Εφηβεία: ηλικία σταθμός και πρωτόγνωρων συναισθημάτων. Τότε αμφισβητείς, ανακαλύπτεις, ερωτεύεσαι, ρωτάς, απαντάς ή δεν απαντάς, ονειρεύεσαι, ζεις. Ίσως η πρώτη περίεργη και τρομακτική φάση της ζωής σου, αλλά σίγουρα η ειλικρινέστερη στιγμή ενός ανθρώπου. Εκρήξεις κι εντάσεις παντού κι εσύ σαν ένα ζυμαράκι πλάθεσαι και ξαναπλάθεσαι μέχρι να βρεις ποιο σχήμα σου ταιριάζει μιας και σε καλούπια δε χωράς.
Όλα καλά κι ωραία. Τι πιο όμορφο, φυσικό κι ανεξήγητο από αυτό; Η κυκλοθυμία αυτή μαζί με όλα τα υπόλοιπα χαρακτηριστικά, μας βρίσκει στην ηλικία των δώδεκα με δεκατέσσερα και μας αφήνει αφού κάνει τον κύκλο της με όμορφες αναμνήσεις κι αποτυχημένα κουρέματα.
Τι γίνεται όμως όταν η εφηβεία δεν άργησε μία μέρα αλλά κοντά μιάμιση δεκαετία; Πώς κουμαντάρεις την εφηβική επανάσταση όταν δε σε βρίσκει με ακμή και σταράκια, αλλά με πτυχίο κι απλήρωτους λογαριασμούς της ΔΕΗ;
Δικαιολογίες πολλές, οι πρώτες στη λίστα όμως είναι δύο. Είτε κόλλησες στη φάση της εφηβείας είτε την πέρασες τόσο χαλαρά που θεωρείς ότι η ζωή σου χρωστάει έναν ακόμα γύρο. Δεν είναι όμως ούτε τόσο απλό ούτε τόσο επιφανειακό όσο φαίνεται. Προς Θεού δεν αρχίζω την καταστροφολογία αλλά σαν να ήρθε η ώρα να λογικευτείς. Διότι ενώ τα 30 εξυμνήθηκαν μέχρι σήμερα από πολλούς ως η καλύτερη δεκαετία ενός ανθρώπου για πολλά πράγματα, η εφηβεία δεν ήταν ένα από αυτά.
Τουτέστιν φίλαράκι που έχεις πιάσει τα τριάντα, είσαι στην ιδανική ηλικία για όλα. Δεν είσαι πλέον παιδαρέλι, ξέρεις τι θες απ’ τη ζωή σου –ή θα έπρεπε έστω–, είσαι πιο ανεξάρτητος απ’ ό,τι στα 25 σου αλλά αρκετά ανέμελος σε σχέση με όταν θα είσαι 35! Ιδανικά. Η ζωή είναι μπροστά σου και παρά τις όποιες αντιξοότητες ,εσύ βρίσκεσαι στην ηλικία που έχει ανακηρυχθεί στις καλύτερες φάσεις της ζωής ενός ανθρώπου.
Κι εσύ τι κάνεις είπαμε; Είσαι κυκλοθυμικός μέχρι αηδίας και φέρεσαι σαν δεκατριάχρονος που έχασε στο manager; Και τέλος πάντων γιατί το κάνεις αυτό; Κάθε ηλικία έχει άλλα όμορφα και μας ορίζει ένα δικό της μονοπάτι. Η εφηβεία δεν ανήκει στα 30, αυτή η τρέλα δε χωράει εκεί, δε δικαιολογείται και χάνει την όποια γοητεία κουβαλάει παρά τα προβλήματα που μπορεί να φέρει μαζί της. Η εφηβεία τρομοκρατεί γονείς κι εκπαιδευτικούς ενώ οι αποπροσανατολισμένες πράξεις σου φέρνουν ένα αδιέξοδο πέρα από κάθε φαντασία με τη μάνα σου έξαλλη να αναρωτιέται τι έκανε λάθος.
Ο δυναμισμός, η αυτοπεποίθηση, η δημιουργικότητα αι η σωστή κι όχι ψευδής αισιοδοξία έπρεπε να είναι τα χαρακτηριστικά σου. Η μόνιμη κυκλοθυμία, η σιωπή, οι άνευ λόγου κι αιτίας σπασμωδικές αντιδράσεις κι η τρέλα του γυμνασίου δε χωράει εδώ. Αν όλα αυτά ανήκουν κάπου, είναι στις σελίδες των πεταμένων βιβλίων ιστορίας στο εφηβικό σου δωμάτιο. Κι εσύ δεν ανήκεις πια εκεί. Η ζωή προχωράει κι οι στάσιμοι μένουν να κοιτάνε από μακριά. Κάνεις δε θα σε δικαιολογήσει άλλο.
Είσαι μεγάλος πια. Να είσαι αντικειμενικός με τον εαυτό σου γιατί μόνο τότε μπορείς να τον εξελίξεις. Η επιπολαιότητα του να χαρακτηρίσεις την κρίση των 30 ή την αδυναμία ενηλικίωσής σου ως «εφηβεία» είναι μία ακόμα αποτυχημένη προσπάθεια να καμουφλάρεις το πραγματικό πρόβλημα και να βρεις τα αίτιά του.
Αν η προσέγγισή σου στην παλιμπαιδίστικη συμπεριφορά που σε χαρακτηρίζει είναι αντίστοιχη με ένα google search του τύπου «έφαγα χαλασμένο μπέικον κι έχω πονόκοιλο» και κατέληξες αυθαίρετα ότι νοσείς από τυφοειδή πυρετό, ατύχησες.
Μη σε δικαιολογείς γιατί κανείς δεν πρόκειται να σε στηρίξει σε κάτι τέτοιο. Να θυμάσαι: ο Πήτερ Παν αγαπήθηκε σαν ένας τρελαμένος έφηβος που αρνιόταν να μεγαλώσει κι όχι σαν κακόκεφος τριαντάρης.
Επιμέλεια Κειμένου Έλενας Αργύρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλενα Αργύρη
