Δε χρειάζεσαι στα εύκολα όσους δεν ήταν εδώ στα δύσκολα

Ας κάνουμε μια νύξη σ’ ένα θέμα που αφορά όλους μας. Ένα θέμα που σπάνια θα νιώσουμε την οικειότητα να το μοιραστούμε. Πόσοι από εσάς, έστω, για μερικές μέρες, εβδομάδες ή μήνες δεν αισθανθήκατε μόνοι; Δε νιώσατε κυριολεκτικά ξεκρέμαστοι; Πόσοι από εσάς ποτέ σας δε βιώσατε μοναξιά; Και δεν εννοώ αυτό το θεμιτό διάστημα που ο καθένας μας, ενδεχομένως, αποζητά για μια εσωτερική ενδοσκόπηση και προσωπική αυτοβελτίωση.

Αναφέρομαι στο άβολο εκείνο χρονικό διάστημα που μοιάζει σαν όλοι να έχουν χαθεί. Να έχουν εξαφανιστεί από προσώπου γης. Εννοώ τους δικούς σου ανθρώπους, είτε πρόκειται για κάποιο σύντροφο, είτε για κάποιο οικογενειακό μέλος, είτε για συγγενείς ή –κι ιδίως– φίλους. Αναφέρομαι σε εκείνο ή εκείνα τα άτομα που σου υποσχέθηκαν ότι πάντα θα βρίσκονται δίπλα σου. Αυτούς που όποτε θα χρειαζόσουν θα ήταν εκεί δίχως καν να το ζητήσεις. Εκείνους που θα στέκονταν δίπλα σου όχι μόνο στις χαρές αλλά και στις λύπες σου, όχι μόνο στα όμορφα μα και στα άσχημα, στα σημαντικά μα και στα άσημα. Δε θα σε εγκατέλειπαν ποτέ. Δε θα σε απογοήτευαν ποτέ. Γιατί στα δικά σου μάτια είναι άνθρωποι αξιόλογοι, χαρισματικοί, έμπιστοι που (προφανώς) τηρούν τις υποσχέσεις τους.

Κάποιοι τέτοιοι άνθρωποι, έστω για ένα σύντομο χρονικό διάστημα της ζωή σου, σημείωσαν ηχηρή απουσία. Από αυτές που είναι ικανές να σε διαταράξουν συθέμελα. Απομακρύνθηκαν –αναίτια, θα έλεγε κανείς– ένα πρωινό φαινομενικά όμοιο με πολλά από αυτά που προηγήθηκαν αλλά και πολλά από αυτά που θα έρθουν.

Αρχικά δεν το κατάλαβες. Παραλογίζεσαι, σκέφτηκες. Με το πέρασμα, όμως, του χρόνου ένιωσες πως κάτι είχε αλλάξει. Ήταν στη συχνότητα των συναντήσεων; Στην ποιότητα της επικοινωνίας; Στην τυχόν αμηχανία που δημιουργούταν μεταξύ σας; Μπορεί και σε όλα αυτά μαζί. Μπορεί και σε πολλά παραπάνω. Ένα είναι το μόνο σίγουρο⋅ ένας τοίχος είχε, ήδη, σχηματισθεί ανάμεσά σας.

Βεβαιώθηκες, όμως, στην πρώτη δυσκολία που εμφανίστηκε μπροστά σου. Τότε που είχες την ανάγκη τους όσο τίποτα κι ωστόσο δεν υπήρχε κανείς εκεί. Μόνο σιγή, αφόρητη, αποπνικτική, απ’ αυτές που μονάχα ένα ουρλιαχτό μπορεί να διαταράξει. Σάστισες, παραξενεύτηκες, αναρωτήθηκες, πικράθηκες, απογοητεύτηκες κι εν τέλει κατέληξες: «Δε θα χρειαστώ κανέναν στα εύκολα που δεν ήταν δίπλα μου στα δύσκολα!».

Αποφάσισες όλα αυτά που σε τάρασσαν να τα αφήσεις πίσω σου. Αργά ή γρήγορα γύρισες ή θα γυρίσεις σελίδα και θα συναντήσεις στο διάβα σου ανθρώπους αληθινούς που θα σε στηρίξουν, που θα σε αγκαλιάσουν σφιχτά. Θα ‘ναι τόσο εγκάρδιες οι αγκαλιές τους που, κάθε ράγισμά σου θα ξανακολλήσει. Θα βρεις ανθρώπους ζεστούς, αγνούς, όμορφους που θα σταθούν ουσιαστικά δίπλα σου. Δε θα περιοριστούν στα λόγια. Ανθρώπους που θα μιλούν μόνο με τις πράξεις τους. Διατεθειμένους να δείξουν έμπρακτα την υποστήριξή τους.

Θα τους αφοσιωθείς κι εσύ. Θα επενδύσεις σ’ αυτούς. Και το μόνο που θα ‘χει απομείνει από όλη σου την εμπειρία θα είναι ένα γαλήνιο χαμόγελο στα χείλη σου, που θα φανερώνει την ικανοποίησή σου. Γιατί επιτέλους βρήκες πού ανήκεις! Δε θα κρατάς κακίες γιατί οι άνθρωποι αυτοί σου έδωσαν ένα σημαντικό μάθημα. Σου έμαθαν, άθελά τους, πως στη ζωή μετρούν τα απλά, τα καθημερινά, τα ουσιώδη. Χωρίς αυτούς, άλλωστε, δε θα μπορούσες να απολαύσεις αβίαστα την τωρινή σου ηρεμία και κατά κάποιον τρόπο τους ευχαριστείς γι’ αυτό.