Χρειαζόμαστε περισσότερους άντρες φεμινιστές

Τελευταία, όλο και περισσότεροι άντρες –ειδικά στο εξωτερικό– δηλώνουν υπέρμαχοι του φεμινισμού. Ίσως σε κάποιους αυτό να φαίνεται παράδοξο -τι μπορεί να ξέρουν, άλλωστε, για την αληθινή πρόκληση του να γεννιέσαι γυναίκα; Ίσως μοιάζει λίγο οξύμωρο∙ δεν πρέπει να ‘σαι γυναίκα για να ταχθείς υπέρ του φεμινισμού; Ή ακόμα και προσποιητό∙ μήπως το κάνει για να κερδίσει τις εντυπώσεις του θηλυκού πληθυσμού; Όμως, ειλικρινά, είναι ό,τι καλύτερο θα μπορούσε να συμβεί ώστε να δοθεί ένα τέλος στο πρόβλημα της ανισότητας μεταξύ των φύλων.

Ας ξεκινήσουμε με το εξής: Ο φεμινισμός δεν είναι μητριαρχία. Ο στόχος είναι μια κοινωνία όπου άντρες και γυναίκες θα έχουν ίσα δικαιώματα, ίσες ευκαιρίες κι ίση αντιμετώπιση. Δεν είναι εχθρική παράταξη που απειλεί τους άντρες -εκτός κι αν θεωρείται απειλή ξαφνικά η ισότητα. Άρα γιατί να μην έχουμε κι άντρες που να συναινούν σ’ αυτό ακριβώς; Τι πιο λογικό;

Ευτυχώς, όχι μόνο υπάρχουν άντρες υπέρμαχοι του φεμινισμού, αλλά αποτελούν παραδείγματα προς μίμηση με τις πράξεις τους. Για παράδειγμα, οι τέσσερις άντρες πρωταγωνιστές του “The Big Bang Theory” (Jim Parsons, Johnny Galecki, Kunal Nayyar και Simon Helberg) δέχθηκαν να μειωθεί ο μισθός τους ώστε να αμείβονται κι οι γυναίκες πρωταγωνίστριες επαρκώς. Ο Benedict Cumberbatch αρνείται να εργαστεί αν δεν αμείβονται το ίδιο κι οι γυναίκες του cast. Αυτές είναι σπουδαίες φεμινιστικές πρωτοβουλίες και προέρχονται από άντρες. Προάγουν την ισότητα, δηλαδή το αυτονόητο∙ με νιώθεις;

Οι pro-feminists, όπως αποκαλούνται οι άντρες φεμινιστές, χρησιμοποιούν τη θέση τους για να προτρέψουν οποιονδήποτε να σταθεί υπέρ της ισότητας. Χρησιμοποιούν, αν θες, τη δύναμή τους ως άντρες για να αποκτήσουμε εμείς, οι γυναίκες, τα ίδια αξιώματα και τις ίδιες ευκαιρίες. Δίνουν στο άλλο φύλο την αναγνώριση που δικαιούται και που του είχε αφαιρεθεί. Είναι μια απτή παραδοχή ότι πράγματι η κοινωνία μας πρέπει να διορθωθεί και να διορθώσει όλα τα κακώς κείμενα που έχουν συμβεί ως σήμερα σε βάρος του γυναικείου πληθυσμού. Κι έχουν γίνει τόσα πολλά και, δυστυχώς, ακόμα γίνονται.

Οι φιλοφεμινιστές είναι η πλέον ηχηρή απάντηση σε όσους θεωρούν πως ο φεμινισμός αφορά αποκλειστικά τις σουφραζέτες ή μερικές γυναίκες που καίνε σουτιέν σε πλατείες -παρότι το τελευταίο δε συνέβη ακριβώς. Με τις πράξεις τους δείχνουν ένα δρόμο καλύτερο που οδηγεί σε προφανώς ευνοϊκότερο μέλλον. Με τη στάση τους κάνουν τον μέχρι τώρα γυναικείο αγώνα, έναν αγώνα για όλους τους ανθρώπους. Αναγνωρίζουν το πρόβλημα –κι ας μην τους πλήττει άμεσα– κι υποδεικνύουν τη λύση. Απλά δηλώνουν εμπράκτως πώς θα έπρεπε να ‘ναι τα πράγματα αντί να αποστρέφουν το βλέμμα και να βολεύονται πίσω από το «έλα μωρέ, υπερβολές!».

Ναι, οι φιλοφεμινιστές είναι ίσως το κρυφό όπλο του φεμινισμού. Ίσως να είναι ό,τι έλειπε κι απ’ την ίδια μας την κοινωνία για να αρχίσουμε να βλέπουμε στον φεμινισμό ακριβώς αυτό που είναι: Μία μάχη για την ισότητα. Μία μάχη για να αρθούν τα στερεότυπα που μειώνουν το γυναικείο φύλο.

Για να το πούμε απλά, οι άντρες που αναγνωρίζουν τις αδικίες απέναντι στις γυναίκες είναι μια ακόμα απόδειξη ότι κάτι πάει στραβά εδώ και καιρό. Ταυτόχρονα, είναι η προσωποποίηση της ελπίδας ότι αυτό μπορεί να αλλάξει. Γιατί πρέπει να αλλάξει. Πρέπει να φτιάξουμε μια κοινωνία όπου οι άντρες θα σταματήσουν να λένε «άντε να πλύνεις κάνα πιάτο» ή «μην κάνεις σαν μικρό κοριτσάκι». Χρειαζόμαστε μια κοινωνία όπου τα παιδιά μας δε θα ακούσουν ξανά ότι «οι άντρες δεν κλαίνε» ή ότι «τα κορίτσια δεν παίζουν με μπάλες». Πρέπει να διαμορφώσουμε έτσι τον κόσμο μας ώστε το να ‘σαι γυναίκα να μην έχει μόνο ευθύνες κι υποχρεώσεις, να μην είναι φόβος ή βάρος. Κι αυτό επιτυγχάνεται θαυμάσια έχοντας συμμάχους τους ίδιους τους άντρες.

Όταν το φύλο που σε στρίμωξε στο πλαίσιο που ασφυκτιάς, αναγνωρίζει το σφάλμα του και σε βοηθάει να βγεις από αυτό, μιλάμε για μια σπουδαία νίκη. Όχι μόνο για την ισότητα αλλά και για την ίδια την ανθρωπότητα. Αυτοί οι άντρες που έχουν λίγη παραπάνω ενσυναίσθηση, λίγη παραπάνω συμπόνια κι αρκετή αυτοπεποίθηση για να στηρίξουν τη θέση τους, εκτός από αξιοθαύμαστοι, είναι κι οι αρωγοί ενός καλύτερου κόσμου. Αυτοί οι άντρες είναι μικροί καθημερινοί ήρωες κι είναι ανάμεσά μας.

Είναι εκείνος που σε υπερασπίστηκε ένα βράδυ που γύρναγες μόνη σου και κάποιοι σε πείραζαν. Είναι εκείνος που άφησε τον εγωισμό του στην άκρη για να παραδεχτεί ότι ήσουν καλύτερή του σε κάτι. Είναι κάθε πατέρας που πηγαίνει περήφανα την κόρη του για καράτε ή ποδόσφαιρο. Κάθε άντρας που μοιράζεται με τη σύντροφό του τις δουλειές του σπιτιού. Κάθε άντρας που αποδέχεται την εξουσία που έχεις ως γυναίκα πάνω στο σώμα σου και σε σέβεται γι’ αυτό. Όλοι αυτοί οι άντρες αλλάζουν σιγά-σιγά τον κόσμο μας με μικρές πράξεις. Κάνουν τη ζωή μας λίγο πιο όμορφη κι αυτό τους κάνει υπέροχους.