«Φαίνεσθαι» κι «είναι»: δύο καταστάσεις συχνά πολύ διαφορετικές, μάλλον η μέρα με τη νύχτα. Μεγαλώνοντας ο άνθρωπος έχει την τάση να αλλάζει την εικόνα του «είναι» του ώστε να ταιριάζει και να κουμπώνει καλύτερα στις επιθυμίες του· η επιφανειακή αλλαγή μιας κατάστασης άλλωστε είναι πάντα πιο εύκολη απ’ την ουσιαστική. Πολλές φορές και για διάφορους λόγους το τι θέλουμε να βγάλουμε προς τα έξω, απέχει παρασάγγας απ’ την πραγματικότητα. Και κάπως έτσι συμβαίνει και στις σχέσεις μας.
Σχέσεις που κάνουν δυνατό κρότο σαν πυροτέχνημα σε γιορτή. Σχέσεις πομπώδεις και θορυβώδεις ή καλύτερα θορυ-βόδι-ς, θα λέγαμε -με το μπαρδόν δηλαδή. Διότι καλέ μου, τι είναι η αγάπη για να φωνάζει; Κράχτης σε τουριστική ταβέρνα ή σε πάγκο της λαϊκής; Η αγάπη θέλει δύο κατά το γνωστό άσμα, και μόνο.
Δεν έχει ανάγκη από υπερπροβολή και χειροκρότημα. Η αγάπη δεν είναι θέαμα με όμορφα κουστούμια και περίτεχνα σκηνικά, είναι πράξη αλήθειας ανάμεσα σε δύο ανθρώπους δίχως παρασκήνια. Έτσι κάπως μεταφράζεται το συναίσθημα κι όχι σαν καλοστημένη παράσταση.
Παρ’ όλα αυτά η ανάγκη του ανθρώπου να μοιράζεται τα συναισθήματά του είναι σαν μία εγγενής τάση για την αποκατάσταση της ψυχολογικής του ισορροπίας. Μοιραζόμαστε τις στεναχώριες μας για να τις ελαχιστοποιήσουμε κι αντίστοιχα τις χαρές μας για να τις μεγιστοποιήσουμε. Τι γίνεται όμως όταν αυτή η απόλυτα λογική συμπεριφορά περνάει τα όρια και μετατρέπεται σε διαφημιστικό σποτάκι για την τέλεια σχέση; Μία γελοιότητα και μισή και με τη συνδρομή των social media μετατρέπεται σε ένα ακόμα πιο λυπηρό τσίρκο.
Φυσικά δεν αναφερόμαστε σε απλά πράγματα. Σε ένα φιλί, σε μια αγκαλιά, σε όμορφες στιγμές μεταξύ δύο ανθρώπων σε κοινή θέα ή σε φωτογραφίες αναρτημένες στους προσωπικούς μας λογαριασμούς. Αναφερόμαστε σε μία ατελείωτη φανφάρα που θυμίζει εορτασμό ζουλού κάπου στη Μοζαμβίκη.
Κάτσε καλή μου ήσυχη, δεν είναι ζαχαροπλαστείο «Η αγάπη» η σχέση σας για να ανεβάζεις φωτογραφία σας στο facebook με περιγραφή «Κουρκουμπινάκι μου, τουλομποπαστελάκι μου, η ζωή μαζί σου είναι γλυκιά σαν σοκολάτα, σ’ αγαπώ λοχαγέ της καρδιάς μου» ούτε εσύ χρυσέ μου, κέρδισες κάνα όσκαρ και ξεκινάς τις ευχαριστίες σε post με θέμα «Μαράκι μου, είσαι ο άνθρωπός μου, σε ευχαριστώ που γεμίζεις τη ζωή μου με φως» νιώθει ευλογημένος μαζί με το χρήστη Πέτρος Μαρία.
Οι μεγάλες αγάπες δεν έχουν ανάγκη να φαίνονται ή να ακούγονται πολύ. Είναι σιωπηλές κι ήσυχες, γιατί ξέρουν ότι αξίζουν και δε χρειάζονται την επιβεβαίωση από κανέναν τρίτο. Είναι αυτοί που τους βλέπεις έξω χεράκι-χεράκι κι όχι αυτοί που ανεβάζουν φωτογραφία τα χέρια τους με background ηλιοβασιλέματα. Μία επιτυχημένη σχέση φέγγει από μόνη της δίχως να χρειάζεται φωτεινές επιγραφές και προβολείς.
Τα αληθινά συναισθήματα ακτινοβολούν χωρίς να φωνάζουν, σαν έναν ήλιο που μας φωτίζει δίχως να μας τυφλώνει.
Επιμέλεια Κειμένου Έλενας Αργύρη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Έλενα Αργύρη
