Ελκυστικό μα κι αμήχανο να διαβάζει ακόμα και τις σιωπές σου

Ως κοινωνικά όντα επιθυμούμε κι επιδιώκουμε όπως εμείς εκφράζουμε την αγάπη μας και τη φροντίδα μας στα πρόσωπα που νοιαζόμαστε, να εισπράττουμε κι από ‘κείνα τα αντίστοιχα συναισθήματα. Ζητάμε, επομένως, κατανόηση.

Κατανόηση· μία έννοια θεωρητικά αντιληπτή με την πρώτη ανάγνωση μα πολύ δύσκολη κατά την εφαρμογή της. Θέλουμε ουσιαστική επικοινωνία κατά τρόπο τέτοιο που να αντιλαμβανόμαστε ότι ο άλλος μας κατανοεί, χωρίς να χρειάζεται να κοπιάζουμε για αυτονόητες επεξηγήσεις. Θέλουμε κάποια πράγματα να ‘ναι λιγάκι δεδομένα και να μη νιώθουμε ότι κάνουμε ένα μικρό άθλο κάθε φορά για να τα επιτύχουμε. Τι συμβαίνει, λοιπόν, όταν το ταίρι σου (ή, έστω, το εν δυνάμει ταίρι) μπορεί να σε ψυχολογήσει, να σε διαβάσει εξολοκλήρου; Πώς αντιμετωπίζεις μια τέτοια προοπτική;

Μπορεί ν’ ανήκεις σε αυτούς που μία τέτοια κατάσταση τους γοητεύει. Μπορεί να νιώθεις πως με ελάχιστη προσπάθεια –ίσως και μηδενική– ο άλλος σε ‘χει μάθει ήδη, σαν να γνωρίζεστε από καιρό, αποκτώντας έτσι μια πηγαία αμοιβαιότητα. Υπάρχει μια όμορφη αύρα μεταξύ σας που σε κάνει να αντιλαμβάνεσαι τη σύνδεση. Προφανώς είσαι κάτι σημαντικό για το πρόσωπο εκείνο και γι’ αυτό δε σε ξεπετάει. Αντιθέτως, επενδύει χρόνο, χώρο κι ενέργεια σε ‘σένα, προκειμένου να σε ανακαλύψει, να σε κατανοήσει, να σου σταθεί έμπρακτα. Έτσι, η επικοινωνία σας είναι ουσιαστική, υπαρκτή.

Νιώθεις πως δε χρειάζεται να δικαιολογείσαι για το παραμικρό, να προσπαθείς πολύ για να εξηγήσεις τα αυτονόητα -που πολύ πιθανόν να μην ήταν καθόλου αυτονόητα σε μια προγενέστερή σου σχέση, πράγμα το οποίο προφανώς και σου ανάλωνε τρομερή ενέργεια. Ίσως νιώθεις πολύ κοντά σε αυτό που λέμε «έχω βρει εκείνον που διαβάζει τις σιωπές μου». Γιατί σε ψυχολογεί, σε καταλαβαίνει, κι έτσι μπορεί και σε σέβεται, κι εσένα και τις ανάγκες σου. Κι αυτή η αβίαστη επικοινωνία είναι σίγουρα κάτι που σε ηρεμεί, σε χαλαρώνει, δε σε αγχώνει. Είναι ίσως ο άνθρωπος εκείνος που σε συμπληρώνει.

Ωστόσο, μπορεί μία τέτοια συμπεριφορά να σε κομπλάρει, να σε στρεσάρει, να σου δημιουργεί ανασφάλεια. Είναι πιθανό να νιώθεις ευάλωτος, καθώς ο άλλος μπορεί να διαβάσει την κάθε σου σκέψη, την κάθε σου αγωνία, την παραμικρή σου κίνηση. Κι αυτό ίσως σε κάνει να αισθάνεσαι πως χάνεις την ελευθερία σου, το δικαίωμά σου να μοιραστείς μόνο όσα θέλεις την εκάστοτε στιγμή. Και φρικάρεις στη σκέψη πως αποτελείς ένα ανοιχτό βιβλίο για το καθετί· αδυναμίες, φοβίες, ελαττώματα, ανασφάλειες.

Ίσως μάλιστα να φοβάσαι πώς –αν είναι εκδικητικός– σε μία κακή στιγμή όλη αυτή η ικανότητα να σε ψυχογραφεί, μπορεί να χρησιμοποιηθεί εναντίον σου, πράγμα το οποίο δε γίνεται παρά να σε αγχώνει. Κι ύστερα, μπορεί να φοβάσαι ότι καθώς είσαι εύκολα διαχειρίσιμος απ’ το άλλο πρόσωπο, ίσως σταδιακά ή και γρήγορα χαθεί το όποιο ενδιαφέρον. Το αρχικό μυστήριο, αυτό που ελκύει κάποιον να σε μάθει, θα ‘χει στερέψει μέσα σε ολοφώτεινα δωμάτια προθέσεων και συναισθημάτων.

Ίσως κιόλας επειδή εκείνος έχει αυτή τη σπάνια ικανότητα, να ‘χει περισσότερες απαιτήσεις στο να μπορείς κι εσύ εξίσου καλά να τον ψυχολογήσεις ανά πάσα ώρα και στιγμή. Να μετράει την αγάπη σου με αυτό το κριτήριο· πράγμα ψυχοφθόρο.

Ας καταλήξουμε κι ας συμφωνήσουμε στο εξής: Είναι σίγουρα αρκετά ελκυστικό κι ίσως κάποτε ανακουφιστικό να βλέπεις το αγαπημένο σου πρόσωπο να ‘ναι έμπρακτα εκεί για σένα, να σε κατανοεί και να σε διαισθάνεται, καθώς σου εμπνέει μια ασφάλεια και μια αίσθηση οικειότητας. Ωστόσο, ο βαθμός που μια τέτοια κατάσταση μπορεί να σε γεμίζει, να σε βοηθά και να μη σε αποπροσανατολίζει, μπορεί να ποικίλλει. Πολλές φορές, λοιπόν, μπορεί να καταντά κουραστικό κι άβολο. Γι’ αυτό θα πρέπει να μπορείς να αναγνωρίζεις τις ανάγκες σου, τις επιθυμίες και τα όριά σου, βάσει των οποίων λειτουργείς. Τίποτα λιγότερο, τίποτα περισσότερο.

Αν, λοιπόν, φρικάρεις στη σκέψη ότι κάποιος άλλος μπορεί να σε γνωρίζει, ίσως και καλύτερα από εσένα, δεν έχεις παρά να απομακρυνθείς. Άλλωστε, αυτό που προέχει είναι η ψυχική σου ηρεμία και γαλήνη.  Και δεν υπάρχει κάποιος άλλος που να μπορεί να την διεκδικήσει καλύτερα πέρα από εσένα για ‘σένα!