Έρωτας: έννοια πολυδιάστατη και πολλές φορές συνυφασμένη με το δράμα. Ρωμαίος και Ιουλιέτα, Tom & Jerry, γεμιστά με φέτα και έρωτας και κλάμα. Οι πηγές του δράματος είναι ατελείωτες: από το κλασικό «ασυμφωνία χαρακτήρων» μέχρι την χιλιομετρική ή όχι απόσταση δύο ανθρώπων οι λόγοι για να είναι δυστυχισμένοι οι απανταχού ερωτευμένοι του κόσμου είναι ατελείωτοι.
Τι γίνεται όμως σε μία ειδική κατηγορία που δε μοιάζει με τις άλλες; Στους ανθρώπους που απλά δε λογάριασαν καλά μία κατάσταση; Άνθρωποι είμαστε, λάθη κάνουμε και μεταξύ αυτών πολλές φορές πρωταγωνιστεί ένα καταστροφικό σαρδάμ, το οποίο δεν είναι άλλο από την σύγχυση του πάθους με του λάθους. Ένα τόσο δα μικρό γράμμα είναι ικανό να προκαλέσει μία τόσο μεγάλη ταραχή. Και το δράμα εξελίσσεται όλο και περισσότερο με την αναζήτηση λαθεμένων αιτιών και αποπροσανατολισμένων «γιατί». Όχι δεν ευθύνεται η Μαρία που δεν ανταποκρίνεται στο αίσθημά σου για την κατάθλιψη των τελευταίων μηνών αλλά ούτε ο Χρηστάκης που είναι από κανάρα σε κανάρα για τα ατελείωτα νεύρα σου.
Δε φταίνε για όλα οι άλλοι. Δεν μπορείς να κατηγορήσεις κανέναν επειδή αυτά που ορίζει το μυαλό, η καρδιά ή το σώμα του δε συμπίπτουν με τα δικά σου. Για το ότι δε σε διάλεξε ή για το ότι δε μοιράζεστε τα ίδια συναισθήματα ή τις ίδιες επιθυμίες. Το τι θα δώσει και σε ποιον το ορίζει ο καθένας για τον εαυτό του και μόνο. Είτε αλλάξεις, είτε προσαρμοστείς στο πιθανό καλούπι για να ταιριάξεις με τον άλλον, πιθανότατα να μην καταφέρεις τίποτα παρά να θυσιάσεις τον εαυτό σου σε μία αποτυχημένη και μάταιη προσπάθεια.
Η σωτήρια παραδοχή είναι μία: τα έκανες μαντάρα. Μπέρδεψες το λάθος με το πάθος και τα έκανες όλα άνω-κάτω. Βρες λοιπόν τα κουράγια και ανάλαβε τις ευθύνες σου και πάρε τη ζωή στα χέρια σου. Είναι επώδυνο και λυπηρό όταν τα συναισθήματα σου χτυπάνε σε τοίχο. Είναι βασανιστικό οι επιθυμίες σου να κάνουν βουτιά στο κενό δίχως την παραμικρή ελπίδα. Μα πιο βασανιστικό είναι να χάνεις τη ζωή σου και το χρόνο σου περιμένοντας κάτι που δεν πρόκειται να έρθει.
Και ξεκινάει ένας φαύλος κύκλος δίχως τέλος και με δύσκολη επιστροφή. Υποβάλλουμε τους εαυτούς μας σε μία διαδικασία παράλογου θρήνου. Θα έμπαινες ποτέ σε τσαγκάρικο να ζητήσεις τυρόπιτα; Τότε πώς μπαίνεις και ζητάς στη ζωή ενός ανθρώπου κάτι που δεν έχει να σου δώσει ή έστω που δε θέλει να το δώσει σε σένα; Στο δικό του μαγαζάκι κάνει αυτός κουμάντο και στο δικό σου εσύ οπότε κακώς δίνεις τα κλειδιά σου δεξιά και αριστερά και μετά αναρωτιέσαι για το χάος που επικρατεί.
Το σημαντικό όμως είναι πως δεν πειράζει. Δεν πειράζει καθόλου. Πες πως έβαλες το πλυντήριο σε λάθος πρόγραμμα και τα ρούχα σου μετατράπηκαν μαγικά σε γκαρνταρόμπα για χάμστερ. Τι θα έκανες; Θα τα κοιτούσες με την επιθυμία να χωρέσεις σε αυτά και θα απογοητευόσουν διαρκώς που δεν μπορείς; Όχι. Έτσι με αυτό το απόλυτα λογικό όχι ήρθε η ώρα να πορευτείς αντίστοιχα. Κοίταξε κατάματα το παράλογο και μετέτρεψέ το σε παρελθόν ορίζοντας μία νέα αρχή. Τα ομορφότερα μονοπάτια τα βρήκαμε όταν για λίγο χάσαμε το δρόμο μας.
Επιμέλεια Κειμένου Έλενας Αργύρη: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Έλενα Αργύρη
