10 λόγοι που δε θα έπρεπε να μας ενδιαφέρει τι λέει ο κόσμος

Μεγαλώνουμε με γαλουχίες να ‘μαστε καλά παιδιά κι αργότερα καλοί άνθρωποι, γιατί δεν πρέπει να δίνουμε δικαιώματα στον κόσμο να μας σχολιάζει. Μας τρυπώνουν, έντεχνα, στο βάθος του μυαλού μας ότι πρέπει να δίνουμε το καλό παράδειγμα, γιατί δεν είναι σωστό να λειτουργούμε εγωιστικά. Και μεγαλώνοντας, όλα αυτά που θεωρούσαμε δεδομένα –ως προς τη συμπεριφορά μας– ξαφνικά αποκτούν μια ματαιότητα, γιατί συνειδητοποιούμε –οι περισσότεροι– πως, τελικά, δεν παίζει κανένα ρόλο τι θα κάνουμε και πώς θα λειτουργήσουμε εμείς, αφού ο κόσμος πάντα θα ‘χει κάτι να πει!

Αν καταφέρουμε να εκλογικεύσουμε αυτόν τον φαύλο κύκλο θα καταλήξουμε σε κάποια συμπεράσματα τα οποία μας αποδεικνύουν πως καθόλου δεν πρέπει να μας ενδιαφέρει η άποψη του κόσμου για ‘μας. Κι αυτό μπορούμε να το διαπιστώσουμε στους παρακάτω 10 λόγους :

1.

Είτε ενεργούμε με βάση το δικό μας συμφέρον είτε λειτουργούμε συνολικά για το κοινό καλό, σκεπτόμενοι και κάποιους άλλους, θα βρεθεί ένας ή και περισσότεροι που θα σχολιάσουν αρνητικά το ένα ή το άλλο, με ύφος εκατό καρδιναλίων και βάλε, γιατί παντού υπάρχει ένας ξερόλας που ξέρει καλύτερα για μας πριν από μας.

2.

Ακόμη κι αν αποφασίσουμε να λάβουμε υπόψιν μας τη γνώμη του κόσμου, στην πορεία της ζωής μας θα διαπιστώσουμε ότι μόνο προβλήματα μπορεί να φέρει και σε ακόμη μεγαλύτερο βάθος χρόνου θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι με το να ζούμε με βάση κανόνες άλλων, δε ζούμε τη δική μας ζωή.

3.

Κανένας –από όλους αυτούς που θα μας κρίνουν– δε θα βρεθεί δίπλα μας σε μια στιγμή λύπης και πολύ περισσότερο χαράς, αφού κανένας πραγματικά δεν ενδιαφέρεται για μας απ’ όλους αυτούς. Σκοπός τους είναι μόνο να κρίνουν και πολύ περισσότερο να κατακρίνουν, αφού, προφανώς, η δική μας η ζωή έχει πιο πολύ ενδιαφέρον.

4.

Έχουμε αναρωτηθεί, άραγε, ποτέ γιατί πρέπει ν’ αρέσουμε σε όλους; Ποιο το νόημα κι ο σκοπός; Μήπως εμάς μας αρέσουν όλοι όσοι γνωρίζουμε; Καλό είναι να ‘μαστε αρεστοί και να παίρνουμε επιβεβαιώσεις, αλλά πιο ενδιαφέρον είναι όταν κάνουμε τη διαφορά. Οπότε αν ασχολείται κάποιος μαζί μας κι εκφέρει άποψη για το άτομό μας, χωρίς τη συγκατάθεσή μας ή χωρίς να το ‘χουμε ζητήσει εμείς, θα πρέπει απλώς να μας κάνει να αναρωτηθούμε αν αυτός ο κάποιος είναι άνθρωπος που εκτιμάμε κι υπολογίζουμε.

5.

Το να ξεχωρίζουμε απ’ το πλήθος επειδή οι πεποιθήσεις μας, οι προτιμήσεις μας και τα θέλω μας διαφέρουν απ’ τους πολλούς κάνει εμάς μοναδικούς κι όχι εκείνους αξιοπρόσεκτους. Το να μην πηγαίνεις με το ρεύμα δεν είναι in επειδή διαφέρουμε. Είναι άποψη και καλά θα κάνουν να τη σεβαστούν.

6.

Πρέπει να θυμόμαστε πως η κριτική κάποιων δεν είναι για εποικοδομητικό σκοπό. Γίνεται μονάχα για να μας αυξήσει τις ανασφάλειες και να τονώσει το δικό τους εγώ, αφού πιστεύουν ότι εκείνοι τα πράττουν όλα καλώς κι όσοι διαφέρουν έχουν κάποιο πρόβλημα.

7.

Η γνώμη του κόσμου είναι σαν τις αισθήσεις. Όλοι έχουν αλλά ο καθένας τις χρησιμοποιεί κατά το δοκούν.

8.

Μόνο ανασφάλεια δείχνει όταν δίνουμε σημασία, μεγαλύτερη της πρεπούσης, στα λεγόμενα του αδιάφορου πλήθους. Ξέρουμε πολύ καλά ποιοι είμαστε και δε χρειαζόμαστε την επιβεβαίωση κανενός άσχετου.

9.

Συνήθως αυτοί που μας κρίνουν βλέπουν κάτι σε μας που δεν έχουν εκείνοι. Τόλμη, θάρρος, θράσος, πίστη, πυγμή, κι η λίστα είναι μακριά. Οπότε αν σκεφτούμε τι έχουμε καταφέρει στη ζωή μας, επειδή λειτουργούμε με τα δικά μας «θέλω» και «πιστεύω», μόνο περηφάνια μπορούμε να νιώσουμε. Ακόμη και για τις αποτυχίες μας.

10.

Η αγαπημένη συνήθεια του πλήθους να ασχολείται με τα «μαύρα πρόβατα» της (άτιμης) κοινωνίας υπάρχει από αρχαιοτάτων χρόνων. Καμία Ασπασία, όμως, και κανένας Περικλής δεν ασχολήθηκαν με τους «ποταπούς» κι «ανίδεους». Κι εμείς θυμόμαστε τον Περικλή και την Ασπασία. Οι υπόλοιποι πέρασαν και δεν ακούμπησαν κύτταρο μνήμης.

Κανείς δεν υποστηρίζει πως πρέπει να ‘μαστε αναίσθητοι. Κανείς δε λέει να κάνουμε κακό σε συνανθρώπους μας. Μακριά κι αγαπημένοι με όσους δεν ταιριάζουμε. Κι αν κάποιες φορές φτάνουν στ’ αφτιά μας απόψεις που δε συνάδουν με τον δικό μας τρόπο σκέψης, ας χρησιμοποιήσουμε την παλιά μέθοδο του μπενάκης-βγαινάκης.

Μόνο στον εαυτό μας χρωστάμε απολογισμούς και συγγνώμες.  Στους εαυτούς μας και σε όσους στέκονται δίπλα μας σαν βράχοι, πέρα από προτερήματα, ελαττώματα και πεποιθήσεις!