Εκείνοι οι έρωτες που κρατήσαμε μόνο για τον εαυτό μας

Όταν προσπαθούμε να δώσουμε μια ερμηνεία στο τι θα πει αγάπη, συνήθως εστιάζουμε σε αυτά που περιμένουμε να δούμε από τους άλλους για να νιώσουμε ή να μη νιώσουμε αγαπητοί. Αν κάποιος μας αγαπάει θέλουμε να το αντιλαμβανόμαστε και -όσο και να μας πληγώνει μερικές φορές- καλό είναι να είναι εμφανές ακόμη κι αν συμβαίνει το αντίθετο για να έχουμε ξεκάθαρη εικόνα της όλης κατάστασης. Και στις δύο περιπτώσεις όλα θα είναι διάφανα και είναι πολύ πιθανό να αντιδράσουμε αναλόγως ώστε να ισορροπήσουν οι εξωγενείς παράγοντες που ενδεχομένως μας επηρεάζουν.

Είναι όμως και μερικές φορές που μπορεί να αγαπάμε ή να μας αγαπούν και να μη γίνει γνωστό ποτέ. Μπορεί κάποιος να λιώνει για μας κι εμείς να είμαστε έτοιμοι να πατήσουμε restart στη ζωή μας για λογαριασμό του κι αυτό να μη γίνει ποτέ γιατί απλώς δεν τολμήσαμε ή δεν ήταν κατάλληλες οι συνθήκες. Δεν είναι θέμα αυτοθυσίας ή απωθημένου ή κακιάς στιγμής ή όπως αλλιώς συνηθίζουμε να το λέμε. Είναι θέμα επιλογής και όσο και αν θέλουμε να το ονομάζουμε αλλιώς, ρίχνοντας την ευθύνη αλλού, είμαστε εμείς που διαλέγουμε να το γνωστοποιήσουμε ή να μην το παραδεχτούμε. Είναι οι επιλογές μας οι οποίες πηγαίνουν την ιστορία παρακάτω και αφού εμείς επιλέγουμε να σιωπήσουμε θα πρέπει να αναλάβουμε και τις ανάλογες ευθύνες.

Η ενδεχόμενη απόρριψη παίζει μεγάλο ρόλο σε κάτι τέτοιες αποφάσεις γνωστοποίησης συναισθημάτων και το γεγονός ότι θα γίνουμε ευάλωτοι σε κάποιον άνθρωπο που δε γνωρίζουμε αν αισθάνεται το ίδιο μας κάνει να κρατάμε το στοματάκι μας ερμητικά κλειστό. Μια δειλία που παίζει εκ του ασφαλούς εφόσον η τόλμη μοιάζει τρομακτική. Αλλά η αγάπη δεν πρέπει να τολμά; Τι κι αν μπορεί να αποτύχει; Πρέπει να δοθεί η ευκαιρία σε αυτούς τους ανθρώπους να γνωρίζουν. Τι να την κάνεις την αγάπη αν δεν την μοιραστείς με εκείνο το πρόσωπο που σου την αφύπνισε; Δεν πρέπει να θεωρούμε την ανταπόδοση δεδομένη. Γιατί μπορείς να ζήσεις με την απατηλή ενδεχόμενη απόρριψη και να μην αντέχεις να αγαπήσεις και να αγαπηθείς -έστω και για λίγο- αφού έχεις παραδεχτεί τι αισθάνεσαι; Γιατί κρύβεσαι πίσω από τείχη που οδηγούν σε μονοπάτια αποξένωσης και μοναχικότητας προσπαθώντας να πας παρακάτω ανακατεύοντας την τράπουλα από την αρχή και διαλέγοντας ένα άλλο φύλλο που μπορεί να μην είναι τόσο συμβατό με σένα; Προς τι η εξομοίωση και γιατί όχι αυτό που μοιάζει λίγο περισσότερο αυθεντικό; Τι σε οδήγησε στο να απαρνείσαι μια πιθανή στιγμή ευτυχίας; Πώς θα ένιωθες αν μάθαινες ότι εκείνος ο άνθρωπος ζει μόνο για να σε βλέπει να χαμογελάς και αυτό του είναι αρκετό χωρίς ποτέ να σου ζητήσει τίποτα περισσότερο;

Ίσως οι απαντήσεις να είναι απλές, ίσως πάλι και όχι. Σίγουρα όμως είναι διαφορετικές για κάθε άνθρωπο που αποφασίζει να θάψει να συναισθήματά του χωρίς ποτέ να σου τα εκφράσει για προσωπικούς του λόγους και επιλέγει να μείνει αθέατος και αμέτοχος σε εσάς. Κανείς δεν ξέρει να μας πει αν είναι τόλμη ή δειλία αφού στις περισσότερες περιπτώσεις που θα συμβεί κάτι παρόμοιο ποτέ κανείς δε μαθαίνει την πραγματικότητα παρά μόνο πολλά-πολλά χρόνια μετά κι αυτό αν τύχει. Πάλι η τύχη!

Όσες φορές κι αν το αναλύσουμε θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα πως αγάπη που δεν εκφράζεται είναι σαν να μην υπάρχει. Όσο ρομαντικό κι αν ακούγεται και όσο κι αν προσπαθήσουμε να το εξιδανικεύσουμε αν έχουμε συναισθήματα για έναν άλλον άνθρωπο και δεν τα παραδεχτούμε ενώπιόν του επειδή φοβόμαστε την αρνητική έκβαση των γεγονότων, αυτό μάς κάνει και λίγο προδότες μιας πιθανής ευτυχίας.

Θα έλεγε κανείς πως είναι πιο τίμιο να μη σε αγαπούν και να στο δείχνουν παρά να λιώνουν για σένα και να το κρατάνε κρυφό. Είναι απελευθερωτικό να μπορείς να ανοίγεις την καρδιά σου κι αν δε σε καλοδεχτούν επειδή απλώς δεν μπορούν να νιώσουν το ίδιο με σένα να έχεις για φάρο την καθαρότητα της ψυχής σου. Δεν έγινε και τίποτα και δε χάθηκε κι ο κόσμος. Κι εκείνοι άνθρωποι είναι κι έχουν το δικαίωμα να κάνουν τις δικές τους επιλογές.