Αυτοκίνητο ή μηχανή; Το αιώνιο δίλημμα

Διαπιστώνοντας πως περνάμε αρκετές ώρες της ημέρας σε μετακινήσεις –όταν δεν επιβιβαζόμαστε σε μέσα μαζικής μεταφοράς– ένα δίλημμα που αντιμετωπίζουμε οι περισσότεροι είναι αν θ’ αγοράσουμε αυτοκίνητο ή μηχανή. Βασική προϋπόθεση, φυσικά, είναι πως οικονομικά μπορούμε ν’ αντεπεξέλθουμε κι ότι είμαστε σε θέση να οδηγήσουμε και τα δύο. Καλούμαστε να βάλουμε κάτω τα συν και τα πλην του ενός και του άλλου μέσου μεταφοράς και ν’ αποφασίσουμε τι θα βόλευε καλύτερα τον δικό μας τρόπο ζωής.

Είναι γνωστό πως υπάρχουν φανατικοί λάτρεις των τεσσάρων τροχών, αλλά το ίδιο συμβαίνει και για κείνους που αντιμετωπίζουν τη σχέση τους με τη μοτοσυκλέτα σχεδόν ερωτικά. Συνηθίζεται να έρχονται πολλές φορές σε αντιπαράθεση αυτές οι δύο κατηγορίες οδηγών κι είναι σίγουρο πως όλοι μας κάποια στιγμή έχουμε παρακολουθήσει μια τέτοια συζήτηση σε κάποιο φιλικό σουαρέ. Κάποιος, όμως, που μπορεί, θέλει κι αγαπάει να οδηγεί και τα δύο, ίσως να μη βρίσκει το λόγο αυτής της κόντρας σοβαρό. Το σημαντικό είναι να μπορούμε να ‘μαστε ασφαλείς, και για μας και για τους άλλους, καθώς θα κυκλοφορούμε εκεί έξω. Όλα τ’ άλλα έπονται.

Αν θέλαμε, όμως, να κάνουμε μια μίνι σκιαγράφηση των θετικών και των αρνητικών χαρακτηριστικών και των δύο μέσων μεταφοράς, θα ξεκινούσαμε λέγοντας πως αδιαμφισβήτητο γεγονός είναι πως το αυτοκίνητο έχει περισσότερες ανέσεις κι ότι μπορούμε να φορτώσουμε επάνω του μέχρι και το κλουβί με το καναρίνι, αν θέλουμε. Απ’ την άλλη μεριά, όμως, αν είσαι καβαλάρης παλιός, ξέρεις πώς να πακετάρεις σωστά όλα τ’ απαραίτητα, τόσο καλά έτσι ώστε να μη σου λείψει τίποτα σε κάποια εκδρομή με τη μοτοσυκλέτα.

Με το αυτοκίνητο μπορούμε ξεκούραστα να κάνουμε ταξίδια μεγάλης χιλιομετρικής απόστασης, αλλά η μηχανή μας δίνει μια πρωτόγνωρη αίσθηση ελευθερίας, καθώς η αδρεναλίνη ανεβαίνει διασχίζοντας εθνικές οδούς και νιώθοντας όλες μας τις αισθήσεις στο έπακρο, αφού η συγκέντρωση κι η προσοχή μας στο δρόμο και στους άλλους είναι εστιασμένη εκατό τοις εκατό. Πρέπει να παραδεχτούμε, όμως, πως είναι αρκετά εξουθενωτικό να οδηγείς μηχανή όταν τα χιλιόμετρα είναι πολλά, καθώς χρησιμοποιούμε σωματική δύναμη για να την κουμαντάρουμε, με αποτέλεσμα να χρειάζεται να κάνουμε περισσότερες στάσεις, καμιά φορά! Βέβαια, με τ’ αμάξι τα έξοδα μετακίνησης είναι περισσότερα, ενώ στην άλλη περίπτωση ταξιδεύουμε πιο οικονομικά.

Οι τέσσερις τροχοί είναι πιο δυσκίνητοι μέσα στην κίνηση της πόλης, αλλά είτε βρέχει είτε χιονίζει η μετακίνησή μας είναι πιο άνετη, σε αντίθεση με τα δίτροχα που μας πηγαίνουν μεν πιο γρήγορα στον προορισμό μας, αλλά μια μέλισσα που θα μπει μέσα στο ανοιχτό κράνος θα μας πανικοβάλει, ίσως, την πρώτη φορά και μια ξαφνική νεροποντή θα μας αναγκάσει να σταματήσουμε ή να περιμένουμε κάτω από καμιά γέφυρα, μέχρι να κοπάσει.

Σε πολύ γενικές γραμμές, λοιπόν, διαπιστώνουμε πως και τα δύο μέσα μεταφοράς έχουν τα θετικά τους και τ’ αρνητικά τους, κι αν δεν έχουμε κάποιο ψυχολογικό τραύμα για κάποιο, θα συμφωνήσουμε πως είναι ωραίο να τα οδηγείς και τα δύο. Βέβαια, σε κάποιες περιπτώσεις, το ένα είναι πιο βολικό απ’ το άλλο, ανάλογα με την περίσταση. Το μόνο σίγουρο είναι πως κόντρα δε θα ‘πρεπε να υπάρχει· αν υπάρχει κάποια τελικά.

Το σημαντικό είναι στη μία περίπτωση να φοράμε τη ζώνη ασφαλείας πριν καν βάλουμε μπροστά το αυτοκίνητο και στην άλλη να βάζουμε το κράνος, ακόμη κι αν είναι να πάμε στο διπλανό στενό, με το που θα ανέβουμε επάνω στη μηχανή. Να σεβόμαστε ο ένας τον άλλο στο δρόμο και να καταλάβουμε πως η απροσεξία, το «έλα, μωρέ, προλαβαίνω να χωθώ» κι ότι το γκάζωμα κι οι προσπεράσεις σε άκυρες στιγμές μπορεί να στοιχίσουν ακριβά σε κάποιους -και φυσικά δεν αναφερόμαστε στο οικονομικό κομμάτι σ’ αυτό το σημείο.

Η παιδεία στην οδηγική συμπεριφορά είναι κάτι που αναπτύσσεται ακόμη στη χώρα μας.  Κι αυτό δεν το μαρτυρούν μόνο τα στατιστικά νούμερα των ατυχημάτων που λαμβάνουν χώρα –στο ομολογουμένως ανεπαρκές οδικό δίκτυό μας– ετησίως. Το διαπιστώνουμε όλοι όσοι καθημερινά μετακινούμαστε με μηχανοκίνητα, όταν μερικές φορές το φλας είναι απλά διακοσμητικό στοιχείο για κάποιους κι όταν περνάει όλη μας η ζωή μπροστά απ’ τα μάτια μας σε κλάσματα του δευτερολέπτου την ώρα που ο μπροστινός δεν άναψε τα alarm και κοκάλωσε απότομα, κάνοντάς μας να ευχαριστούμε ό,τι θείο υπάρχει που τα λάστιχά μας και το ABS μας έβαλαν ασπροπρόσωπους.