Ελκυστικοί σύντροφοι είναι οι ανεξάρτητοι

Ήθελες κι εσύ να κάνεις μια σχέση, να ‘χεις μια συγκίνηση, μια χαρά, έναν άνθρωπο να πεις ό,τι μαλακία σου κατέβει και κατέληξες να μην μπορείς να πάρεις πρωτοβουλία. Και γιατί δεν μπορείς; Γιατί είναι ο άλλος κρεμασμένος επάνω σου, δε σε αφήνει σε ησυχία, σου στέλνει 300 μηνύματα το δευτερόλεπτο και με κάθε κίνησή σου πετάγεται να σου φέρει αυτό που χρειάζεσαι. Είναι σαν να ‘χεις παιδί αλλά χωρίς να ‘χεις παιδί.

Ναι, δεν είναι κακό να δείχνουμε το ενδιαφέρον μας σε ανθρώπους που σημαίνουν πολλά για μας –πολύ περισσότερο όταν έχει να κάνει με έρωτα– αλλά με μέτρο. Δε χρειάζεται να είμαστε αυτοκόλλητοι για να ‘μαστε καλά. Στο κάτω-κάτω μπορεί ο σύντροφός μας να μην αντέχει το τόσο στενό μαρκάρισμα. Ένας ανεξάρτητος άνθρωπος μέσα στο «μαζί» παραμένει άνθρωπος που θέλει τον χώρο και τον χρόνο του. Θέλει στιγμές για να μένει μοναχός με τις σκέψεις του και τα ενδιαφέροντά του (που ακόμη κι αν μας ενδιαφέρουν κι εμάς, καλό είναι να γίνονται χώρια).

Ο άνθρωπος που κάνει χώρο στη ζωή του –και δεν την αδειάζει όλη για χάρη μας– για να μπούμε εμείς, εκείνος που διατηρεί τις δραστηριότητές του όπως πριν μας γνωρίσει, που κρατάει τις συνήθειές του και τον κύκλο του, αλλά παράλληλα δε μας κάνει να αισθανόμαστε παραμελημένοι ή αδιάφοροι, μόνο ελκυστικός μπορεί να ‘ναι. Είναι αυτοί οι τύποι που διαθέτουν ένα, σχεδόν, μαγικό βλέμμα που δε χρειάζεται ν’ απαιτήσεις την προσοχή τους. Είναι εκείνοι που γνωρίζουν, καθώς κι οι ίδιοι το επιθυμούν, πόσο πολύ σου αρέσει να είσαι το κέντρο του κόσμου τους. Απλώς εκείνοι ζητούν να ‘ναι το δικό σου κέντρο χωρίς να τους πνίγεις. Οξύμωρο και τόσο απελευθερωτικό.

Αυτοί οι ανεξάρτητοι σύντροφοι, που οι σιωπές μαζί τους ποτέ δεν είναι αμήχανες, θέλουν χώρο και χρόνο. Είναι ζωτικής σημασίας γι’ αυτούς να μπορούν να ‘χουν ελευθερία κινήσεων, κι όσο κι αν προσπαθήσουμε να τους βάλουμε σε καλούπι, μόνο αντίθετα αποτέλεσμα θα ‘χουμε. Γι’ αυτό κι είναι πάρα πολύ δύσκολο να συνυπάρξει ένα τέτοιο ελεύθερο πνεύμα με έναν σύντροφο εξαρτητικό. Γιατί ακόμη κι αν όλα ξεκινήσουν με τους καλύτερους οιωνούς, ο ένας θα θέλει χώρο και χρόνο μόνος του κι ο άλλος θα γκρινιάζει πως δεν του δίνει σημασία, κι όλα αυτά τα γνωστά που παίζουν σε κασέτα όταν μια σχέση αρχίζει να φθείρει.

Τίποτα δεν μπορούμε να φυλακίσουμε και να το ‘χουμε προς αποκλειστική χρήση -εκτός απ’ την οδοντόβουρτσά μας. Άλλωστε, αν προσπαθήσουμε ν’ αλλάξουμε κάποιον, επειδή έχουμε τη χαζή ιδέα πως μπορούμε, μόνο να τον απομακρύνουμε από εμάς και τη σχέση μας θα καταφέρουμε. Κι ακόμη κι αν υποκύψει για λίγο καιρό, για να μας κάνει το χατίρι, θα διαπιστώσουμε πως έχει χάσει κάτι απ’ τη γοητεία του και την ελκυστικότητά του, αφού δε θα μοιάζει με τον άνθρωπο που ερωτευτήκαμε. Μόνο ανασφάλεια μπορούμε να προβάλουμε προς τα έξω όταν, ντε και καλά, θέλουμε κάποιον εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο κολλημένο επάνω μας.

Άλλωστε, ο λόγος που ερωτευτήκαμε αυτόν τον άνθρωπο ήταν γιατί μας αποδείκνυε πως ναι μεν μας γουστάρει θανάσιμα, αλλά μπορεί και χωρίς εμάς. Κι αυτό το τελευταίο είναι που, ενδεχομένως, κάνει ορισμένους να κολλάνε σαν γραμματόσημα. Η γοητεία της ελευθερίας, μέσα σε μια σχέση, μόνο θετικά αποτελέσματα μπορεί να ‘χει. Δείχνει, ξεκάθαρα, ότι ο άνθρωπος αυτό που είναι δίπλα μας, είναι εδώ γιατί πραγματικά το θέλει κι όχι γιατί δεν έχει τίποτα καλύτερο να κάνει.