Αν εγώ θέλω εσένα κι εσύ εμένα, όλα τ’ άλλα αδιάφορα

Παράξενα παιχνίδια παίζει η ζωή σε ό,τι έχει να κάνει με τον έρωτα και το πώς τον αντιλαμβάνεται ο καθένας μας. Μυστήρια και συμπεριφορές που δεν μπορούν να εξηγηθούν με μια πρώτη ματιά, αλλά όσο περνάει ο καιρός όλα ξεδιαλύνονται και τα μικρά-μικρά κομματάκια του παζλ μπαίνουν αριστοτεχνικά στη σωστή θέση με αποτέλεσμα όλη η εικόνα να ξεκαθαρίζει, τελικά.

Κανείς δεν μπαίνει στη ζωή κανενός επειδή έτυχε. Απ’ όλους κάτι μαθαίνουμε, κάτι παθαίνουμε, ή και τα δυο. Σε μία σχέση αυτό που είναι απαραίτητο –για να μπορεί να επιβιώσει– είναι να ‘μαστε παρόντες. Να της δίνουμε οξυγόνο και χώρο, να ‘ναι αυθεντική και να βγάζει τον καλύτερο εαυτό μας. Σημαντικό είναι αυτό να μη συμβαίνει μόνο σε μας αλλά και στον άνθρωπο που επιλέξαμε να ‘μαστε δίπλα του ή που θα θέλαμε να ‘μαστε μαζί του. Δύσκολες οι ανθρώπινες συναναστροφές κι ακόμη δυσκολότερο να κατανοήσουμε συμπεριφορές. Ποτέ καμία δεν είναι καρμπόν με κάποια άλλη και θα συμβεί εξαιρετικά σπάνια –ακόμη κι αν βιώνουμε παρόμοια γεγονότα– να συμπεριφερθούμε όλοι το ίδιο.

Ειδικότερα, όταν μπλέκεται ο έρωτας, τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμη περισσότερο. Κι αν ενώ εμείς σκαρφαλώνουμε ή βρισκόμαστε ήδη πάνω στο ροζ συννεφάκι, γιατί έχουμε μία πολύ ενδιαφέρουσα νέα γνωριμία ή είμαστε σε μία σχέση νιώθοντας πολύ καλά, κάνει την εμφάνισή του ένας τρίτος άνθρωπος ο οποίος θα δείξει το ενδιαφέρον του προς εμάς, θα απαιτήσει με τον δικό του τρόπο να ασχοληθούμε μαζί του –ακόμη κι αν ξέρει πως είμαστε ή κατευθυνόμαστε αλλού–, τότε τα πράγματα περιπλέκονται ακόμη περισσότερο, γιατί οι ανασφάλειες, ο εγωισμός ή η δειλία χτυπάνε κόκκινο.

Δεν έχει σημασία αν είναι ένας άνθρωπος που πρωτομπήκε στη ζωή μας τυχαία, αν είναι ένας πρώην έρωτας όπου ξαφνικά μετάνιωσε και νομίζει πως του ανήκουμε ή ένα απλό φλερτ. Σημασία έχει πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα η ζήλια κι η απαξίωση, παρέα με τον εγωισμό, να κάνουν την εμφάνισή τους και τότε αυτό που χτίζαμε ή ευχαριστιόμασταν κάθε δευτερόλεπτο μπορεί να τιναχτεί στον αέρα.

Κάποιοι θα πουν πως αν αφήσουμε κάτι τέτοιο να μας επηρεάσει, ίσως δεν το θέλαμε αρκετά, τελικά. Κάποιοι άλλοι θα μιλήσουν για δειλία, υπέρμετρο εγωισμό ή ακόμη κι ανιδιοτέλεια, αν τελικά καταφέρει ένας τρίτος άνθρωπος –με το ενδιαφέρον του ή τη ψύχωσή του– να μας απομακρύνει απ’ την υπάρχουσα κατάσταση που βιώναμε μέχρι εκείνη τη στιγμή.

Μπορεί και να ισχύει κάτι απ’ τα παραπάνω, μπορεί κι όλα, αλλά είναι πιθανόν και να μην ισχύει και τίποτα απολύτως, όταν εμείς ξέρουμε τι θέλουμε και καθόλου δε μας ενδιαφέρει κάποιος άλλος νέος έρωτας, γιατί μια χαρά ερωτευμένοι είμαστε και περνάμε και πολύ καλά με την επιλογή μας. Οι παρωπίδες δεν είναι ποτέ καλές και δε βοήθησαν κανέναν άνθρωπο να ξεφύγει απ’ τα καθιερωμένα και πολύ αναπαυτικά κλουβάκια που έχει μάθει να ζει.

Το να ‘ναι ερωτεύσιμος ο άνθρωπος που έχουμε επιλέξει και να γίνεται το αντικείμενο του πόθου κάποιου άλλου, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως μας κορόιδευε ή ό,τι δε θέλει εμάς ή ό,τι θα μας αφήσει σύξυλους ή πως πρέπει ν’ ανησυχούμε -αν, βέβαια, δε συντρέχουν άλλοι σοβαροί λόγοι. Ο Νίτσε, κάπου, λέει πως: «Η πιο μεγάλη τέχνη είναι να ξέρεις ν’ αποχωρείς την κατάλληλη στιγμή». Μετά βεβαιότητας θα συμφωνήσουμε πως δεν είναι όλοι καλλιτέχνες αυτού του είδους.

Το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί σε μία τέτοια κατάσταση, λοιπόν, είναι απλώς να την αγνοήσουμε και να καμαρώσουμε, γιατί είδαμε κάτι στον άνθρωπο που γουστάρουμε που –ναι μεν– το βλέπουν κι άλλοι, αλλά αυτός ο άνθρωπος έχει μάτια μόνο για μας. Να μην αφήσουμε να τρυπώσει στο μυαλό μας, κυρίως, η αμφιβολία ή η καχυποψία, και με συζήτηση και πολύ χιούμορ να μπει στη γωνία των αδιάφορων καταστάσεων. Αν δεν τα καταφέρουμε και το αφήσουμε τελικά να μας επηρεάσει, τότε είμαστε αδικαιολόγητα επιφανειακοί.

Με λίγα λόγια: «Αν εγώ θέλω εσένα κι εσύ εμένα, να μη σε νοιάζει ποιοι άλλοι μας πολιορκούν ή νομίζουν πως τους ανήκουμε. Η επιλογή μου είσαι εσύ κι αφού είμαι κι εγώ η δική σου, το να μας διεκδικούν τρίτοι είναι κάτι που δεν πρέπει να μας απασχολεί.»