλούσατε. Θυμάσαι τις αγκαλιές και τα φιλιά σας. Τον έρωτα που φώλιασε εκεί και τα χαμόγελα που γεννήθηκαν. Πόσο όμορφα μοιάζουν όλα σαν τα νοσταλγείς.

Τώρα που τα μνημονεύεις άθελά σου τα κάνεις να μοιάζουν λίγο καλύτερα. Παραλείπεις τις στιγμές που διαφωνήσατε σε εκείνον τον ίδιο καναπέ. Ξεχνάς τις στιγμές που γνήσια ήθελες να είσαι μονάχος σου εκεί, γιατί ακόμα και η όψη του άλλου σε γέμιζε θυμό. Παραβλέπεις τους καβγάδες, την πλήξη, τη μονοτονία. Άθελά σου κρατάς κι αναπαράγεις μόνο τα όμορφα και δένεσαι μ’ αυτά. Η μνήμη σου κάνει πως σε γελά και σου κρατά θολό το μέρος που ενείχε πόνο -κι είναι λογικό, ποιος θέλει να αναπαράγει την πίκρα; Όλοι θέλουμε να γυρίσουμε πίσω στις στιγμές που όλα ήταν -ή έστω έμοιαζαν- καλύτερα.

Δεν ξέρω για σας, αλλά εγώ όποτε νιώθω να πνίγομαι από την καθημερινότητά μου, κλείνω τα μάτια μου και θυμάμαι τις διακοπές μου στο Ελαφονήσι. Για μερικά δευτερόλεπτα γυρνάω πίσω στα ζεστά νερά και τον καυτό ήλιο, γεύομαι την αλμύρα και νιώθω την ίδια ανεμελιά που αισθανόμουν τότε. Έτσι γίνεται και με τις σχέσεις μας. Νοερά επιστρέφουμε σε κάποια σημεία του χρόνου που μας κάνουν να αισθανόμαστε καλά. Αυτά τα ωραιοποιούμε και τα προβάλλουμε στη λούπα είτε για να αποφύγουμε τη δυσκολία του χωρισμού είτε γιατί θέλουμε απλώς να νιώσουμε καλύτερα.

Κανείς μας δεν το κάνει επί τούτου, είναι σχεδόν σαν ένστικτο επιβίωσης. Ο χρόνος κάνει τη μνήμη μας να αμβλύνει γωνίες, να παραλείπει γεγονότα που μας πλήγωσαν και να επιστρέφει σε εκείνες τις -ακόμα και μεμονωμένες- στιγμές που νιώθαμε ασφαλείς, χαρούμενοι και γεμάτοι. Είναι ανθρώπινο να επιστρέφουμε ακόμα και νοητά εκεί που νιώθουμε θαλπωρή. Ταυτόχρονα όμως, μέσα απ’ αυτόν το νόστο μιας σχέσης που έχει λήξει, κινδυνεύουμε να λησμονήσουμε το στόχο μας και να εγκλωβιστούμε στο ίδιο μας το ερωτικό παρελθόν.

Αναζητώντας μια (ουτοπική) απόδραση από μια δύσκολη ή απαιτητική καθημερινότητα, ξεχνάμε να ζήσουμε το  «τώρα». Ξεχνάμε να αναζητήσουμε τις ευκαιρίες και συχνά επαναπαυόμαστε στις όμορφες θύμησες και αμελούμε να δημιουργήσουμε νέες. Περνάμε όλο και περισσότερο χρόνο αναλογιζόμενοι το παρελθόν μας και αφήνουμε το παρόν μας ανεκμετάλλευτο. Το παρόν μας, το διανοείστε; Το μόνο που έχουμε σίγουρο το αφήνουμε έτσι! Λες και θα είμαστε πάντα νέοι ή γεροί ή εδώ!

Εντάξει, κατανοώ ότι καμιά φορά η παρούσα πραγματικότητα μπορεί να μην είναι κάτι που μας κάνει ευτυχισμένους ή έστω χαρούμενους. Ίσως η δεδομένη στιγμή να μας προκαλεί δυσάρεστα συναισθήματα αλλά, όπως είπε κι η Σκάρλετ Ο’Χάρα: «Tomorrow is another day». Ας μη σταματάμε να ελπίζουμε σε ένα αύριο αλλιώτικο, σε έναν πρωτόγνωρο έρωτα, μια φρέσκια αρχή, έναν καινούριο άνθρωπο που ίσως δώσει μια νέα υπόσταση στην προσωπική μας ζωή.

Είναι πραγματικά πολύ όμορφο να μοιράζεσαι με ανθρώπους του ερωτικού σου παρελθόντος στιγμές χαράς, ξεγνοιασιάς και πάθους. Είναι σπουδαίο να αντέχουν αυτές οι στιγμές στο χρόνο μετά το τέλος της συνύπαρξής σας, μέσα από τις αναμνήσεις σας. Όμως αυτό που χρωστάμε όλοι ανεξαιρέτως στους εαυτούς μας είναι ένα κομμάτι ευτυχίας κι αυτή δε βρίσκεται στο παρελθόν μας εκτός κι αν δεν έχουμε πια μέλλον. Αν, λοιπόν, δεν είσαι 75 τουλάχιστον για να ακουμπάς το προσδόκιμο, δεν έχεις λόγο να ζεις στο «χθες» σου.

Μέχρι τότε κάθε μέρα είναι δυνητικά η μέρα που ο έρωτας θα βρεθεί στο κατώφλι σου. Κι αν δεν εμφανιστεί σήμερα ή αύριο ή την επόμενη μέρα, μην αποθαρρύνεσαι και μην κοιτάς πίσω με περισσή νοσταλγία. Αν ήταν τόσο όμορφο και μαγικό όσο τώρα το θυμάσαι δε θα είχε τελειώσει. Για να έληξε, κάτι δε λειτουργούσε καλά, κάτι δεν κόλλαγε ή δεν «τσουλούσε», μα δεν πειράζει. Δεν είναι όλες οι σχέσεις προγραμματισμένες να δουλέψουν. Δεν είναι όλες οι ερωτικές σχέσεις «ροζ» σαν συννεφάκια του δειλινού.

Μην προσπαθείς να τα κάνεις όλα πιο ρομαντικά απ’ ότι ήταν ή είναι. Άδικος κόπος. Όσο βολικό κι αν είναι, μην «ξαναγράφεις» την ιστορία σας έτσι ώστε να δρα σαν «παυσίπονο» στην μοναξιά σου. Όσο έντονη κι αν είναι η ροπή σου προς αυτό, απόφυγέ το. Κράτα τα καλά μαζί με τα άσχημα κι επίλεξε να βλέπεις μπροστά. Αν θες κάτι όμορφο να σκέφτεσαι, σκέψου πώς θες να είναι η επόμενη σχέση σου και πώς θα την αποκτήσεις. Είμαστε κοντά 8 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον πλανήτη, γιατί να μείνεις με εκείνον στην φαντασία σου;