Αφήστε τα μέλια αν είναι να μη φάμε τηγανίτα

Όλοι μας διατυμπανίζουμε και διαλαλούμε, με κάθε ευκαιρία, πως δε μας αρέσει να παίζουμε με τους ανθρώπους συν του ό,τι πληγωνόμαστε αν κάποιος εκδηλώσει τέτοιες παιχνιδιάρικες διαθέσεις απέναντί μας. Είναι βέβαια κάτι που, ναι μεν, όλοι το πιστεύουμε ότι ισχύει, αλλά κι όλοι έχουμε βρεθεί στη μία ή στην άλλη θέση, οπότε ακυρώνεται από μόνο του.

Γενικά, μας αρέσει το παιχνίδι, το φλερτ, η επιβεβαίωση κι ειδικότερα έχουμε μια φυσική ροπή, οι περισσότεροι, στο «τόσο όσο». Και τι είναι το παιχνίδι στις περιπτώσεις των σχέσεων των ερωτικών; Είναι η προδιάθεση να πάρεις κάτι πιο χαλαρά, πιο ελαφριά, πιο «πάμε κι ό,τι γίνει». Υπάρχει, δηλαδή, περίπτωση είτε να δέσει είτε να κόψει το αβγολέμονο. Κι όσο μένει σε πλατωνικό επίπεδο είναι μικρότερη η πιθανότητα για μεγαλύτερο αρνητικό αποτέλεσμα. Κοινώς: τι είχαμε,τι χάσαμε;

Πρωτίστως, λοιπόν, υπάρχει το κομμάτι καρδιά όπου –όπως και να το κάνουμε– πληγώνεται πιο εύκολα –κι ελπίζουμε όσο πιο επιδερμικά γίνεται– και κατά δεύτερο λόγο αναφερόμαστε στο θέμα κορμί που από μόνο του έχει μια πιο παιχνιδιάρικη διάθεση, αυτανάφλεκτη και μερικές φορές δύσκολα διαχειρίσιμη.

Στο σωματικό-ερωτικό-σαρκικό παιχνίδι πρέπει να ξέρουμε πού μπαίνουν τα όρια. Αλλά όχι μόνο τα δικά μας όρια κι αυτό θα ‘πρεπε να εννοείται. Δεν ξεκινάμε κάτι επειδή μας ανάψαμε, μωρέ, και δε μετατρέπουμε το ερωτικό μας ταίρι σε μαινόμενο άγριο ζώο της ζούγκλας για να θυμηθούμε μετά ότι έχουμε φαΐ στον φούρνο, να πάρουμε χάπι, να επιστρέψουμε το ποδήλατο που νοικιάσαμε, να πάμε κομμωτήριο, κι οι δικαιολογίες μπορούν να ποικίλουν και να μη στερεύουν.

Με λίγα λόγια, είναι πολύ ωραία και τρυφερά και διεγερτικά και ρομαντικά και παθιάρικα κι όπως θέλετε φανταστείτε τα προκαταρκτικά του έρωτος, αλλά καυλώνουν. Και καλό είναι να τελειώνουμε ό,τι αρχίζουμε. Αυτό το μέλι-μέλι και τηγανίτα τίποτα είναι πολύ εξουθενωτικό με όποιο μέρος, εσωτερικό ή εξωτερικό, του σώματός μας έχει να κάνει.

Δεν μπορείς, ρε άνθρωπε, να κάνεις ηφαίστειο ένα άλλο πλάσμα και μετά ξαφνικά να λες: «Τι έγινε; Θα πιούμε κανένα καφεδάκι;». Δηλαδή, τι; Δειγματάκι κρέμας; Ημίχρονο; Δεκάλεπτη περίοδος; Τι; Θες να μας τρελάνεις; Συγκάτοικοι αυτού του τόπου, πρέπει να τονιστεί πως το κρύο-ζεστό ντους ποτέ δε βοήθησε κανέναν -εκτός από αυτόν που βγαίνει από σάουνα!

Κι αν το καλοσκεφτούμε, αυτό το κρύο-ζεστό το λες και κινέζικο βασανιστήριο. Δηλαδή, θα ρωτήσει κάποιος, δεν υπάρχει η περίπτωση να κάναμε μια δεύτερη σκέψη και να το κόψαμε ακαριαία; Φυσικά κι υπάρχει. Αλλά θα πρέπει να ‘ναι ελάχιστες αυτές οι περιπτώσεις, γιατί επαναλαμβανόμενο λάθος παύει να ‘ναι λάθος και μεταμορφώνεται σε δόλο. Ξέρετε, εκείνον τον άσχημο τύπο με τα πονηρά μάτια και την καπαρντίνα. Δόλος, δολοφόνος των καλών προθέσεων. Καλό είναι, λοιπόν, να μη γίνονται επίτηδες αυτά τα πράγματα, αλλά ούτε και να βασίζονται σε «δεν ήξερα», «δεν άκουσα», «δεν κατάλαβα».

Σκεφτείτε πόσο επίπονο είναι για έναν άνθρωπο να τον παρατάνε στα κρύα του λουτρού.  Κι όποιος πει ότι δεν έχει βρεθεί ποτέ σ’ αυτό το απαίσιο μέρος, δεν τον πιστεύουμε! Θεμιτό να θέλουμε να γνωρίσουμε κάποιον, αλλά, στο σεξ, καλές οι τρυφερότητες, τα χάδια, τα φιλιά, όμως οι κύκλοι πρέπει να κλείνουν. Και φυσικά διατηρώντας πάντα το δικαίωμα του «άνθρωποι είμαστε και σφάλματα κάνουμε», αρκεί να μην είναι επαναλαμβανόμενα. Απλώς ελπίζουμε για τη μικρότερη δυνατή ζημιά. Για όλους.

Παρακαλείσθε όπως ταιριάξετε όμοιος ομοίω κι ο θεός του έρωτα βοηθός!