Ξεκινάει με μία σειρά συγκρούσεων και καταλήγει σε επικό καβγά με πλούσιο περιεχόμενο. Βαριές κουβέντες ανταλλάσσονται, τα γλυκόλογα μετατρέπονται σε ειρωνείες και το έτερον ήμισυ είναι πλέον ο μεγαλύτερός σου εχθρός. Μαλώνεις, φωνάζεις, βρίζεις μέχρι αηδίας, τραβάς τα μαλλιά σου (ή του άλλου καμιά φορά), σπας και κάτι επί τη ευκαιρία και η κατάσταση θυμίζει κανονικότατα πεδίο μάχης. Δεν έχει σημασία αν έχεις ξελαρυγγιαστεί ή αν έχεις κλάψει τον Πηνειό, το σίγουρο είναι ένα: πονάς. Για την ακρίβεια υποφέρεις. Πώς να το κρύψωμεν άλλωστε αλλά και γιατί;
Και τώρα; Τώρα τί; Έκλεισε την πόρτα και τελειώσανε όλα; Ναι, δηλαδή όχι, αλλά έτσι νομίζεις στη φάση που βρίσκεσαι. Και ξεκινάει ολόκληρο σχέδιο καταπολέμησης χωρισμού. Και να σου οι βραδιές με την κολλητή και τα αλμυρά παγωτά από το κλάμα σου! Και δίνουν και παίρνουν τα «Έλα βρε μαλάκα θα τα ξαναβρείτε» στην αντροπαρέα ύστερα από την έβδομη φορά που τελειώσατε «οριστικά» με την Μαιρούλα. Βρε ‘συ δεν τελειώνουν έτσι οι αγάπες, δε σβήνουν έτσι οι φωτιές. Βρε μη μου κλαις. Βρε σ’αγαπάει ο Κωστάκης, άσε το παγωτό κάτω. Και για σένα που μόλις έχασες το γκολ του Ολυμπιακού στο λέω ειλικρινά: λιώνει η Αννούλα και ας σου είπε ότι δε θέλει να σε ξαναδεί ποτέ στα μάτια της.
Στη δύσκολη στιγμή της τρέλας πρέπει να φανείς λογικός. Ναι καλά διάβασες, λογικός όχι δυνατός. Δυνατός θα σου ‘λεγα να φανείς σε ένα πιθανό τέλος, κάτι το οποίο δεν αντιμετωπίζεις στην παρούσα φάση. Γιατί; Γιατί όσο υπάρχει ένταση, όσο υπάρχει συναίσθημα υπάρχει και φλόγα. Φλόγα που δεν έσβησε αλλά μονάχα τρεμοπαίζει. Ο εξορθολογισμός είναι η μόνη λύση. Μία πράξη τόσο απλή αλλά και μία σωτήρια διαδικασία.
Ξεκίνα από τα παιδικά σου χρόνια: μάλωνες για το παιχνίδι που ήθελες, που σε ενδιέφερε, που τέλος πάντων δεν έκανες χωρίς αυτό. Αν δε σε ενδιέφερε θα χαράμιζες φωνές και δάκρυα; Ε λοιπόν αυτό το μικρό παιδί με την αυθόρμητη και αυθεντική συμπεριφορά του ζει ακόμα μέσα σου. Γιατί έτσι είμαστε οι άνθρωποι, όσο και να μεγαλώνουμε κάποια πράγματα δεν αλλάζουν.
Μη το φοβάσαι αυτόν τον δήθεν χωρισμό. Το χωρισμό με τις εντάσεις, με τα καντήλια, με τα ιπτάμενα ποτήρια, με τελεσίγραφα, με υποσχέσεις αιώνιου μίσους. Δεν είναι χωρισμός, είναι σίγουρα ένα δείγμα του ότι κάτι δεν πάει καλά αλλά δεν είναι το τέλος. Είναι πιο πολύ μία προειδοποίηση παρά το φινάλε.
Τη σιωπή όμως να τη φοβηθείς. Εκείνη τη σιωπή που κοντεύει να σε τρελάνει. Εκείνη που σου τρυπάει τα αυτιά με τις ανύπαρκτες λέξεις και τα αδειανά βλέμματα. Εκείνη που δε φωνάζει πλέον για τίποτα γιατί δεν έχει μείνει τίποτα πια που να την ενδιαφέρει. Γιατί σε εκείνο το δωμάτιο, στο καφέ, στο παγκάκι του πάρκου της γειτονιάς σου δε βλέπει κάτι που να θέλει. Κάτι που να χρειάζεται, κάτι που να έχει ανάγκη.
Γιατί οι οριστικοί χωρισμοί είναι πάντα αθόρυβοι. Μην πτοείσαι και μην τρομάζεις όταν τα κάνετε όλα γυαλιά-καρφιά. Γιατί όταν οι φωνές μοιάζουν μ’αυτές των γηπέδων και των διαδηλώσεων τίποτα δεν τελείωσε ακόμα όσο ζόρι κι αν φαντάζει. Αλίμονο στη σιωπή ενός ή και δύο ανθρώπων. Γιατί οι πραγματικοί χωρισμοί είναι αθόρυβοι, χωρίς εντάσεις.
Επιμέλεια Κειμένου Έλενας Αργύρη: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Έλενα Αργύρη
